Skiosku&Pokiosku

Dzieciak jest dziewczynką. Wskazują na to różowa kiecka i kitki dyndające przy uszach. Majta nogami siedząc przy oknie w autobusie. W łapce trzyma lizaka, coś tam plepla pod nosem do siebie komentując widoki i co jakiś czas literując głośno, po przedszkolnemu nazwy mijanych sklepów. Obok matka. Zwyczajna taka. Gapi się w komórkę.
Jest siódma trzydzieści, korki na drogach. Autobus sunie niemiłosiernie wolno. Większość pasażerów zatopiona w myślach, w komórkach, w rozmowie czy tam w czymkolwiek da się zatopić o tej godzinie w autobusie komunikacji miejskiej w drodze do przedszkola/szkoły/pracy/lekarza/na cmentarz/czy-gdzie-tam-jeszcze.
- Mamaaa? - zagaja Dzieciak.
- Hmm? - nie odrywając oczu od komórki odpowiada matka.
- A co to kantor?

Przysłowia są mądrością internetu, stąd każdy średnio rozgarnięty użytkownik sieci wie, że "gdy menel jedzie autobusem, autobus jedzie menelem". Każdy użytkownik sieci wie, a użytkownicy komunikacji miejskiej wiedzę swoją dodatkowo popierają doświadczeniem. Pogodę mamy dzisiaj taką, że w południe słonko i 24 stopnie, ale nie jest to jeszcze czas na włączanie klimatyzacji w tramwaju.
Klimatyzacja nie była potrzebna na przystanku, w okolicach szpitala, gdzie na ławce rozmawiało dwóch (niegdyś pewnie)-dżentelmenów, z których jeden miał nogę w świeżutkim gipsie po pachwinę, drugi za to dzielnie dzierżył toboły tego pierwszego i pewnie swoje. Obaj umilali sobie czas oczekiwania na tramwaj puszkami taniego piwa.

Kojarzycie typa z kabaretu "Smile"? Tego takiego dużego, co to mówi w taki charakterystyczny sposób? No, to Drech miał całkiem podobny głos i takąż w nim manierę:
- Mama sobie usiądzie, ja postoję - powiedział do matki w poczekalni poradni chirurgicznej. Bo z matką przyszedł, dorosły facet. Kawał chłopa wciśniętego w przyciasny dresik i nie pasujące do niego klapki, chociaż do lata daleko. Białe skarpetki dopełniały wizerunku.
Mama sobie usiadła tuż obok mnie, a Drech zajął pozycję stojąco - wyczekującą obok. Chwilę się zastanawiałam, czy nie ustąpić mu miejsca, bo za dobrze na twarzy nie wyglądał, blady jakiś taki, ale zanim zdążyłam się odezwać, Drech zszedł do słowiańskiego przykucu i zastygł.

Jest tłuściutka i malutka, okrąglutka taka i pachnie smażoną rybą. Znaczy pewnie dziś tak pachnie, bo piątek. Barankową trwałą skrywa czepek, a korpus owity ma odzieżą służbową w postaci kuchennego fartucha. W palcach jak serdelki trzyma komórkę. Stoi za rogiem budynku szkoły, a ja siedzę na murku, niedaleko, czekam na koniec lekcji. Kuchareczka mnie nie widzi, wybiera połączenie i zaczyna:
- Wiesiaaa? Halo, kochana, ja ci coś muszę powiedzieć, bo aż mi ciśnienie skoczyło!

Sąsiad na grzybach się nie zna, mimo to gorliwie uczestniczy w organizowanych przez paczkę znajomych grzybobraniach. Zasady są proste: ci, co się znają, zbierają grzyby, a ci, co "Atlasu grzybiarza" używają jedynie w roli podkładki pod zad - polewają tym, co się znają dbając, żeby tamci nie przesadzili. Wiadomo, splątany wzrok nie wspomaga procesów poznawczych i jakże łatwo o śmiertelną nawet pomyłkę.

Konkretniej to przyszły zięć. A może i niedoszły? No bo było tak.
Kwiaciarnia. Pardon, teraz się mówi: studio florystyczne.
- Różę poproszę - mówi Zięć.
- Jakiego koloru? - pyta kwiaciarz. Znaczy florysta.
- Czerwoną? - bardziej pyta niż odpowiada Zięć.
- Zwariowałeś? - komentuje stojąca z boku wybranka Zięcia. - Czerwona to znak miłości. Ja was sobie jeszcze nie przedstawiłam, to nie wypada.
- To tę taką, o - wybiera żółtą.

Sklep mięsny.
- Mama, mama! Kup kiełbasę, tata kupi piwo i zlobimy glilla! - prosi mały chudy Chłopczyk rozpędzając resorówkę na ladzie.
- Dzisiaj nie, poczekamy do soboty – odpowiada mama.
- Zlóbmy dzisiaj! Będzie kiełbasa i piwo. Bo ja lubię piwo!