Zatrzymane w kadrze – Morderca prawie doskonały

#1. Ostatnie cztery pary, które zostały na parkiecie podczas maratonu tańca w Chicago, ok. 1930 roku.

Maratony taneczne (lub tańce maratońskie) to wydarzenia, podczas których ludzie tańczyli lub chodzili w takt muzyki przez bardzo długi czas. Oryginalnie były to konkursy taneczne organizowane w latach dwudziestych XX wieku, ale wszystko poszło w raczej złym kierunku i konkursy stały się imprezami rozrywkowymi opartymi na wyzysku podczas Wielkiego Kryzysu w latach trzydziestych XX wieku.
W dzisiejszych czasach maratony taneczne towarzyszą głównie zbiórkom pieniędzy na cele charytatywne. Te współczesne trwają zwykle od 12 do 24 godzin, co jest dalekie od 1000-godzinnych maratonów z lat trzydziestych XX wieku.
100 lat temu uczestnicy maratonów musieli pozostać w pozycji pionowej i poruszać się przez 45 minut w ciągu każdej godziny, przez całą dobę. Odpoczynku nie można było kumulować, czyli np. tańczyć non stop 5 godzin i potem spać przez 75 minut. W nocy grał zespół na żywo, w ciągu dnia często wystarczało radio lub gramofon. Oczekiwano, że uczestnicy będą tańczyć na pełnych obrotach w godzinach wieczornych, kiedy na sali była duża frekwencja.
Najlepsi zawodnicy potrafili natychmiastowo zapadać w głęboki sen, gdy tylko ich ciała dotknęły łóżek. Kobietom, które miały problem z obudzeniem się po krótkiej drzemce, podawano sole trzeźwiące, a czasami policzkowano je. Zawodnicy płci męskiej, którzy budzili się zbyt wolno, byli często zanurzani w wannie z lodowatą wodą.
Popularne były „noce łóżkowe”, podczas których łóżka z miejsc do odpoczynku były wyciągane na widok publiczny, aby publiczność mogła oglądać zawodników nawet podczas ich krótkich chwil prywatnych.
Większość promotorów takich maratonów karmiła zawodników 12 razy dziennie, chociaż uczestnicy musieli kontynuować taniec podczas jedzenia – specjalnych przerw na jedzenie nie przewidywano. Posiłki składały się z prostych potraw, takich jak jajka, płatki owsiane czy tosty, ale w czasach wielkiego głodu darmowe jedzenie było silną zachętą i motywacją dla zawodników, aby jak najdłużej pozostać w konkursie. Wielu maratończyków twierdziło, że pomimo ciągłego ruchu 12 posiłków dziennie powodowało, że faktycznie przybierali na wadze.
Po opłaceniu wstępu widzowie mogli zostać na sali tak długo, jak chcieli. Maratony przybrały dla widzów niemal teatralną rolę, ponieważ publika, za niewielkie pieniądze, czerpała sadystyczną przyjemność z oglądania fizycznego cierpienia uczestników.
Na parkiecie często można było zobaczyć tancerki lub tancerzy drzemiących w tańcu, podczas gdy ich partnerzy/partnerki podtrzymywali ich, aby tylko kolana nie uderzały o ziemię. To skutkowałoby natychmiastową dyskwalifikacją.
Czynności takie jak jedzenie, kąpiel, golenie i czytanie gazety można było wykonywać podczas tańca.

#2. Premier indyjskiego stanu Dżammu i Kaszmir Bakshi Ghulam Mohammad oraz Nikita Chruszczow podczas wizyty w Indiach w 1955 roku. Wzajemne karmienie się to kaszmirski objaw gościnności.

#3. Jacques Chirac czujnym okiem ogląda posąg w Luwrze, 2000 rok.

#4. Cztery modelki prezentują najnowszy trend modowy w strojach kąpielowych na plaży na Florydzie, 1950 rok.

#5. Radzieccy kosmonauci Georgi Dobrowolski, Władysław Wołkow i Wiktor Pacajew podczas misji kosmicznej Sojuz 11, 1971 rok.

Dobrowolski brał udział tylko w jednym locie kosmicznym. 6 czerwca 1971 roku wystartował w kosmos na pokładzie statku Sojuz 11. Był dowódcą trzyosobowej załogi, która jako pierwsza w historii astronautyki pracowała na pokładzie załogowej stacji kosmicznej.
Razem z nim w misji udział brali Władysław Wołkow oraz Wiktor Pacajew. 29 czerwca 1971 roku, po zakończeniu prac na pokładzie stacji orbitalnej, Sojuz 11 odłączył się od niej i rozpoczął manewr lądowania. Kabina podczas tej operacji uległa rozhermetyzowaniu, a kosmonauci, którzy tak jak w czasie wcześniejszych misji Sojuzów nie posiadali skafandrów, ponieśli śmierć poprzez uduszenie.
Byli pierwszymi i jak do tej pory jedynymi kosmonautami, którzy stracili życie w przestrzeni pozaziemskiej.

#6. Nastoletni Mike Tyson i Lennox Lewis 21 lat przed tym, jak stanęli naprzeciw siebie na ringu, 1981 rok.

#7. Snowy Rowles stojący obok samochodu Jamesa Ryana, który rzekomo kupił za 80 dolarów, sfotografowany przez Arthura Upfielda.

Morderstwa nad rzeką Murchison były serią trzech morderstw popełnionych przez wędrownego hodowcę znanego jako „Snowy” Rowles (prawdziwe naziwsko John Thomas Smith) w Australii Zachodniej we wczesnych latach trzydziestych XX wieku.
Rowles zastosował metodę morderstwa, którą zasugerował autor Arthur Upfield w swojej niepublikowanej wówczas książce The Sands of Windee, w której opisał niezawodny sposób pozbycia się ciała, a tym samym popełnienia morderstwa doskonałego.
Kiedy Upfield poznał Rowlesa, miał już w dorobku trzy powieści detektywistyczne i właśnie próbował napisać kolejną, ale z nieco inną fabułą. Głównym jej założeniem było, że nie ma ciała, które detektyw mógłby znaleźć. Niestety, autor nie mógł wymyślić sposobu, jak perfekcyjnie pozbyć się owego ciała.
Wspomniał o tej trudności koledze, George'owi Ritchiemu. Ritchie wymyślił metodę utylizacji: spalić ciało ofiary razem z ciałem dużego zwierzęcia, odsiać metalowe fragmenty z popiołów, rozpuścić je w kwasie, rozbić pozostałe fragmenty kości na pył, a następnie wyrzucić szczątki na wiatr.
Tutaj narodził się kolejny problem, bowiem opisana przez Ritchiego metoda była... zbyt skuteczna. Pozostawiła Bony'ego (fikcyjnego detektywa Upfielda) bez możliwości wykrycia lub udowodnienia morderstwa. Upfield rzucił wyzwanie Ritchiemu, aby znalazł błąd w metodzie i zaoferował mu jednego funta, gdyby mu się to udało. Ritchie jednak nie był w stanie tego zrobić.
Wiele osób, między innymi lokalni politycy i policjanci, publicznie dyskutowali nad metodą pozbycia się ciała, by pomóc Upfieldowi. Wśród dyskutantów był również i Rowles, prywatnie znajomy Ritchie'ego. Fakt ten stanie się później przyczyną jego aresztowania.
W 1930 roku Rowles został oskarżony o zabójstwo trzech osób: Jamesa Ryana, George'a Lloyda i Louisa Carrona. Ofiary nagle „wyparowały”, nikt nie miał z nimi kontaktu, nikt nie wiedział, gdzie przebywają. Nikt nie wiedział, gdzie są ich ciała. Wówczas to jeden z policjantów rozpoznał w Rowlesie byłego więźnia, który uciekł z transportu. Dodatkowo udowodniono mu, że znał osobiście wszystkich trzech zaginionych. Był także i świadkiem wielu dyskusji na temat pozbycia się ciał.
Po żmudnym śledztwie finalnie Rowles był sądzony tylko za zabójstwo Carrona. Po zabójstwie Ryana i Lloyda Rowles ściśle przestrzegał fikcyjnej metody usuwania dowodów opracowanej przez Ritchiego i nie pozostawił żadnych fizycznych dowodów, które można by wykorzystać w sądzie. Jednakże w przypadku Carrona pominął jeden z kroków – odsiania i zniszczenia w kwasie wszystkich metalowych pozostałości. W ten sposób umożliwił śledczym odnalezienie obrączki Carrona, która została zidentyfikowana przez wdowę po ofierze. Mimo iż nie było ciał, Rowles został skazany na śmierć i stracony w więzieniu Fremantle 13 czerwca 1932 roku.

#8. Saddam Husajn pojawia się na przyjęciu urodzinowym dziecka, jednego z brytyjskich zakładników przetrzymywanych w Kuwejcie krótko po inwazji na ten kraj w sierpniu 1990 roku.

#9. Boney M w Moskwie, 1975 rok.

#10. Włoski dyktator Benito Mussolini wręcza złoty medal synowi generała Maglicco, który zginął podczas misji w Abisynii, 1937 rok.

#11. Skutki trzęsienia ziemi w Skopje, stolicy Macedonii, 1963 rok.

Trzęsienie ziemi brutalnie przerwało sen mieszkańców stolicy Macedonii 26 lipca 1963 roku o godzinie 5:17 nad ranem. Mimo stosunkowo niewielkiej magnitudy (5,9 - 6,1 w skali Richtera), wstrząs miał miejsce bezpośrednio pod centrum miasta i spowodował niemal całkowite zniszczenie stolicy Socjalistycznej Republiki Macedonii. Zginęło 1070 osób, 3700 odniosło obrażenia, a ponad sto tysięcy osób straciło dach nad głową.

#12. Amerykanie patrzą na mapę Europy ze zmienionymi granicami państw po pierwszej wojnie światowej. Fotografia wykonana w 1918 roku.

#13. Londyńscy policjanci testują kamizelki ratunkowe, skacząc do Tamizy, lata 30. XX wieku.

#14. Chrześcijański ślub podczas libańskiej wojny domowej, Bejrut, Liban, 1986.

#15. Jadwiga Jędrzejowska podczas turnieju tenisowego na kortach Wimbledonu w 1937 roku.

Jeżeli myślicie, że do czasów sukcesu naszej Igi Świątek za najlepszą polską tenisistkę należy uważać Agnieszkę Radwańską, to być może jesteście w błędzie.
Pani Jędrzejowska była finalistką Wimbledonu w grze pojedynczej w 1937 roku. W decydującym secie prowadziła już z Brytyjką Dorothy Round 4:1 i 30:15, by ostatecznie przegrać 2:6, 6:2, 5:7. Byłą także finalistką mistrzostw USA w grze pojedynczej w 1937 roku, finalistką mistrzostw Francji w grze pojedynczej w 1939 oraz zwyciężczynią mistrzostw Francji w grze podwójnej w tym samym roku, a także wielokrotną mistrzynią Polski.
Gdy osiągnęła już fenomenalną formę i rywalizowała na korcie z najlepszymi na świecie jak z równymi sobie, jej karierę w brutalny sposób przerwał wybuch II wojny światowej.
Okres nazistowskiej i radzieckiej okupacji spędziła w Polsce. Zarabiała na życie, pracując w jadłodajni. Odrzuciła propozycję gry w Niemczech, twierdząc, że zakończyła już karierę sportową. Po 8 maja 1945 roku wróciła do czynnego uprawiania sportu, odnosząc dalsze sukcesy zarówno w kraju, jak i za granicą.
Karierę sportową zakończyła dopiero w 1968 roku, w wieku 56 lat. Ma swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Tenisa w Krakowie. Zmarła w 1980 roku w Katowicach w wieku 67 lat. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W poprzedniej części