Taki komentarz znalazłem

"Moj owczarek przezyl 15 lat, 2 ostatnie lata w zasadzie na moich rekach ( wynosilem go na "spacery"). Robil pod siebie, nie mogl ustac na nogach, patrzyl na mnie a w oczach mial lzy, w oczach mialem lzy i ja. To byl najlepszy kolega, najmadrzejszy towarzysz , powernik tajemnic i milosnik plci pieknej. Piekny podpalany duzy owczarek, biegl -zdalo sie ze frunal, siedzial -zdalo sie posag widzisz. Nigdy nie szkolony , bezblednie wykonywal komendy . Nigdy nie wzial jedzenia od kogos spoza naszej rodziny. Potrafil siedziec przed kielbasa (od obcego) i nie ruszyc jej przez godzine - a slinil sie wtedy jak bokser Lubilem z nim plywac , nie wspomne o spacerach i wypdach za miasto. Kazda moje eks dziewczyna lubila tego "potwora" a on tej ktora lubil dawal sie glaskac. W koncu moja zona zawladnela jego sercem a on jej. Od czasu jak nas opuscil mija juz kilka ladnych lat, zmianiam telefony ale zdjecie z moim kochanym zwierzakiem towarzyszy mi dalej. Po 2 zastrzyku zasnal mi na rekach, wczesniej sie pozegnal-polizal moja dlon, Kawal ze mnie chlopa plakalem jak bobr. Zlozylem jego kosci pod jego ulubiona jablonka, w dobrej rodzinnej ziemi. Zaluje tylko jednego, ze nie "zdazyl" poznac moich dzieci, ale one znaja jego. I wiedza ze tata raz do roku, musi samotnie isc pod ta stara jablonke, chwile tam postac, cos wytrzec rekawem, i ze rozmawia wtedy ze swoim przyjacielem. "

Wzruszające i w ogóle… dyskretnie zauważę w tym tylko możliwość pewnej przesady

Tak bywa. Ja jednak chyba darowałbym mu te 2 ostatnie lata.Po moich doświadczeniach z utrzymywaniem psa przy życiu za wszelką cenę.

Tak, wzruszające, taki mądry, Goethego w oryginale czytał.
Nie mam zamiaru owijać w bawełnę, k.urwa, bez przesady, ale kogoś pojebało. I jeszcze w necie...

Ciupinkę wylewnie przesadzone, ale na rzeczy coś jest.
Kacper też z nami został, pod takim półmetrowym kamieniem w ogrodzie. A był z nami 19 lat, od posikującego po kątach szczeniaczka.

Ktoś, kto tego nie doświadczył, nigdy nie zrozumie.

:tynf Spójrz na to oczami tego, który nie rozumie
Tutaj koleś opłakuje śmierć [sic!] psa ocierając się o włączanie do swojego kultu własnych dzieci. A gdzie indziej na świecie rodzina zmarłego postanowiła go wypchać i wystawić na widok publiczny (zaraz potem go chyba zakopali; tak myślę). Tu pojawiają się pytania o stosunek do śmierci, stan kultury i w końcu pytania dokąd to zmierza.
Nie miejsce na takie dyskusje, tyle komentarza wystarczy

No wiecie. Celtowie śmiali się na pogrzebach. Normalna sprawa

:tynf
No dobra. Ale ja doświadczyłem i nie rozumiem aż takiego wywnętrzania, tak samo jak wylewnej formy.

:staa bo w internetach wolno hejtować, politykować, gwiazdorzyć i zaglądać innym w majtki, ale kiedy ktoś się podzieli intymnym przeżyciem, trzeba to koniecznie skrytykować, prawda? W ogóle, po co to oceniać? Luuudzie

:staa
Nie ma lepszego miejsca na takie dyskusje. Tu jest przynajmniej szansa na spotkanie inteligentnego człowieka z dużą dozą empatii. Wcześniej badałem przeróżne czeluście internetu i stwierdziłem, że najbardziej pasuje mi JM (to w ramach wprowadzenia). W zeszłym roku sam musiałem podjąć decyzję o pozbawieniu mojej Sary życia. Miała raka węzłów chłonnych i strasznie się męczyła (nie wiem jak bardzo, wszak nie mogła mi powiedzieć
; widziałem to jedynie w jej oczach). Skonsultowałem tę decyzję z rodziną, znajomymi, a ponieważ nadal czułem niepewność, opisałem sprawę na HP. Bojownicy/czki również podeszli do tematu z odpowiednią powagą, opisali swoje historie. Następnego dnia pojechałem do weterynarza. Najpierw dostała jeden, później drugi zastrzyk; cały czas trzymałem jej dłoń na pysku, by się nie bała. Czułem jak jej oddech staje się coraz powolniejszy, płytszy, aż w końcu ustaje. Jest pochowana pod brzoskwinią, gdzie często biegała. Tyle.

:brood_k
Ja natomiast rozumiem zarówno formę jak i pobudki kierujące autorem. Potrzebował w trudnej chwili przekazać coś innym ludziom. Po co tworzysz muzykę... dla pieniędzy?

:sambojka temu, żeby z osobistej tragedii nie zrobić żałosnego spektaklu

:brtk co żałosnego w tym znajdujesz? Każdy z nas ma odmienną emocjonalność, nie mierz innych swoją miarą. Żałosne czy wzruszające - zależy, kto czyta.

:tynf To nie miejsce na takie dyskusje, regulamin zabrania
1.6, Forum NIE jest miejscem na dyskusje na tematy światopoglądowe, zarówno religijne czy polityczne (partyjne) - służą do tego zupełnie inne miejsca i z nich korzystaj

:sambojka Krytyczny komentarz nie jest tzw. hejtem. Jeśli są rzeczy, o których nie można rozmawiać, to po co cokolwiek mówić?

:staa nie nazywam hejtem niczyjej wypowiedzi, zauważ. Pytamm natomiast, czemu :brtk użył wyrażenia "żałosny".

:sambojka obnoszenie się z takimi emocjami i dość niemądrymi określeniami uważam za żałosne. Ale każdy widzi świat ze swojej perspektywy. Póki krzywdy żadnej mi to nie robi, niech sobie ludzie robią co chcą. Sobie jednak zachowam prawo do posiadania o tym własnej opinii.

wlasne emocje okazane wsrod znajomych (badz, co badz) osob, na portalu gdzie sie ludzie znaja jak lyse konie (nie mowie o sobie, ja tu tylko jestem wciaz lurkowiczem) - nie wydaja mi sie niczym zlym, co wiecej, pozwalaja odnalezc jakies wsparcie, w chwilach, ktore samemu uznaje sie za trudne...

ale egzaltacja cudzym komentarzem na temat z drugiej reki jest bezsęsu... jak proba rozpoczecia dyskusji o odgrzewanych ziemniakach z wczorajszej zalewajki. po co?

:brtk
Dla mnie natomiast, próby dyskredytowania czyichś emocjonalnych przeżyć, związanych z wielką stratą, są żałosne do tego stopnia, że nawet niezbyt wiem czy chodzi o hejt, czy też trolling.

:tynf spektrum możliwości jest szersze niż dwie przedstawione przez ciebie, prymitywne opcje.