Zatrzymane w kadrze – Ojciec kulturystyki w swojej najlepszej formie

#1. Na planie filmu „Szczęki”, 1975 rok.

#2. Włoski dyktator Benito Mussolini wybiera się na przejażdżkę ze swoim lwiątkiem o imieniu Ras, Włochy, 1924 rok.

#3. Eugen Sandow, który nazywany jest „Ojcem kulturystyki”, 1902 rok.

Urodzony w 1867 roku w Niemczech Eugen Sandow (prawdziwe nazwisko Friederich Wilhelm Müller) nazywany jest „Ojcem kulturystyki”. Sandow był nie tylko bardzo silny i popisywał się niezwykle umięśnionym ciałem, ale przede wszystkim opracował rewolucyjne, jak na swoje czasy, metody treningu siłowego, które stosowane są do dziś.
Początkowe lata młodego Friedricha nie wskazywały na to, że odciśnie jakiekolwiek piętno w dziedzinie kulturystyki. Chłopak wolał naukę i nie garnął się w ogóle do sportu. Wszystko zmieniła jedna wyprawa do Włoch, gdzie 15-latek miał okazję przyjrzeć się starożytnym pomnikom i rzeźbom i podziwiać umięśnione sylwetki herosów.
Friedrich rozpoczął treningi siłowe od... dwukilogramowych ciężarów, ale szybko okazało się, że chłopak ma niezwykłą pasję, dar i warunki fizyczne, które pozwalały mu kształtować sylwetkę i nabierać siły w bardzo szybkim czasie. Zaczął występować w cyrku jako siłacz i na arenach sportowych jako zapaśnik. Nie spodobało się to jego ojcu, cenionemu złotnikowi, więc Friedrich, aby uszanować nazwisko rodowe, zmienił swoje na Eugen Sandow.
Sandow szybko zacząć robić karierę poza terytorium Niemiec. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, a stamtąd do Nowego Jorku. Na scenie organizował pokazy swojej siły, gdzie prężył muskuły, a także pokazowo walczył z innymi kulturystami. Gdy okazało się, że nikt nie jest w stanie mu dorównać, Sandow zainicjował walkę z... prawdziwym lwem, która zakończyła się sukcesem kulturysty.
Następnie Sandow zaczął pomagać innym rozwijać swoją sylwetkę. Otwierał siłownie – najpierw dla najbogatszych, później te dostępne dla wszystkich mieszkańców. Wydawał książki, które zawierały rewolucyjne zmiany w treningach siłowych. Były to pozycje, które do dziś dnia nie straciły na aktualności. Opracowywał specjalne diety, o które dopytywali m.in. Franklin Delano Roosevelt czy Ignacy Jan Paderewski.
W 1901 w londyńskiej Royal Albert Hall zorganizował pierwsze w historii zawody kulturystyczne. Impreza sportowa cieszyła się niezwykłą popularnością, a na trybunach zasiadł m.in. sam sir Artur Conan Doyle.
W kolejnych latach jego sława rosła. Sandow produkował gorsety i damską bieliznę pod swoim nazwiskiem, później również cygara, kakao i czekoladę. Do tego wspierał organizację igrzysk olimpijskich w 1908 roku i finansował ekspedycję, której celem było zdobycie bieguna południowego. Imperium biznesowe siłacza zaczęło się walić po wybuchu I wojny światowej. Sandow miał już brytyjskie obywatelstwo, ale ludzie zaczęli mu wypominać, że pochodzi z Niemiec i przestali przychodzić do jego siłowni, a sklepikarze odmawiali sprzedawania jego produktów.
Sandow zmarł w 1925 roku. Oficjalną przyczyną śmierci siłacza był tętniak aorty, ale pojawiały się również teorie o zakażeniu syfilisem. Na prośbę żony został pochowany w nieoznaczonym grobie na cmentarzu Putney Vale w Londynie.

#4. Dwóch żołnierzy niemieckich wywiesza ogłoszenie o mobilizacji na początku I wojny światowej, Berlin, Niemcy, 1914 rok.

#5. Dwie wiktoriańskie damy tworzą fantazyjną śnieżną damę, Pangbourne, Anglia. Fotografię opublikowano w magazynie Strand w 1892 roku.

#6. Mieszkańcy archipelagu St. Kilda, Hebrydy Zewnętrzne, Szkocja, 1926 rok.

St. Kilda to odizolowany archipelag odległy o 64 kilometry na północny zachód od North Uist w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Terytorialnie wyspy wchodzą w skład szkockich Hebrydów Zewnętrznych i są ich najbardziej na zachód wysuniętą częścią. Gaelickojęzyczna ludność prawdopodobnie nigdy nie przekraczała 180, a po 1851 roku stu mieszkańców.
Z powodu utrudnionej, a okresami wręcz niemożliwej komunikacji ze światem zewnętrznym życie na wyspach St. Kilda było niezwykle trudne. Do końca XIX wieku wyspiarze mogli komunikować się z resztą świata tylko poprzez rozpalanie ogniska na szczycie Conachair, licząc na to, że zauważy je któryś z przepływających statków.
Przez około 2 tysiące lat, do początku XX wieku, żaden z mieszkańców nie walczył w wojnie, na wyspie nie było przestępstw, a ludzie żyli w spokoju i harmonii. Na przestrzeni lat miały miejsce kataklizmy, m.in. epidemia cholery i ospy przywieziona przez statki odwiedzające wyspę w 1727 roku, które spowodowały prawie całkowitą anihilację społeczeństwa. Sprowadzano więc inne rodziny z sąsiednich wysp, co miało również tę niewątpliwą zaletę, że w otoczeniu pojawiały się kompletnie nowe geny i nowa krew.
Przez wieki wyspy pozostawały we względnej izolacji, do czasu gdy turystyka oraz obecność wojskowa podczas I wojny światowej skłoniły mieszkańców do poszukiwania alternatywy dla nudnego życia w ubóstwie. Po zakończeniu wielkiej wojny większość młodych ludzi opuściła wyspę, co doprowadziło do spadku populacji z 73 w 1920 roku do 37 osób w 1928 r. Po śmierci czterech osób na grypę w roku 1926 nastąpił okres nieurodzajów.
Śmierć z powodu zapalenia wyrostka robaczkowego młodej kobiety, Mary Gillies, w styczniu 1930 roku spowodowała, że ostatecznie 29 sierpnia 1930 roku pozostałych 36 mieszkańców zostało na własne życzenie ewakuowanych do Morvern w Szkocji.
Obecnie zamieszkuje tu jedynie personel wojskowy i pracownicy National Trust, organizacji charytatywnej zajmującej się ochroną i promocją przyrodniczego i kulturowego dziedzictwa Szkocji.

#7. 13 września 2001 roku – ratownicy przeszukują ruiny w strefie zero, dwa dni po ataku terrorystycznym na bliźniacze wieżowce w Nowym Jorku.

#8. Ksiądz strzela z karabinu maszynowego podczas wojny domowej w Libanie, maj 1985 roku. Wojna toczyła się w latach 1975-1989 i zakończyła podpisaniem tzw. „porozumienia z Taif”.

#9. Marlene Dietrich i Rita Hayworth kelnerują żołnierzom w hollywoodzkiej stołówce, 17 listopada 1942 roku.

#10. Zamknięcie amerykańskiego więzienia federalnego w Alcatraz. Na zdjęciu ostatni więźniowie opuszczają swoje cele, 21 marca 1963 roku.

Więzienie o zaostrzonym rygorze działało na Wyspie Głuptaków (z hiszpańskiego Isla de los Alcatraces) w latach 1934-1963. Zamknięte zostało głównie z powodu wysokich kosztów utrzymania, błędów konstrukcyjnych i powstających uszkodzeń betonowych elementów poprzez słone, nadmorskie powietrze.

#11. Prezydent Rosji Borys Jelcyn na pogrzebie Romanowów, cara Mikołaja II i jego najbliższej rodziny, 1998 rok. Zabici w 1918 r. i ekshumowani w 1991 r.; ich ciała zostały poddane testom DNA i oficjalnie pochowane przez rosyjski rząd.

17 lipca 1998 roku w cerkwi na terenie twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu odbył się państwowy pogrzeb ostatniego cara Rosji Mikołaja II i członków jego rodziny. Wśród uczestników był prezydent Rosji Borys Jelcyn.
W 1979 roku dwaj rosyjscy historycy odkryli ludzkie szczątki w zbiorowej mogile pod Jekaterynburgiem. W obawie przed represjami swój sekret zachowali do 1989 roku. Dopiero w lipcu 1991 roku pod czujnym okiem KGB przeprowadzono ekshumację. Z dołu wydobyto szczątki 9 osób.
Przeprowadzona przez amerykańskich i rosyjskich naukowców analiza DNA umożliwiła stwierdzenie ze 100-procentową pewnością, że znalezione w 1979 roku szczątki ludzkie były szczątkami cara Mikołaja II, carycy Aleksandry, wielkich księżnych Olgi, Tatiany i Anastazji, a także ich służby – doktora Jewgienija Botkina, kucharza Iwana Charitonowa, kamerdynera Aloizija Truppa i pokojówki Anny Demidowej.
W 2007 roku w tej samej okolicy odnaleziono szczątki dwóch pozostałych dzieci cara Mikołaja II i carycy Aleksandry. Autentyczność szczątków carewicza Aleksego oraz wielkiej księżniczki Marii została potwierdzona w 2008 roku.
Dopiero wówczas carska rodzina, zamordowana na polecenie Lenina w nocy z 16 na 17 lipca 1918 roku, spoczęła w zbiorowej, rodzinnej mogile.

#12. Od lewej do prawej: prezydent Niemiec Zachodnich Heinrich Lubke, prezydent Francji Charles De Gaulle, królowa Grecji Frederika, król Belgii Boaduin, cesarz Etiopii Haile Selassie i prezydent Filipin Diosdado Macapagal idą razem podczas pogrzebu prezydenta USA Johna F. Kennedy'ego, 1963 rok.

#13. Wóz strażacki zaprzężony w konie pędzi do pożaru firmy Triangle Shirtwaist Company, Nowy Jork, 15 marca 1911 roku.

Pożar fabryki Triangle Shirtwaist w dzielnicy Greenwich Village na Manhattanie w Nowym Jorku, który miał miejsce w sobotę 25 marca 1911 roku, był najtragiczniejszą katastrofą przemysłową w historii miasta i jedną z najtragiczniejszych w historii Stanów Zjednoczonych. W wyniku pożaru zginęło 146 pracowników przemysłu odzieżowego – 123 kobiety i dziewczęta oraz 23 mężczyzn. Wszyscy ponieśli śmierć w wyniku pożaru, zatrucia dymem lub upadku podczas salwowania się ucieczką z wyższych pięter szwalni.
Większość ofiar stanowiły włoskie lub żydowskie imigrantki, dziewczęta w wieku od 14 do 23 lat. Spośród ofiar, których wiek jest znany, najstarszą ofiarą była 43-letnia Providenza Panno, a najmłodszymi 14-letnie Kate Leone i Rosaria „Sara” Maltese.
Pomieszczenia szwalni mieściły się na ósmym, dziewiątym i dziesiątym piętrze wieżowca Asch Buiding. W momencie wybuchu pożaru większość drzwi prowadzących na klatki schodowe oraz wyjść były zamknięte – co było wówczas powszechną praktyką mającą na celu uniemożliwienie pracownikom korzystania z nieuprawnionych przerw i ograniczenie kradzieży. Wielu pracowników nie mogąc uciec z płonącego budynku, wyskakiwało z okien.
Inspektorzy straży pożarnej stwierdzili, że prawdopodobną przyczyną pożaru było wyrzucenie niewygasłej zapałki lub niedopałka papierosa do kosza na śmieci zawierającego skrawki materiałów nagromadzone przez dwa miesiące pracy.

#14. Alan Rickman, Linda Fiorentino, Ben Affleck, Kevin Smith i Salma Hayek na premierze filmu „Dogma” na Festiwalu Filmowym w Cannes, 1999 rok.

#15. Członkowie grupy literackiej Płanetników, pisarzy lwowskich spotykających się w domu rodziców Beaty Obertyńskiej. Stoją od prawej: Józefa Albinowska, Józef Ruffer, Antoni Stanisław Mueller, Maryla Wolska, siedzą: Ostap Ortwin i Leopold Staff (w pelerynie) oraz dzieci Maryli Wolskiej, w tym za Staffem Beata Obertyńska.

W poprzednim odcinku