Zatrzymane w kadrze – Celebracja u Bundych

#1. Daimler Reitwagen lub Einspur był pojazdem silnikowym wyprodukowanym przez Gottlieba Daimlera i Wilhelma Maybacha w 1885 roku. Jest powszechnie uznawany za pierwszy motocykl.

Nawet jeśli dwukołowe pojazdy parowe, które poprzedzały Reitwagen, Michaux-Perreaux i Roper z lat 1867–1869 oraz Copeland z 1884 roku, można zaklasyfikować jako motocykle, Daimler Reitwagen pozostanie mimo wszystko pierwszym motocyklem spalinowym z silnikiem benzynowym.

#2. Ceremonia z okazji emisji setnego odcinka serialu „Świat według Bundych”, 1991 rok. Na fotografii odtwórcy głównych ról Ed O'Neill (Al Bundy) i Katey Sagal (Peggy Bundy).

#3. Pierwsze obchody Dnia Niepodległości Estonii podczas estońskiej wojny o niepodległość, Tallin, Estonia, 24 lutego 1919 roku.

Rządy bolszewików w Estonii trwały do lutego 1918 roku, gdy po zerwaniu rokowań pokojowych w Brześciu przez stronę radziecką armia niemiecka rozpoczęła ofensywę na zachodnie ziemie dawnego Imperium Rosyjskiego.
Gdy oddziały bolszewickie odeszły z Tallina, a wojska niemieckie jeszcze nie nadeszły, 24 lutego 1918 roku proklamowano niepodległość Estonii i sformowano rząd tymczasowy. Jednak już dzień później, 25 lutego do Tallina wkroczyły wojska niemieckie, które do 28 lutego opanowały całe terytorium kraju, kładąc tym samym kres nadziejom na zbudowanie niepodległego państwa estońskiego.
Po kapitulacji Niemiec, w listopadzie 1918 roku, estoński rząd tymczasowy wznowił swoją działalność, ale już kilka dni później na młodą republikę spadło uderzenie Armii Czerwonej.
Działania wojenne trwały od 28 listopada 1918 do 2 lutego 1920 roku i zakończyły się zwycięstwem Estończyków, których wspierali między innymi Brytyjczycy oraz ochotnicy z krajów skandynawskich.
Świeżo utworzona Republika Estońska i Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka podpisały traktat w Tartu, który uznawał niepodległość Estonii.

#4. Katastrofa w Los Alfaques. Tarragona, Hiszpania, 1978 rok.

Do dziś jest to druga największa katastrofa w historii Hiszpanii. 45 lat temu, 11 lipca 1978 roku, około godziny 14.30 ciężarówka wypełniona ciekłym gazem eksplodowała w pobliżu kempingu Los Alfaques w Alcanar w pobliżu miasta San Carles de la Ràpita, zabijając 217 osób i poważnie raniąc wiele innych.
Prawdopodobnie upał i przeładowanie cysterny bez zaworu bezpieczeństwa spowodowały wyciek gazu na środku drogi około 100 metrów od kempingu. Doszło do eksplozji, w wyniku której propylen szybko rozprzestrzenił się w kierunku kempingu. Biała chmura gazu spowiła okolicę i tylko iskry brakowało do wielkiej tragedii.
Momentalnie nastąpiła eksplozja, ponieważ gaz zapalił się i chmura oparów osiągnęła temperaturę nawet 2000 stopni Celsjusza. Wybuch utworzył krater o średnicy 20 metrów i głębokości 1,5 metra. Kolejne eksplozje były tylko kwestią czasu. Turystyczne butle z gazem, zbiorniki paliwa w samochodach i inne łatwopalne materiały, które znajdowały się na terenie kempingu, zamieniły miejsce w scenę z piekła rodem.
W momencie wybuchu na kempingu Los Alfaques przebywało około 800 osób, w tym wielu obcokrajowców, chociaż kemping oficjalnie miał pojemność 260 osób. Ofiary były głównie obywatelami Niemiec i Francji. Zginęli również Belgowie i Brytyjczycy. Część osób zginęła „na siedząco” podczas obiadu, na leżaku, nawet nie wiedząc, co ich spotkało. Turyści, którzy akurat byli w wodzie i próbowali ratować się, schodząc pod wodę, dosłownie ugotowali się żywcem. Przez wiele miesięcy hiszpański zespół specjalistów pracował nad identyfikacją ciał.
Pierwsze ekipy ratunkowe, które przybyły na miejsce tragedii, działały w popłochu i wielkim szoku. Ciała gromadzono w jednym miejscu, co utrudniło w późniejszych etapach identyfikację. Dochodziło do makabrycznych pomyłek, gdzie arbuza oraz szynkę oznaczano jako ludzie szczątki. Finalnych identyfikacji dokonano dopiero na podstawie zdjęć dentystycznych, gdyż badania DNA nie były jeszcze wówczas stosowane.
Właściwie nikt nie poniósł konsekwencji za tę tragedię. Poszkodowani i ich rodziny dostały wielomilionowe odszkodowania i wycofali pozwy. Cztery osoby z Cisternas Reunidas (firma, która była właścicielem fabryki oraz ciężarówki) zostały uniewinnione. Dwie osoby z fabryki Enpetrol, gdzie ciężarówka została zatankowana (maksymalna pojemność wynosiła 19,35 tony, ale zatankowano 23,47 tony propylenu), zostały skazane na rok więzienia za zaniedbanie.
Katastrofa doprowadziła do zmian w przepisach bezpieczeństwa dotyczących transportu towarów niebezpiecznych, zaostrzenia przepisów dla kierowców, wprowadzenia nowych norm dotyczących załadunku i rozładunku towarów, programów kontroli zbiorników gazu, a w niektórych przypadkach weekendowego zakazu transportu materiałów niebezpiecznych.

#5. Pięciu porwanych zachodnich turystów przetrzymywanych w niewoli przez islamistyczną grupę bojowników w dolinie Kaszmiru w 1995 roku. Turysta po prawej uciekł, mężczyźnie w środku ścięto głowę, pozostałych nigdy nie odnaleziono.

#6. Raquel Welch i Ringo Starr, 1969 rok.

#7. Urodzony w Odessie lekarz Waldemar Haffkine, pionier prac nad szczepionkami.

Haffkine był rosyjskim i francuskim lekarzem, bakteriologiem. Jego kariera naukowa w Rosji została przekreślona, ponieważ nie chciał zmienić wyznania (Haffkine był pochodzenia żydowskiego). Z tego powodu Haffkine wyemigrował do Francji, gdzie podjął pracę w Instytucie Pasteura w Paryżu wraz ze swoim byłym nauczycielem i mentorem, laureatem Nagrody Nobla, Ilją Miecznikowem.
Haffkine zdobył sławę jako naukowiec opracowujący szczepionki. To on wynalazł lekarstwo m.in. na cholerę. Był tak oddany swojej pracy, że niektóre testy przeprowadzał sam na sobie.
W celu walki z chorobą zbierającą straszliwe żniwo w szczególności w Azji i Afryce, Haffkine wyjechał do Indii. Tam ofiary liczono już w setkach tysięcy i zastopowanie choroby wydawało się niemożliwością. Pomimo iż początkowo traktowano go z wielką nieufnością, naukowcowi udało się zaszczepić 25 000 Hindusów. Niedługo potem sam zapadł na malarię i musiał wrócić do Francji. Tam zastała go wiadomość, że wielu z zaszczepionych wolontariuszy przetrwało epidemię.
W późniejszych latach pracował także przy opracowaniu szczepionki przeciwko dżumie. Nie była ona wolna od efektów ubocznych ani w 100% skuteczna, ale znacznie zwiększała szansę na przeżycie choroby.

#8. Frank Sinatra na zdjęciu obok mężczyzn zatrudnionych do promocji jego koncertu, Boba i Harveya Weinsteinów, 4 października 1974 roku.

#9. Ostatnie chwile kamikaze, który nurkuje swoim samolotem w kierunku USS Lexington, 5 listopada 1944 roku. USS Lexington przetrwał wojnę, a po niej służył m.in. jako okręt szkolny. Służbę zakończył dopiero w 1991 roku.

#10. Stoisko propagandowe poświęcone pierwszemu planowi pięcioletniemu w Moskwie, 1931 rok.

#11. Geolog i podróżnik Julius von Haast wraz z taksydermistą Frederickiem Richardsonem Fullerem trzymają kości moa, Nowa Zelandia, około 1866 roku.

Moa to rząd wymarłych ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Obejmuje gatunki nielotne, zamieszkujące Nową Zelandię począwszy od plejstocenu aż po XIV lub XV wiek. Przed pojawieniem się człowieka na terenie Nowej Zelandii, ich jedynym naturalnym wrogiem był orzeł Haasta.
Maorysi, którzy przybyli na wyspę między 1250 a 1300 rokiem, traktowali moa jako źródło mięsa, doprowadzając polowaniami do wymarcia tych ptaków około 100-130 lat później.
Wraz z wyginięciem moa, wyginęły także orły Haasta, największe orły, jakie żyły na ziemi.

#12. Aktor James Gandolfini pozuje z popiersiem dyktatora Saddama Husajna po inwazji USA na Irak pod koniec 2003 roku.

#13. Mężczyzna karmi gołębie, podczas gdy przed nim odbywa się oblężenie Pałacu Sprawiedliwości, Bogota, Kolumbia, 1985 rok.

#14. Jane Seymour sfotografowana przez Bruce'a Williamsona dla Playboya, 1987 rok.

#15. Tablica przylotów na lotnisku Mokotów, Warszawa, Polska, 1933 rok.

Lotnisko funkcjonowało w latach 1910–1947 na terenie Pola Mokotowskiego. Do zakończenia I wojny światowej lotnisko miało głownie znaczenie wojskowe, regularne loty pasażerskie odbywały się od 1920 roku.
Podczas przewrotu majowego w 1926 roku o lotnisko toczyły się walki pomiędzy oddziałami wiernymi rządowi Wincentego Witosa a atakującymi oddziałami Józefa Piłsudskiego.
W 1929 roku powstał polski przewoźnik PLL LOT, który miał swoją bazę właśnie na lotnisku w Warszawie. Wówczas to zainaugurowano loty międzynarodowe m.in. do Bukaresztu, Aten czy Helsinek. W 1934 roku przeniesiono pasażerski ruch lotniczy z lotniska mokotowskiego na Okęcie.
W 1939 roku, w czasie kampanii wrześniowej, stacjonowała tam 152 Eskadra Myśliwska i toruńska 41 Eskadra Rozpoznawcza. Po kapitulacji Warszawy lotnisko zostało zajęte przez Niemców, głównie przez obronę przeciwlotniczą z działalnością lotniczą ograniczoną do minimum.
Lotnisko ostatecznie zlikwidowano w 1947 roku. Obecnie na jego terenie znajduje się park Pole Mokotowskie. W środkowej jego części ustawiono obelisk upamiętniający historię lotniska.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2