Jak zgasić pieniacza drogowego, kawałek, który zmienił moje życie i inne anonimowe opowieści

#1.

Było to kilka lat temu. Wracaliśmy z Niemiec. Ciągnęliśmy ze sobą ładny, duży kemping. Pomimo że podczas jazdy przebywanie w środku jest zabronione, to znajomemu chciało się spać i poszedł do środka. Rozebrał się i w majtkach spał sobie smacznie, kiedy my jechaliśmy dalej.

Po dłuższym czasie stanęliśmy na stacji po kawę. Znajomy się w tym momencie przebudził, niepostrzeżenie wyszedł za kemping i oddawał w najlepsze sobie mocz, gdy my odjechaliśmy bez niego. Tak więc został przy granicy po polskiej stronie, w samych majtkach, bez telefonu.

Szybko zjawiła się policja, wytłumaczył, że pomimo zakazu spał w kempingu podczas jazdy, a my lecimy właśnie A4 w kierunku Katowic. Policja na kogutach zaczęła nas gonić. Gdy nas złapali, zapytali kogo mamy w kempingu. Jak kogo? Przecież się nie przyznamy, bo jest za to mandat. Mówimy, że nikogo nie ma. Pytanie się powtórzyło kilka razy, aż wkurzony kumpel krzyczy z radiowozu "Kur... zostawiliście mnie na stacji, wszystko powiedziałem". Dostaliśmy mandat, ale do dziś się śmiejemy ze spania w kempingu podczas jazdy.

#2.

Czy znacie "Kamizelkę" Bolesława Prusa? Historia w niej przedstawiona kojarzy mi się z historią mojej babci i mojego dziadka.

Mimo trudów codzienności bardzo się kochali i szanowali. Babcia była piękną, zgrabną i elegancką kobietą. Któregoś dnia ubzdurała sobie, że musi schudnąć. Całymi dniami ciężko pracowała, czasy były jakie były, kobiety miały następujący pomysł na dietę cud - picie octu. Nie, nie octu jabłkowego, zwykłego octu z wodą. Dziadek prosił, żeby przestała go pić, tłumaczył, zapewniał, że jest piękna.
Nic nie pomagało do czasu kiedy mój dziadek, który był krawcem, wpadł na genialny pomysł. W nocy, kiedy babcia spała poszerzał jej spódnice i sukienki. Babcia "schudła" tak szybko, że roztwór wody i octu nie zdążył jej zaszkodzić. Zadowolona z efektu przestała go pić.


Sprawa się wydała, ale babcia nie odchudzała się już nigdy w tak głupi sposób. Żyli długo i szczęśliwie, mimo czasami kiepskiej sytuacji finansowej i chorób. Otoczeni troską i miłością, jaką dali swoim dzieciom i wnukom, taką też otrzymali z nawiązką.

Każdemu życzę takiej miłości, na swoją cierpliwie czekam.

#3.

Kiedyś na ulicy spotkałem bezpańskiego psa. Był zaniedbany, bardzo brudny i trochę wychudzony. Podchodził do każdego, kogo zobaczył, aż w końcu ktoś go kopnął. Zrobiło mi się go żal, więc go pogłaskałem. Zaraz potem wsiadłem do auta i ruszyłem do domu, który był oddalony o 3 km od miejsca, w którym byłem. Kiedy dotarłem, zobaczyłem biegnącego za mną psa. Był to ten sam zaniedbany pies.

Mam go już od dwóch lat.

#4.

Dziewięć lat temu poznałem moją obecną żonę. Dobrze nam się układa, mamy dwójkę wspaniałych dzieci, własny dom i jesteśmy bardzo szczęśliwi.

Jednak jak urodziło nam się pierwsze dziecko, to nie było tak kolorowo. Ledwo starczało nam na jedzenie. Postanowiliśmy, że jedno z nas zostanie w kraju, a drugie wyjedzie za tzw. "chlebem". Wysłaliśmy CV, jednak tylko żona dostała odpowiedź. Ciężko mi było to przyjąć do wiadomości, że ona ma ciężko pracować, a ja siedzieć z córką... jednak nie było wyjścia. Żona dostała bardzo dobrze płatną pracę.
Kilka razy w tygodniu dzwoniła i opowiadała, jak jej się żyje, wszystko wskazywało na to, że jest dobrze. Co miesiąc wysyłała nam 2 tysiące euro, czasem więcej, z tego większość odkładałem na nasz wymarzony dom. Po prawie 3 latach, kiedy zbliżał się koniec jej pobytu, postanowiłem, że zrobię jej niespodziankę i odwiedzę ją z córeczką. Jednak to, co się okazało, przeszło moje oczekiwania.

Żona żyła w strasznych warunkach, sama musiała palić sobie w piecu, mieszkanie było bardzo stare. Odkładała sobie nieznaczną sumę na jedzenie i inne potrzeby, a nam wysyłała resztę i żyła w takich warunkach, dla nas. Popłakałem się. Zawsze wiedziałem, że mam najwspanialszą żonę na świecie. Moje dzieci również wiedzą, że ich mama to skarb.

#5.

Kiedyś, lata temu, wkurzył mnie chłopak, pokłóciliśmy się i poszedł spać. Byłam na niego wściekła, bo nie miał racji, ale był przekonany, jak zawsze zresztą, że to on się nie myli i jest bez winy. Gdy zasnął, postanowiłam skoczyć do sklepu po lody, a że było ciemno, a ja się bałam łazić po nocy, to postanowiłam cichaczem pożyczyć jego auto. Wzięłam kluczyki i pojechałam.
Zakupiłam lody na pocieszenie i wróciłam pod blok. Niestety okazało się, że miejsce, gdzie wcześniej zaparkował chłopak, było już zajęte, więc musiałam postawić auto kawałek dalej.

Rano wstaliśmy, a chłopak dalej był naburmuszony i wielce obrażony. Chciałam do niego zagadać i powiedzieć, że auto przestawiłam, ale miał takiego focha, że odpuściłam.


Wychodzimy z domu i idziemy do auta, bo on podrzuca mnie w drodze do pracy. Chłopak idzie przodem na miejsce, gdzie wieczorem zaparkował i nagle staje jak wryty - auta nie ma! Już widzę, że zaczyna panikować, że auto ukradli. Tak się przeraził, że aż zaczął się do mnie normalnie odzywać! Postanowiłam go lekko ukarać i sobie z niego zażartować, wiec zapytałam z troską, czy może gdzieś indziej auta nie postawił. Odpowiedział, że nie, na pewno mu jego skarb ukradli, bo dobrze zapamiętał, gdzie stał samochód. Biegał spanikowany po parkingu, chciał nawet na policję dzwonić, gdy nagle dostrzegł swój samochód zaparkowany kilkanaście metrów dalej... Najpierw ucieszył się jak nigdy, sprawdził, że auto jest całe, nic nie zginęło, a po chwili zmarkotniał i powiedział, że jak nic musiał tam je postawić i o tym zapomniał. A zaraz potem z pokorą w głosie powiedział, że może jednak nie zawsze on ma rację i przeprosił za swoje wcześniejsze zachowanie.
I faktycznie ta sytuacja dała mu do myślenia, bo później znacznie łatwiej nam było się dogadać, uważniej wysłuchiwał moich argumentów i nie był tak pewny, że tylko on ma rację.

No cóż... Mówcie, co chcecie, ale o nocnej wyprawie po lody nigdy mu nie powiedziałam ;)

#6.

W gimnazjum byłem chuderlawym, nieciekawym chłopaczkiem zapatrzonym w monitor komputera. Któregoś wieczora starsza siostra zwinęła mi z rąk pilota i przełączyła na MTV Classic (czy inny kanał, gdzie faktycznie puszczano muzykę, a nie "dokumenty" o nastolatkach w ciąży). Leciał tam klip do utworu "Can't Stop" Red Hot Chili Peppers. Nie jest to jakieś dzieło sztuki, ale ten jeden utwór zmienił całe moje życie.

Tego wieczora stwierdziłem, że rock jest fajny. Zacząłem go namiętnie słuchać, w ciągu 2 lat zapuściłem włosy i zacząłem grać na gitarze. Już w liceum, z loczkami do ramion, gitarą i tanim browarem w towarzystwie własnego zespołu rockowego, na ognisku poznałem "znajomą znajomego" - dziewczynę zjawiskową, w której dość szybko zakochałem się po uszy.

Lata poleciały - gitara coraz częściej zbiera kurz w kącie pokoju, zespół się rozpadł, znajomości przepadły, włosy ścięte, rock w głośnikach zastąpił jazz, a owa dziewczyna, po 7 latach razem, została moją żoną.

Nie wierzę w przeznaczenie, ale jestem niemal pewien, że gdyby nie ten jeden wieczór i jeden utwór Red Hotów, żyłbym teraz zupełnie inaczej :)

#7.

Jadę w sobotę z ojcem autem do miasta po kilka potrzebnych przedmiotów. Jedziemy sobie spokojnie, gdy nagle pewien kierowca zajechał nam drogę, więc ojciec go otrąbił. Kilka sekund później auto kierowcy, który został otrąbiony, zatrzymało się i kierowca wyskoczył do mojego ojca. Podchodzi do naszego auta i zaczyna wyzywać i kląć na mojego tatę:
- Jak jeździsz, ty stary ch&5#!
Na to ojciec odsuwa szybę i mówi spokojnym głosem:
- Dzień dobry, prokuratur okręgowy Kowalski, w czym ma pan problem?
Agresywny kierowca w jednej sekundzie zapomniał języka w gębie i po chwili wybąkał:
- Bardzo pana przepraszam...
Po czym szybko oddalił się do swojego auta i odjechał.


Jestem pełen podziwu dla mego ojca, który co prawda jest mechanikiem, ale kolesia zgasił koncertowo. To się nazywa opanowanie!

#8.

Kiedy chodziłam do podstawówki, często były organizowane wycieczki do kina lub krajoznawcze. Każdy chciał jechać do miasta i przy tym jarać się jazdą busem. Ja też pragnęłam, lecz wiedziałam, że nie nie należę do bogatej rodziny, bo mieszkałam tylko z mamą. Gdy organizowali wyjazd, nawet nic nie wspominałam w domu, bo wiedziałam, że mamie będzie przykro, jak nie będzie mogła mi dać pieniędzy. W szkole mówiłam, że nie lubię tego typu wyjazdów i dlatego nie jadę. O organizowanym Dniu Ojca także nic nie wspominałam, bo nie chciałam robić jej przykrości.

W moje urodziny mama zabrała mnie na lody. Kupiła tylko mi. Kiedy tak szłyśmy, powiedziała coś, co utkwiło mi w pamięci do teraz, mianowicie, że ona nie lubi słodyczy. Nie było to prawdą. Zawsze chciała, żebym to ja wszystko miała i była najszczęśliwszym dzieckiem pod słońcem.

Teraz kiedy to piszę, łzy lecą mi po policzkach, bo wiem, ile kosztowało ją wyrzeczeń moje wychowanie. Mimo że miałam 8 lat, to już znałam wartość pieniądza. Teraz też jest mi przykro, kiedy znajomi wychodzą do kina czy jadą na zakupy, a ja zawsze szukam wymówek, bo nie chcę prosić o pieniądze. Mam prawie 18 lat i marzę, aby ukończyć szkołę i studia, aby znaleźć dobrą pracę i wynagrodzić, choć w pewien sposób, trud mojej mamy. Wiem, że będzie ze mnie bardzo dumna. Ale skoro jest powszechne przekonanie, że wszyscy nastolatkowie i do tego jedynacy są rozpieszczeni, to ja zaprzeczę. Ja kocham swoją mamę, niezależnie od tego ile pieniędzy na mnie przeznacza. Musiała być dla mnie i mamą, i tatą.