Do posłów opozycji oraz innych przeciwników rządu PIS dzwonią jakieś szumowiny z fałszywymi informacjami o śmierci bliskich im osób. Okazuje się, że to stara szkoła SB. W latach 70 i 80 ubecy dzwonili do różnych osób, mówiąc „umrzesz…”, „umrzesz…”.
Pisarz Marian Brandys wykazał się refleksem i odpowiedział: „A ty ch… myślisz, że będziesz żył wiecznie?”.
................
Poeta Czesław Miłosz udzielił wywiadu dziennikarce. Gdy ta zapytała go: „Co pan sądzi o przemijaniu i śmierci?", odpowiedział jej krótko: „Jestem przeciw!”.
...............
Wojtek Siemion jest aktorem przez całą dobę. Wojtek jest zawsze aktorem. Wojtek Siemion lubi recytować wiersze w każdej wolnej chwili. Lubi recytować dla kolegów, dla przechodniów, nawet dla dzieci - wspomina pisarz i reżyser Tadeusz Konwicki.
Kiedy kręciliśmy „Salto”, któregoś wieczora Siemion jadł kolację we wrocławskim Klubie Dziennikarzy. Po kolacyjce Wojtek wspiął się na podium orkiestry i zaczął recytować Gałczyńskiego. Recytował tak cały wieczór. Sala z wolna pustoszała. Wreszcie zostało tylko kilkunastoosobowe towarzystwo przy zsuniętych stolikach. Wtedy Siemion zszedł z podium i zbliżył się do tego towarzystwa. I recytował tylko dla nich, tylko dla nich jedynych, jak cygański skrzypek odchodzący nieśpiesznie te zsunięte stoliki. Koło północy jeden z biesiadników odwrócił się nieśmiało do artysty i rzekł z przepraszającym uśmiechem:
- My russkije, my nie panimajem.
...................
JANUSZ MAJEWSKI wspomina swoją pierwszą miłość i…. Posłuchajcie: Ujrzałem ją pierwszego dnia, na pierwszej lekcji. Miała oczy niebieskie jak bławatki. Przypominała mi aniołka z choinkowego cukierka. Wpatrywałem się w nią z bezgranicznym zachwytem, kiedy oto nasza wychowawczyni zaczęła odczytywać z dziennika: Barbara ARMATA. Klasa gruchnęła natychmiast salwą śmiechu i chyba tylko dlatego nikt nie usłyszał mego pękającego serca: z pierwszej ławki podniosła się ta zachwycająca blondyneczka i wdzięcznym głosikiem powiedziała: ,,Jestem’’. O mało nie oszalałem z rozpaczy, bo czy można kochać kobietę, która oświadczyła publicznie, że jest armatą? Może to było małoduszne, ale odkochałem się na całe życie.
Na drugim końcu tego życia, poznałem świetnego krytyka filmowego Jerzego Armatę, który z humorem i autoironią nosił swoje, skądinąd, historyczne nazwisko. Opowiadał mi kiedyś o zdarzeniu w pewnym hotelu, gdzie recepcjonistka na widok jego nazwiska dostała ataku niepohamowanego śmiechu. Zapytana, jak może pracować w takim zawodzie, jeżeli tak reaguje na rzadkie nazwiska, odpowiedziała: ,,Przepraszam, ale ja nazywam się DZIAŁO’’. Potem jeszcze odkryłem, że w redakcji, którą kieruje pan Jerzy, pracuje także pani SALWA.
..................
JAN ENGLERT: Pamiętam, jak w połowie lat osiemdziesiątych rozmawiałem z ówczesnym wiceministrem kultury, który nie ukrywał swojej działalności w SB. Mówił, że dziwi się, że uczestniczę w kościelnych koncertach i jeszcze wciągam w to studentów.
- Żeby wam jeszcze za to płacili!
Niezrażony uderzam w szlachetny ton:
- Panie ministrze, jak wygląda teraz ulica?! Szarzyzna, inercja, martwota! A na kościelnych koncertach inteligentne twarze, ludzie w uniesieniu słuchają wielkiej poezji, czyści, szlachetni ludzie, pełni nadziei.
- Co mi tu pan pierdoli? - przerywa minister - Przecież połowa to nasi.
anegdoty o sławnych Polakach (fb)
anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne (fb)
