Usprawiedliwienia raczej.

• Charakter pisma.
• Stosunek do nauczyciela.

Kurde, w mieście opcja z sadzeniem ziemniaków by raczej nie przeszła

W roku szkolnym 70/71 mieliśmy lekcje po południu - szkoła była mała, dzieci dużo, nauka była na dwie zmiany i to te młodsze klasy zaczynały później. Zdarzało się, że lekcje kończyły się po 17. Koleżanka mieszkała na przedmieściach - kilka kilometrów na piechotę, ostatnie latarnie latarnie stały pewnie 200-300 m od szkoły. To była druga klasa podstawówki. Nikt nie narzekał na trudną drogę do szkoły. I nikt nie myślał, że ośmioletniej dziewczynce może coś grozić w drodze ze szkoły. Chociaż pani czasem ją puszczała wcześniej z ostatniej lekcji, żeby miała jakieś resztki światła dziennego w drodze do domu.

Moja polonistka w liceum wspominała kiedyś, jak będąc młodą nauczycielką otrzymała usprawiedliwienie, że syna nie było w szkole, "wedle młócki". Najpierw się śmiała z formy, ale potem jej było głupio - bo chłopak w tym czasie naprawdę ciężko pracował, a rodzice choć sami kiepsko wykształceni, to jednak robili co mogli, by mimo trudów życia na wsi chłopak wykształcenie zdobył.