Z góry ostrzegam, egzamin jutro, więc: "uczę", środek nocy a Wesz na pisanie wzięło... dlatego nie wiem czy to strawne wyszło, wena mnie natchnęła drugi raz w życiu chyba...
------------------------------------------------------------------------------------------------
Oj, pokomplikowało się…
Dlaczego wszystko na świecie musi być takie złe? Dlaczego nie możemy wszyscy żyć szczęśliwie, dlaczego jest tak beznadziejnie, dlaczego zimno, dlaczego ktoś kogo uważałam za przyjaciela odwrócił się ode mnie, dlaczego ktoś, kogo uważałam za swoje słoneczko, największe szczęście, życie całe, nie chce już tym życiem być dla mnie, dlaczego rzeczy martwe są tak złośliwe, psują się i gubią w najmniej odpowiednim czasie, dlaczego nikt nie chce zwracać uwagi na moją rozpacz i pocieszać, dlaczego ... a dlaczego by nie? Tak, wiem, moje powody są głupie, życie jest piękne, bla bla ple ple, tylko po co ja w ogóle jeszcze płaczę… oj, pokomplikowało się… dramat, pustka, beznadzieja…
Ale, też sobie drogę do szkoły znalazłam, przez cmentarz! A niech, przecież humor mam taki, że akurat na cmentarz, nic tylko się powiesić, może to rozwiązanie jest? Przynajmniej ktoś zwróci uwagę… chociaż – może już za późno? Ale choćby może się tak powiesić nie do końca, prawie już, ale cóż to nagle!!! Rycerz na białym koniu, uratuje mnie, on bohater, ja bohaterka, pięknie, bajka…
„Kochanemu synkowi – rodzice” – zwykłe słowa, a jaka tragedia – 9 lat miał, żyć pewnie chciał się nauczyć, W imię Ojca… no właśnie, ojciec jego już na szczęście nie cierpi, umarł rok później, niżej na nagrobku widać. Wieczne odpoczywanie. Ciekawe czy za mną by ktoś płakał? Tu jakieś znowu babcie, całe rodziny, babcie to przynajmniej jakoś naturalnie, Dziadziuś też zmarł niedawno, Dziadziusiu, jak Ci tam? Słonko świeci, pewnie dobrze, mam nadzieję! A Ty tak patrzysz teraz i myślisz, że ja głupia. No wiem że głupia, trudno, kocham Cię i tak i czuję, tu jesteś z Nami! Wieczne odpoczywanie…
I ten malutki nagrobek, napis nie po polsku : „Hier ruht der liebstest was ich hatte : Christa”
Nie potrafię tutaj przejść obojętnie. Dziewczynka, dwa miesiące, marzec 44 – maj 44 , może nie chciała wojny, może lepiej dla niej… straszne. Dawno było, Mama jej pewnie też już nie cierpi, 44 rok, może się bawią obydwie tam u góry. Ciekawe co się stało. Chyba znowu płaczę. Dobrze. Ojcze nasz… Dziadziusiu! Pozdrów tą dziewczynkę! Może ma niebieskie oczy… jejku, der liebstest… trochę się uczyłam niemieckiego, szkoda.
Te pomniki niektóre tak omszałe, jedyne, co pozostało po ludziach, już nawet pamięć gdzieś zgasła, tyle lat. Pan doktor z żoną, prosi o Zdrowaś Mario.. łaski pełna… żona adwokata, radca miasta… a tu nawet nazwiska nie da się odczytać…msza jakaś w kaplicy, uff, koniec, brama, ulica, tramwaj, Amen. A te listki takie zielone, życie, wiosna, o tu na cmentarzu..
„Cmentarz istnieje 200 lat,1803 roku założony, na bramie pisze. 200 lat, historia, ludzkie dramaty, miłość i strach i wiara… Mimo wszystko tak tu pięknie, wspaniale, trochę jak muzyka Mozarta, trochę jak Bach, takie wielkie..
Nie pamiętam, ktoś to mądry powiedział, że życia uczymy się na cmentarzach? Tylko…no kurcze co to za życie, nie dosyć, że tyle problemów, to jeszcze nikt nie chce zrozumieć, pieniędzy nie ma, wiosna się spóźnia, ani chłopaka, ani przyjaciół, tramwaj mi właśnie uciekł, torebkę zostawiłam w pociągu a jeszcze dzisiaj ta nieszczęsna kartkówka z fizyki… ech ciężko, dramat, beznadzieja, nic tylko się powiesić…oj, pokomplikowało się...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
PS.
Tak, na uczelnię czasami zdarza mi się chodzić piechotą... którędy? Między 29-tego Listopada a Rakowicką... Krakusom powinno to wyjaśnić conieco...
Nagrobek "Christa"
... i stąd to się wzięło...
------------------------------------------------------------------------------------------------
Oj, pokomplikowało się…
Dlaczego wszystko na świecie musi być takie złe? Dlaczego nie możemy wszyscy żyć szczęśliwie, dlaczego jest tak beznadziejnie, dlaczego zimno, dlaczego ktoś kogo uważałam za przyjaciela odwrócił się ode mnie, dlaczego ktoś, kogo uważałam za swoje słoneczko, największe szczęście, życie całe, nie chce już tym życiem być dla mnie, dlaczego rzeczy martwe są tak złośliwe, psują się i gubią w najmniej odpowiednim czasie, dlaczego nikt nie chce zwracać uwagi na moją rozpacz i pocieszać, dlaczego ... a dlaczego by nie? Tak, wiem, moje powody są głupie, życie jest piękne, bla bla ple ple, tylko po co ja w ogóle jeszcze płaczę… oj, pokomplikowało się… dramat, pustka, beznadzieja…
Ale, też sobie drogę do szkoły znalazłam, przez cmentarz! A niech, przecież humor mam taki, że akurat na cmentarz, nic tylko się powiesić, może to rozwiązanie jest? Przynajmniej ktoś zwróci uwagę… chociaż – może już za późno? Ale choćby może się tak powiesić nie do końca, prawie już, ale cóż to nagle!!! Rycerz na białym koniu, uratuje mnie, on bohater, ja bohaterka, pięknie, bajka…
„Kochanemu synkowi – rodzice” – zwykłe słowa, a jaka tragedia – 9 lat miał, żyć pewnie chciał się nauczyć, W imię Ojca… no właśnie, ojciec jego już na szczęście nie cierpi, umarł rok później, niżej na nagrobku widać. Wieczne odpoczywanie. Ciekawe czy za mną by ktoś płakał? Tu jakieś znowu babcie, całe rodziny, babcie to przynajmniej jakoś naturalnie, Dziadziuś też zmarł niedawno, Dziadziusiu, jak Ci tam? Słonko świeci, pewnie dobrze, mam nadzieję! A Ty tak patrzysz teraz i myślisz, że ja głupia. No wiem że głupia, trudno, kocham Cię i tak i czuję, tu jesteś z Nami! Wieczne odpoczywanie…
I ten malutki nagrobek, napis nie po polsku : „Hier ruht der liebstest was ich hatte : Christa”
Nie potrafię tutaj przejść obojętnie. Dziewczynka, dwa miesiące, marzec 44 – maj 44 , może nie chciała wojny, może lepiej dla niej… straszne. Dawno było, Mama jej pewnie też już nie cierpi, 44 rok, może się bawią obydwie tam u góry. Ciekawe co się stało. Chyba znowu płaczę. Dobrze. Ojcze nasz… Dziadziusiu! Pozdrów tą dziewczynkę! Może ma niebieskie oczy… jejku, der liebstest… trochę się uczyłam niemieckiego, szkoda.
Te pomniki niektóre tak omszałe, jedyne, co pozostało po ludziach, już nawet pamięć gdzieś zgasła, tyle lat. Pan doktor z żoną, prosi o Zdrowaś Mario.. łaski pełna… żona adwokata, radca miasta… a tu nawet nazwiska nie da się odczytać…msza jakaś w kaplicy, uff, koniec, brama, ulica, tramwaj, Amen. A te listki takie zielone, życie, wiosna, o tu na cmentarzu..
„Cmentarz istnieje 200 lat,1803 roku założony, na bramie pisze. 200 lat, historia, ludzkie dramaty, miłość i strach i wiara… Mimo wszystko tak tu pięknie, wspaniale, trochę jak muzyka Mozarta, trochę jak Bach, takie wielkie..
Nie pamiętam, ktoś to mądry powiedział, że życia uczymy się na cmentarzach? Tylko…no kurcze co to za życie, nie dosyć, że tyle problemów, to jeszcze nikt nie chce zrozumieć, pieniędzy nie ma, wiosna się spóźnia, ani chłopaka, ani przyjaciół, tramwaj mi właśnie uciekł, torebkę zostawiłam w pociągu a jeszcze dzisiaj ta nieszczęsna kartkówka z fizyki… ech ciężko, dramat, beznadzieja, nic tylko się powiesić…oj, pokomplikowało się...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
PS.
Tak, na uczelnię czasami zdarza mi się chodzić piechotą... którędy? Między 29-tego Listopada a Rakowicką... Krakusom powinno to wyjaśnić conieco...
Nagrobek "Christa"
... i stąd to się wzięło...
