:mmarcin_f

A nie Szkoła Główna Grabienia Gówna?

:semper_malus głowy bym nie dał, to było dawno, więc mogło mi się trochę pomylić

:mmarcin_f może były dwie szkoły, jak szkoła lwowska i szkoła warszawska

Nastoletnim kochasiem będąc, podczas odwiedzin u koleżanki skorzystałem z kibelka. Czy była to fantazja czy oznaka radości nie pamiętam, tak czy owak czymś wiedziony skierowałem strumień w samo centrum sraczykowego jeziorka.
- Musisz tak głośno lać?! - usłyszałem kobiecy głos z na tyle wyraźną nutą pretensji, że natychmiast lać przestałem. Wyszeptawszy "przepraszam", spłoszony, odczekałem dłuższą chwilę zanim wyszedłem z łazienki. W korytarzu natknąłem się oczywiście na matkę koleżanki, która zobaczywszy mnie zrobiła nieco zdziwiona minę i z uśmiechem zakomunikowała:
- O, przepraszam, myślałam że to mój stary.

Big badaboom tsss...

Kilka lat temu w książce chyba o Trójce albo z wywiadem z Marią Czubaszek zobaczyłem jej zdjęcie z wczesnych lat 70. Podzieliłem się z Mamą:
– Mama, widziałem zdjęcie pani Czubaszek i nie uwierzysz – ona kiedyś była młoda!
Na co Mama lodowatym tonem:
– Wiem. Ona jest pół roku młodsza ode mnie.

Fstyt jak… ale na szczęście już się z tego śmiejemy

:bajgiel miałem prawie identycznie ze szczekaczką ex.
Pojechaliśmy na działkę, szczekaczka wabiła się Zuza. Sąsiad miał córkę Zuzannę, okolo 10 lat.

Nasze zabawy z psem mocno ją dezorientowały.

Pracowe sprzed ładnych paru lat.
Przyszedł klient z osobą towarzyszącą. Osoba ta w wieku bliżej nieokreślonym, ubrana w dość obszerny dres, w czapce bejsbolówce prawie na oczy nasuniętej. Poczekalnia dostępna, można usiąść.
Zajmuję się klientem i tak krążę pomiędzy swoim biurkiem, salą, w której on siedzi i poczekalnią po drodze, mówiąc, że chwilę nam zejdzie. Żeby było miło uprzejmie zagaduję w stylu "a to kolega pana również z tej branży?". W odpowiedzi bliżej niezrozumiałe mruknięcie... Zagaduję dalej: "Jakby kolega również potrzebował naszych usług, to zapraszamy". Klient już chyba nie wytrzymał i mówi do mnie z dziwną miną: "To nie jest mój kolega. To jest moja żona"

Lata temu byłem świadkiem na ślubie mojego przyjaciela. Gdy młodzi wrócili z podróży poślubnej, odwiedziłem ich i rozmowa zeszła (tu zaskoczenie) na ich ślub. Młoda próbuje mi wytłumaczyć, o kim mówi, a ja usiłuję doprecyzować: ta idiotka, która płakała, bo pokłóciła się z chłopakiem?
- Nie, to G., moja przyjaciółka!
Ja wsunąłem się głęboko w fotel, ale do dziś pamiętam szeroki uśmiech i uniesione kciuki (oczywiście za plecami żony) mojego przyjaciela, który tej dziewczyny nie znosi.

Miałam w poprzedniej robocie taką typiarę. Durna jak nieszczęście, do tego głośna i infantylna. Jak pierwszy raz usłyszałam jej śmiech, to nie byłam pewna - biec ratować czy od razu dobić? W każdym razie, pannie wydawało się że jest fajna, każdy ją lubi, i wszystkich zaczepiała i zagadywała. Była przy tym była absolutnie odporna na ironię, więc można było z niej kpić w oczy, a ona była pewna że to tylko takie żarty. No i kiedyś, w pracowej kuchni, jak już sobie wyszła, przedrzeźniałam ją koledze, bo wyjątkowo mnie wymęczyły jej wcześniejsze występy. Okazało się że zapomniała czegoś i wróciła. W samym środku mojego szoł. Zostałam spojrzana spojrzeniem "gdyby mogło zabijać" i wyszła.
Od tego czasu przestała się do mnie odzywać, jak wchodziłam do kuchni - ona demonstracyjnie wychodziła, albo zwierzała się innym [stojąc do mnie plecami] jak to nie może niektórym osobom zaufać. A ja się stukałam w łeb - czemu na to wcześniej nie wpadłam? Miałabym spokój od tej wariatki dużo szybciej...

I jeszcze moja była szefowa. Kiedyś potrzebowała czegoś z jakiejś innej firmy, zadzwoniła, niski głos w słuchawce przedstawił się jej jako Marian. No i tak sobie prowadzą konwersację, przyjaźnie, na luzie, i w ogóle, w końcu czas na podsumowanie i pożegnanie, więc szefowa mówi "no to panie Marianie..." - "Ale ja Maria jestem..."

Kilka lat temu, święta. Rodzina jak to rodzina, jednych się lubi, innych nie lubi

Teść zazwyczaj spokojny człowiek, opanowany. Najadł się, przed telewizorem przysiadł. Chwilę oglądał, ale zaraz mu się mniej lubiana ciotka wpakowała centralnie przed ekran i dawaj, gadka szmatka z którąś z kuzynek.

Teść chwilkę posiedział, popatrzył, chrząknął raz czy dwa. W końcu zebrał się i wypalił:
- Słuchaj Elka, nie wszystko co puste jest przezroczyste.

I takim sposobem spokój świąteczny uj strzelił