Wilkołaki to jedne z bardziej popularnych mitycznych stworzeń obecnych we współczesnej popkulturze. Przykładami są chociażby saga „Wiedźmin” Andrzeja Sapkowskiego, „Silmarillion” J. R. R. Tolkiena, a także klasyki horroru, takie jak „Wilkołak”, czy „Wilk”. Czy mityczne bestie mają słowiański rodowód? I co wspólnego ma z nimi… św. Mikołaj?
Wilk – jako jeden z głównych europejskich drapieżników – od starożytności wzbudzał w ludziach jednocześnie lęk i podziw. Był często symbolem zła i przebiegłości, ale także siły, męstwa, czy waleczności. Stąd obecny był w wielu wierzeniach, a przekonanie o istnieniu ludzi, przemieniających się w wilki znane jest m.in. z mitologii greckiej, celtyckiej, germańskiej, czy wreszcie słowiańskiej.
Słowiański rodowód wilkołaków?
Za najstarszą wzmiankę dotyczącą wilkołactwa u ludów słowiańskich uważa się opis Neurów autorstwa Herodota. Neurowie, zamieszkujący tereny na północny zachód od Morza Czarnego, przez niektórych badaczy uznawani za przodków Słowian, mieli raz do roku na kilka dni zmieniać się w wilki.
Z terenów ziem polskich wzmianki o wilkołakach pochodzą jednak dopiero z XVI wieku. Dlatego niektórzy badacze uznają, że wierzenie to pojawiło się w naszym kraju dopiero wtedy. Niezależnie od tego, czy miało ono charakter „rdzennie” słowiański, czy też nie, w okresie nowożytnym było bardzo rozpowszechnione. Samo słowo „wilkołak” pochodzi od wyrazów: „wilk” i „dłaka” – sierść. Można mówić o trzech rodzajach wilkołactwa: pierwszym była umiejętność przemieniania się pewnych ludzi w wilki z własnej woli; drugim – umiejętność zmieniania innych osób w wilki (np. poprzez rzucenie na nich czaru); wreszcie trzecim – przemiana pokutującej duszy zmarłego w wilka. (...)
dokończenie:
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2020/01/04/krwiozercze-bestie-ze-slowianskim-rodowodem/#4
