U zarania dziejów wszyscy ludzie mówili po niemiecku. Ludność, która nie posługuje się tym językiem należy traktować z najwyższą pogardą i wrogością. Niemcy to natomiast naród przewyższający wszystkie inne. Czyżbym cytował jakąś nazistowską propagandówkę? W żadnym razie. Takie poglądy głosili przed 500 laty… niemieccy humaniści.
Przez niemal całe średniowiecze niemieckie elity z uporem maniaka uważały się za spadkobierców starożytnych Rzymian. Dopiero pod sam koniec epoki „Święte Cesarstwo Rzymskie” stało się „Świętym Cesarstwem Rzymskim Narodu Niemieckiego”. Wtedy to wykształceni (i obrażeni na gardzących nimi Włochów) Niemcy postanowili poszukać własnej tożsamości – nie tylko odmiennej, ale wręcz przeczącej ich rzekomemu, rzymskiemu dziedzictwu.
Około 1500 roku narodził się ruch, z którym można wiązać korzenie niemieckiego nacjonalizmu, a może nawet… kajzerowskiego imperializmu i hitlerowskiego nazizmu. Jak pisze niemiecki historyk Stefan Weinfurter (autor książki „Niemcy w średniowieczu 500-1500”) wszystko zaczęło się od odnalezienia rękopisu pewnego starożytnego traktatu – „Germanii” Tacyta.
W 1472 roku ten tekst poświęcony barbarzyńskim plemionom Germanów po raz pierwszy ukazał się drukiem, wywołując prawdziwy… zachwyt niemieckich uczonych. Dzieło Tacyta stało się dla nich kodeksem niemieckich obyczajów i zalet. Germanów poczęto chwalić chociażby za to, że nigdy nie mieszali swojej krwi z innymi ludami. Brzmi znajomo? Ich najważniejszymi cechami były podobno odwaga i siła, ale też prawość czy wierność. (...)
Dalej:
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2012/01/23/niemcy-narod-wybrany/
