Nigdy, dopóki w Polsce żyłam, nie czułam jakoś potrzeby włączania gazu i pichcenia, czegokolwiek. Mama była w tym dobra, a mi wystarczało zmienić na chlebie ser na dżem, co pół roku, mniej więcej. I wszyscy byli uszczęśliwieni.
Kiedyś, w przypływie sama nie wiem czego, zabrałam się za resztki kaszy gryczanej. Skroiłam cebulę, kiełbasę jakąś zwyczajną, wrzuciłam na patelnię, mało było. Dodałam posiekane pieczarki, sos pomidorowy, sól, pieprz, nie smakowało, dolałam keczupu. I trochę żółtego sera. Wybełtałam z kaszą, na wierzch sypnęłam resztę sera, przykryłam... Żeby było jadalne, należało jeszcze na talerzu polać obficie keczupem, ale dziwnym trafem przypadło do gustu wszystkim domownikom. I paru koleżankom też. Ochrzczono paciebryję Zapiekanką Baśki.

Dziś, po prawie trzydziestu latach, nasżło mnie nagle na wspominki i niebacznie popełniłam toto:


I teraz nie wiem, czy piętro niżej ać miętą, różaną gorzałką, czy bezpośrednio płynnym hydraulikiem chlapnąć...
Wątrobo, wybacz! Przysięgam, że jak tylko ten gar skończę, nie zrobię Ci tego przez co najmniej trzydzieści następnych lat!

Macie jakieś ulubione dania z dzieciństwa, które dziś zaproponowane wywołują w Was odruch zaklamerkowanego kota?

Gąski z platy

Ryz z jablkami i cynamonem, paprykarz szczecinski

Kaszanka. Kiedyś mi smakowała, teraz to

paszteciki i barszcz

kurwa, ryż z jabłkami i cynamonem
katowali mnie tym w przedszkolu. do dziś mnie naciąga na samą myśl
a do paprykarza mam sentyment. pierwsze studenckie wyjazdy za granicę pod koniec lat 90. nie mogły sie obyć bez torby paprykarzu

:poradnia otototo! Nawet się podobnie ruszało, przed ostygnięciem

Pasztetowej bym sobie zjadła, takiej prawdziwej, w kiszce, z tryliardem cholesterolu i ujwiczego w środku... Albo kiszki ziemniaczanej, matko, jak to pachniało!

Grappa różana nie pomogła. Wątroba mówi pa pa.