Halicz.
Halicz przedstawia nadzwyczaj smutny obraz. Rosjanie wyszli z Halicza we wtorek po południu, ale ludzie widocznie tak lękiem sa przejęci, że ciagle się chowają, jakgdyby czuli jeszcze kozaków w mieście. — Domy nie mają dachów, na cmentarzu drzewa podziurawione, potrzaskane sterczą nad miastem, jak gromnice okropne, niezwykle. Groby porozgniatane granatami ukazują swe wnętrzności straszliwe. Spróchniałe wieka trumien walają się obok wywróconych nagrobków. Zżarte ziemię piszczele i czaszki ludzkie świecą niesamowitym blaskiem.
Wobec tego, że wszystkie mosty drogowe i kolejowe zerwane, przeprawiłem się czółnem przez Dniestr na drugą stronę Halicza. Teren wznosi się tutaj do góry, a na nim ujrzałem bardzo ładne wybudowane stanowiska rosjan Widać było, że sądzili, iż ulokowali się tu na stałe. W ziemiankach tych znalazłem fortepjan, szafeczki ładnie poustawiane, lustra, nawet ręczniki z monogramami mieszkańców Halicza i nawet mydło, ale doprawdy przedwojenne, znakomite pachnące mydło. Na wzgórzu tem założyli również rosjanie park na wzór parku Kilińskiego. Wybudowali altanki i ławeczki z drzewa brzozowego. Dążąc dalej, do Stanisławowa, szedłem przez wsie: Krylów, Ciętów i Jamnicę.
Droga, przez którą szedłem, była zupełnie pusta, przerażająco pusta, ani żywego człowieka, ani fury, ani nawet pchły wojskowej, jak gdyby ten odcinek świata zamarł. Do Stanisławowa bowiem obecnie idzie wszystko drogą na Kałusz, ze względu na zerwane połączenie.
Kurjer Poznański, 31-07-1917
https://100lattemu.pl/
