AAT był ciężko opancerzony, uzbrojony w pięć dział laserowych, sześć wyrzutni pocisków i dziób będący litą płytą pancerną (przeznaczoną do taranowania i burzenia budynków), co czyniło go idealną maszyną do walki bezpośredniej. Standardowo, AAT był wyposażony w trzy rodzaje pocisków: burzące o dużej sile wybuchu, zwykłe pociski burzące oraz pociski penetrujące.
Każdy z rodzajów pocisków był ładowany do jednej z sześciu rur wyrzutni. Podczas odpalenia, pociski były otoczone kokonem plazmy, gwarantującym poprawienie mocy przebicia i - dzięki redukcji tarcia - zwiększoną prędkość wylotową.
Załoga droidów nie była w stanie uzupełniać zapasu amunicji, tak więc pociski były ładowane po powrocie do barki desantowej lub statku. Polegało to na usunięciu w warsztatach mechanicznych całej "stopy" – dolnej części czołgu. Na jej miejsce instalowało się nową, z pełnym ładunkiem uzbrojenia.
W wieżyczce, z której można było sterować głównym działem, znajdował się dowódca czołgu. Pilot dostarczał dwóm strzelcom informacje o celach. Wykorzystywał on stereoskopową kamerę, przekazującą niezbędne informacje do skanera peryskopowego.