Стена Срáча: wojenka na ścianie z powodu usunięcia pewnego rysunku

Graffiti „Myślę, że się odnalazłem” wytrwało na ścianie przez prawie dwa lata, ale w nocy z 5 na 6 września 2018 roku ktoś zamalował je szarą farbą. Prawdopodobnie zrobiła to grupa mieszkańców z domu naprzeciwko. Jedna z rodzin wielokrotnie narzekała na rysunek i żądała jego zamalowania. Mieszkańcy uważali rysunek za „schizofrenię, a nie sztukę”.


Sam artysta skomentował zniszczenie swojej pracy:

Szczerze mówiąc, nie wiem, co zrobić z tą sytuacją. Iść bić tych ludzi - nie będę, grozi to odpowiedzialnością karną i administracyjną. Pozwać ich? Nie. Niech miasto chroni moje prace, skoro jest z nich dumne. Najbardziej wkurza mnie, że moi przyjaciele widzieli, jak zniszczono pracę, ale nikt ni ch*ja nie zrobił. Tak było już w 2014 roku, kiedy zniszczono obrazy w łukach na Puszkińskiej. Ta zgnilizna ludzi i niechęć do ingerencji są denerwujące.

Tymczasem obrońcy sztuki ulicznej wzięli sprawy w swoje ręce i na szarej ścianie przy ulicy Gogola 2a pojawił się napis „Ch*j. Czy tak lepiej?”


Wkrótce i ten napis został zamalowany.
Chwilę później na ścianie pojawił się kolejny: „Jaki Charków, taki i Banksy”.


I tak oto na murze rozgorzała prawdziwa „wojna graffiti”.

Znalazł się tu rysunek Jezusa z podpisem „Mnie też zamalujesz?”, reklama narkotyków ("odleć z nami i odnajdź siebie"), nieprzyzwoite słowa i rysunki penisa.


Ściana została ponownie odmalowana, ale to tylko zachęcało nieznanych aktywistów. Na ścianie pojawiło się „Okno na szary świat”, a później inne napisy i graffiti.



Na portalach społecznościowych mur w Charkowie znany był jako „Стена Срáча” (ściana syfu), a w Instagramie ukazywała się relacja zawierająca kronikę „walk”.


Ścianę znów odmalowano na szaro. Tym razem pojawiły się na niej kartki z rysunkami oryginalnej sztuki ulicznej Zinkowskiego i wezwaniem do „tworzenia sztuki, a nie wojny” (Make art, not war).


Wieczorem pojawił się napis: "«Стена Срача» też płacze"




Mieszkańcy domu naprzeciwko owej ściany wezwali nawet policję i po raz kolejny zamalowali ścianę na szaro. Wkrótce ściana została przyozdobiona witrażami z kawałków wielobarwnej tektury.






„Стена срача” stała się memem na portalach społecznościowych.


W sieci zaczęły pojawiać się przeróbki fotograficzne oparte na „wojnie graffiti”.









Nie mogło zabraknąć i polskiego akcentu:
https://www.instagram.com/p/Bny_k7HHyo8/

Mniej więcej w tym samym czasie podobna rzecz zdarzyła się w Odessie. Tu również sprawa dotyczyła rysunku naściennego Hamleta Zinkowskiego. Na ścianie domu przy ulicy Uspienskiej 5 powstał rysunek "Ta ściana - mój dom".


Również i to dzieło Hamleta nie spodobało się lokalnym mieszkańcom i postanowili je zamalować.


Wśród innych napisów ("Boże pomóż mi wyżyć wśród tej odeskiej miłości", "Ch*j", "Powstaje miejsce na nowy mural") można wypatrzeć odniesienie do sprawy z Charkowa - "Cześć Charków, jak tam u was?".


Hamlet Zinkowski powiedział dziennikarzom, że nie wszystkim podobają się jego prace:

Pamiętam, jak kilka starych kobiet z Charkowa opowiadało mi, że ich brama jest taka szara (...) poprosiły mnie, żebym narysował przynajmniej kota. No cóż, narysowałem - biały kot na szarym tle. Nie spodobało im się to.

Hamlet (Гамлет) Zinkowski to ukraiński artysta znany ze swoich streetartowych prac w Charkowie i innych miastach, uczestnik wielu ukraińskich i międzynarodowych wystaw. W 2009 i 2011 roku został jednym z finalistów nagrody Pinczuk Art Centre. W 2013 roku wraz z Żanną Kadyrową i Nikołajem Ridnym reprezentował Ukrainę na 53. Biennale w Wenecji.

Hamlet Zinkowski podpisuje swe "imię" jako „гам лет”, co w interpretacji artysty oznacza „szum czasu”. Nie kojarzy go ze słynną postacią Williama Szekspira z tragedii pod tym samym tytułem.




Z upływem czasu wojenka na ścianie przy Gogola 2a w Charkowie wygasła. Pozostaje pytanie: czy nie byłoby warto zachować prace uznanego w końcu artysty? Czy, podobnie jak w Londynie, miasto powinno zabezpieczać street-art swojego charkowskiego Banksy'ego? A może to tylko bohomazy i wandalizm?

Tymczasem zobaczmy, co ma do powiedzenia w tej kwestii Homer Simpson: