Air Guitar - grać każdy może!

Tłum domorosłych szarpaczy nieistniejących strun domagał się jednak większej uwagi i dopiero w 1996 roku doczekał się pierwszej odsłony wielkiej, cyklicznej imprezy zatytułowanej The Air Guitar World Championships. Od tego czasu, rok w rok, do Finlandii zjeżdżają śmiałkowie z całego globu, aby podmuchem milczącego riffu zmieść ze sceny swych rywali. W 2009 roku doszło do starcia tytanów z dwudziestu krajów świata. Wszystkich przeciwników powalił wówczas reprezentant kraju winem i ślimakami płynącego - Sylvain 'Gunther Love' Quimene. Oto on:


Myli się ten co uważa, że to nie sztuka grać na instrumencie będącym tworem naszpikowanego marzeniami o scenicznej karierze umysłu rockowego nerda. W „sporcie” tym obowiązują pewne zasady.
Każdy z zawodników musi pokazać swe umiejętności w dwóch minutowych rundach. Pierwsza to popis wirtuozerii przy utworze wybranym przez uczestnika. Natomiast kolejna runda to już nieco większe wyzwanie – zawodnik musi wykonać kompozycję wytypowaną przez organizatorów.


Jury, złożone najczęściej z mało znanych muzyków, krytyków muzycznych lub kabareciarzy, ocenia wijących się konwulsyjnie na scenie air-gitarzystów, biorąc pod uwagę różne aspekty ich szaleńczego wysiłku. Technika – a co? Myślisz, że wystarczy pomachać ręką po powietrznym gryfie aby wygrać takie międzynarodowe mistrzostwa? Czasem jednak trzeba mieć odrobinę pojęcia o obsłudze gitary. Sceniczny pazur – zawodnik musi być prawdziwym rockersem. W jego żyłach ma płynąć tani łyskacz, za chusteczki higieniczne ma służyć gruboziarnisty papier ścierny, a na scenie ze śmiałka ma wylewać się, rzęsistym potokiem, duch prawdziwego rocka pisanego przez duże, mroczne „R”. Powietrzność – bardzo ważny element, którego odpowiednika próżno szukać u prawdziwych muzyków. To coś pomiędzy prezencją a najczystszym artyzmem... bo granie na wiośle, które nie istnieje to sztuka godna jedynie najwybitniejszych artystów.


Jednak nawet i ta dyscyplina ma swoje słabe strony. Mianowicie, niezależnie od tego jak mocno artyści będą uderzać struny zbudowane z czystego O2, nawet najbardziej wrażliwemu uchu nie będzie dane usłyszeć choćby i najcichszego dźwięku. Na szczęście mamy XXI wiek i z drobną pomocą techniki można obejść ten problem.


Grupa dzielnych studentów z Helsinek stworzyła system odczytywania manualnych gestów wykonywanych przez air-gitarzystów. Od teraz każdy kto przyodzieje dwie kolorowe rękawice może pięknie zarzępolić solówkę godną samego pana Vaia. Gadżetem tłumaczącym język rąk na dźwięki jest kamera podłączona do peceta.


Od czasu wprowadzenia w życie tego prostego, aczkolwiek genialnego pomysłu minął już jakiś czas i twórcy zdążyli dorzucić kilka innowacji, m.in. system Freemotion, dzięki któremu nasze powietrzne poczynania przekroczą barierę dźwięku. Teraz czas także na wirtualne wykorzystanie tak istotnego elementu jak nasze rockowe pozy. A wszystko to bez udziału blueboxa...

Jakiś czas temu na potrzeby air-gitarzystów otworzyła się także i branża odzieżowa. Oto bowiem obwieszczono stworzenie t-shirtu z sensorem ruchu. Dzięki bezprzewodowemu przekaźnikowi, wynik manualnych poczynań zostanie przetworzony przez nasz domowy komputer na najczystszy, piękny dla wrażliwego ucha, dźwięk.





A oto i Air Guitar Pro – japoński ukłon w stronę niby-gitarzystów, który wykorzystuje sensory ruchu i czujniki ciepła.

Ostatnim wynalazkiem dla zatwardziałych szarpi(niby)drutów jest zabawka dumnie nosząca logo Guitar Hero. Urządzenie kryje się w specjalnym pasku, magnetycznej kostce do gry i malutkim wzmacniaczu. Zabawa jest ponoć przednia...

Bonus

Standardowy widok niejednej „geekowej” imprezy – miłośnik kobiecych wdzięków, pobudzony widokiem skąpo odzianych pań wijących się na komputerowym ekranie, rozpoczyna swój godowy taniec, wtórując sobie werbalnymi opisami tego co z tą albo z inną koleżanką z roku chciałby zrobić...


Tymczasem ten sam pomysł, wynikający z ogromnego potencjału drzemiącego w ludzkiej wyobraźni, został podchwycony przez naszych japońskich braci. Ci, ze znaną sobie fantazją, wynaleźli nową dziedzinę powietrznego artyzmu. Mowa tu o Air Seksie. Początkowo była to rozrywka dla mężczyzn, którym brak drugiej połówki miała rekompensować symulacja stosunku z wyimaginowaną partnerką. Jednak już wkrótce wybryki napalonych Azjatów znalazły poklask wśród obywateli reszty świata. I tak też powstawały kolejne konkursy na najlepiej odegraną scenę seksu, a w 2008 roku odbyły się Światowe Mistrzostwa Powietrznego Seksu. Sala teatru w Teksasie pękała w szwach, albowiem do konkursu stanęła grupa przeszło tysiąca zawodników. Oj, działo się;)


Źródła:
https://en.wikipedia.org/wiki/Air_guitar
https://blogs.laweekly.com/westcoastsound/live-in-la/us-air-guitar-tour/
https://www.airguitarworldchampionships.com
https://airguitar.tml.hut.fi/whatis.html
https://www.virtualairguitar.com/technology/
https://www.csiro.au/news/ps2gl.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Air_sex