HeisserOfen's memories

Nauczam jedną z mniej popularnych metod tzw. metodą Callana. W skrócie polega ona na tym, że zadaję pytania, a ktoś powtarzając za mną i dodając własny kawałek, odpowiada na pytania. Charakterystyczną cechą jest to, że lektor musi mówić szybko, a kursant ma mało czasu aby się zastanowić nad odpowiedzią.

Pewnego dnia padło takież oto pytanie:
- Czy tarcza twojego zegarka jest kwadratowa?
Przewidywaną odpowiedzią było stwierdzenie, że nie, nie jest. I dodanie, że jest okrągła.

Po tym jak kursant usłyszał moje pytanie natychmiast poderwał się z krzesła, przebiegł się po sali jakby na kształt kwadratu i radośnie klepnął z powrotem na swoim siedzeniu. Z pełnym zadowoleniem spojrzał na mnie, jego wyraz twarzy mówił: "Udało mi się!"

Najpierw moment zaskoczenia, reakcja "wtf", a później wcale nie taka cicha salwa śmiechu.

Chłopak czerwony, bo zrobił głupotę. Wtedy kursant obok klepie go po ramieniu i rzecze: "Nie martw się, też tak to zrozumiałem."

Nie, ja nie zrozumiałam. Do tej pory.

 Zaznaczyć muszę, iż zawodowo niosę kaganiec oświaty, tzn. nauczam angielskiego. Jedne zajęcia z wielu, trzeba poćwiczyć 2nd conditional.  Wyrywkowo zadaję kursantom jakieś głupie pytania, aby poćwiczyć strukturę.

W pewnym momencie pytam jednego gościa:
- What would you do if you were me?
Kursant patrzy niepewnym wzrokiem, wyduszenie zdania przychodzi mu z trudem.
- If I were you... If I were you.... I would do make up!

Thanks...