Nauczam jedną z mniej popularnych metod tzw. metodą Callana. W skrócie polega ona na tym, że zadaję pytania, a ktoś powtarzając za mną i dodając własny kawałek, odpowiada na pytania. Charakterystyczną cechą jest to, że lektor musi mówić szybko, a kursant ma mało czasu aby się zastanowić nad odpowiedzią.
Pewnego dnia padło takież oto pytanie:
- Czy tarcza twojego zegarka jest kwadratowa?
Przewidywaną odpowiedzią było stwierdzenie, że nie, nie jest. I dodanie, że jest okrągła.
Po tym jak kursant usłyszał moje pytanie natychmiast poderwał się z krzesła, przebiegł się po sali jakby na kształt kwadratu i radośnie klepnął z powrotem na swoim siedzeniu. Z pełnym zadowoleniem spojrzał na mnie, jego wyraz twarzy mówił: "Udało mi się!"
Najpierw moment zaskoczenia, reakcja "wtf", a później wcale nie taka cicha salwa śmiechu.
Chłopak czerwony, bo zrobił głupotę. Wtedy kursant obok klepie go po ramieniu i rzecze: "Nie martw się, też tak to zrozumiałem."
Nie, ja nie zrozumiałam. Do tej pory.
HeisserOfen
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą