Bycie sobą

W pierwszym poście tego bloga napisałem, że nie da się stwierdzić czym jesteś w sensie fizycznym, bo nie ma czegoś takiego. Po roku i czterech kolejnych znajomościach w plecy z powodu zadręczania ludzi i po jednej sensownej dyskusji rozciągniętej w czasie i z masą tematów pobocznych, wiem do czego jest mi najbliżej w sensie fizycznym. Uznałem, że jestem zbiorem wzorców aktywności mózgu, a mój byt opiera się na podobieństwie do siebie z wczoraj. W dalszym ciągu i z równym przekonaniem odrzucam utożsamianie się zarówno z samym mózgiem, jak i ze świadomością z dokładnie tych samych powodów.

"Po prostu nie możemy doświadczyć braku życia (...) Wszystko co mamy i czym jesteśmy to coś, a nie nic."

Nicość jest niefizyczna i przez to nierealna, dlatego od zawsze jesteśmy tym, co jest, bo nie da się nie być.

Nie ma transferu duszyczki między ludźmi. Po śmierci jest pozostawanie przy nie swoim życiu, które nie ma właściciela. To tylko durna świadomość uzurpuje sobie prawo własności. A pozostaje sie przy tym zyciu, ktorego wzorce aktywnosci mozgu sa najbardziej na swiecie zblizone do twoich z dowolnego momentu całego twojego życia.

Swiadomosc to tylko narzedzie mozgu do autokorekty na zasadzie sprzezenia zwrotnego. Nie jestem nią bo nie przestaje istniec na urwanym filmie (podobno).

Zadnego poczatku nigdy nie bylo i nie bedzie tez konca - są skrajnie nielogiczne. Poza tym juz jakis czas temu udowodniona no-hiding theorem orzekla, ze nie da sie zniszczyc ani stworzyc informacji kwantowej, wiec w chwili powstania w-swiat mial jej tyle co dzis.

Dla wprowadzenia w odpowiedni nastrój, zaczynam od staropolskiej definicji wszystkości:

https://vader.joemonster.org/upload/rjc/18588825e3cd236processed.jpg

Postanowiłem ją wskrzesić i odświeżyć. Najpierw jednak kilka definicji pomocniczych.

Nie da się nie być, jeśli istnieje choć jeden byt. Jeśli w dodatku ma świadomość, to nie da się jej nie mieć. Nie ma nieistniejących bytów i nieistniejących świadomości. Nikt nie powie, że się jeszcze nie urodził, albo że już zmarł. Jeśli ktoś powie, że będzie martwy, to skłamie, bo nie da się być trupem, bo bycie wymaga pomyślenia, że się jest. Jeśli powie, że go nie było, zanim został poczęty, to też skłamie, bo odnosi się do siebie - konkretnej osoby, zanim ona zaistniała. Nie ma takiego konkretnego człowieka czy przedmiotu, o którym mogę powiedzieć, że jeszcze nie istnieje. Nie być to można na imprezie albo w pracy. Nie da się nie być, zanim zacznie się być. Od zawsze jest się tym, co jest i tylko tym co jest. Prościej nie umiem i chyba się nie da.