Introwertyk z prostym słowem

Starałem się zrozumieć swoją głębie Szukałem wgłębi serca, przeszukiwałem siebie W głąb duszy zaglądałem kiedyś modlitwą Lecz na jej dnie zimnym nic nie zakwitło Przestały mnie interesować zgromadzenia Szarzy ludzie i ich mądrości, powiedzenia Osiągnąłem dno, stworzyłem własny świat Z czarnych myśli, negatywu zza oczu krat W tej samotności dżungli liany moją zabawą Zsuwam się po niej w dół a dłonie krwawią Dają emocje, które chyba mijają z wiekiem Ale dają mi nadzieję, że mogę być człowiekiem To pierdolona schiza gdzie kosmos otacza nas Antymateria zabiera powietrze, oddech i czas Zakrzywia się ziemia, ziemia której nie ma, już Kurz, który nie opada już, bo leży wciąż, gruz Szatan nie istnieje, Bóg nie istnieje, za dużo? Pytasz mnie więc co dusza zrobi z tą zła burzą A ja wzruszam ramionami i między nami myślę, że Po śmierci nie opadamy ani nie wznosimy się Dusza to esencja tak? Dusza to byt astralny Więc udowodnij mi, że na pewno nie jest łatwopalny Bo co powiesz mi, jeżeli powiem Ci, że dusza to Potężna petarda, której powoli wypala się lont I podczas śmierci ciało staje się zimne, puste bo Naszą duszę rozerwała eksplozja daleko stąd Ja nie wiem nic, ja wciąż siebie szukam w mroku W dotyku metalu, w smaku cukru i ze łzami w oku Biały proszek słodkości, broń w ręku i ta wiedza, że Opadłem na samo dno i kurwa nie mogę odbić się A ta poezja jest monetą rzuconą gdzieś za moje plecy Nadzieją, szukaną w mroku za pomocą światła świecy