Kolejny odcinek "Zatrzymanych..." przeniesie was do 1991 roku, kiedy to przyjrzycie się jednemu z najciekawszych i najważniejszych przemówień końcówki XX wieku. Następnie podpowiemy wam, jakie legendarne wydarzenie miało niebagatelny wpływ na walkę o prawa Afroamerykanów oraz dowiecie się, dlaczego Polacy malowali żółwia...
Lider grupy The Doors wielokrotnie miał kłopoty z prawem, ale zdaje się, że najpoważniejszy incydent miał miejsce na koncercie w Miami 1 marca 1969 roku. Morrison został oskarżony o wulgaryzmy, nieprzyzwoite zachowanie, publiczną nagość i naśladowanie sceny seksu oralnego z gitarzystą Robbym Kriegerem. Za lubieżne zachowania w miejscu publicznym, gdy na widowni była małoletnia publiczność, można było usłyszeć całkiem niezły wyrok.
Oskarżenie dążyło do uzyskania wyroku sześciu miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności oraz 500 dolarów grzywny. Finalnie legendarny wokalista został skazany, ale zapłacił 50 000 dolarów i pozostał na wolności. Odwołał się od wyroku, ale nie doszło do ponownej rozprawy z powodu nagłej śmierci Morrisona 3 lipca 1971 roku.
W styczniu 1991 roku Gorbaczow wysłał do Litwy ultimatum, w którym zapowiedział zbrojną interwencję w przypadku nieprzyjęcia konstytucji Związku Radzieckiego. Jednocześnie, nie czekając na odpowiedź, Armia Radziecka przejęła najważniejsze budynki państwowe w Wilnie. 13 stycznia 1991 roku 14 osób zginęło podczas starć wokół wieży telewizyjnej, a 702 odniosło rany.
W Związku Radzieckim popularność Gorbaczowa zaczęła maleć. Wpływ na to miał spadek poziomu życia społeczeństwa oraz wycofanie się z kontroli Europy Wschodniej, w oczach wielu Rosjan wyglądało to jak początek końca mocarstwa.
19 sierpnia 1991 roku doszło do wybuchu puczu moskiewskiego, podczas którego próbowano siłą przejąć władzę w kraju. Zamach nie udał się, ale pozycja Gorbaczowa gwałtownie zmalała przy ogromnym wzroście autorytetu Jelcyna, który wyrastał na bohatera Rosjan.
8 grudnia 1991 roku, po utworzeniu przez prezydenta Federacji Rosyjskiej Borysa Jelcyna Wspólnoty Niepodległych Państw, Gorbaczow, będący prezydentem faktycznie nieistniejącego już Związku Radzieckiego, 25 grudnia 1991 roku złożył urząd.
Lend-Lease Act to ustawa federalna z 11 marca 1941, zezwalająca prezydentowi Stanów Zjednoczonych „sprzedawać, przenosić własność, wymieniać, wydzierżawiać, pożyczać i w jakikolwiek inny sposób udostępniać innym rządom dowolne produkty ze sfery obronności”.
Według szacunków, w latach 1941-1945 największą pomoc od USA otrzymała Wielka Brytania (3/5 dostaw), ZSRR (1/5 dostaw), pozostałą 1/5 przyznano innym krajom walczącym z hitlerowskimi Niemcami.
Według aktualnych szacunków rosyjskich historyków, w ramach pomocy ZSRR otrzymał 427 tys. samochodów, 22 tys. samolotów, 13 tys. czołgów, 9 tys. traktorów, 2 tys. lokomotyw, 11 tys. wagonów, 3 mln ton benzyny lotniczej, 350 tys. ton materiałów wybuchowych, 15 mln par butów, 70 mln m² tkanin ubraniowych, 4 mln opon oraz 200 tys. km drutu telefonicznego.
Medal jest przyznawany osobom, "których misją jest dzielenie się z tymi, którzy mają mniej szczęścia, bogactwem wiedzy, niezłomną odwagą, bezgranicznym współczuciem, wyjątkowymi talentami i bezinteresowną hojnością. Robią to, uznając swój dług wobec dziedzictwa etnicznego, podtrzymując ideały i ducha Ameryki".
Grobowiec będący miejscem spoczynku Tutanchamona, faraona z XVIII dynastii rządzącego starożytnym Egiptem w latach 1333-1323 p.n.e., odkryty został przez Howarda Cartera i lorda Georga Carnarvona w listopadzie 1922 roku. Do trzeciej, najgłębiej położonej trumny, Carter dotarł dopiero pod koniec 1925 roku, ponieważ borykał się z problemami prawnymi z koncesją na dalsze badania po śmierci (rzekomej klątwie Tutenchamona) lorda Carnarvona w kwietniu 1923 roku.
1 grudnia 1955 roku Parks wracała autobusem z pracy w domu towarowym Montgomery Fair. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami prawa, określona liczba rzędów siedzeń z przodu autobusu zarezerwowana była tylko i wyłącznie dla białych pasażerów. Czarnoskórzy mogli korzystać tylko z pozostałych, położonych z tyłu autobusu miejsc. Dodatkowo funkcjonowała niepisana zasada, iż – w razie zajęcia przez białych pasażerów wszystkich przeznaczonych dla nich miejsc – czarnoskórzy powinni ustąpić miejsca kolejnym białym osobom chcącym zająć miejsce.
Taka właśnie sytuacja miała miejsce 1 grudnia 1955 roku. W związku z tym biały kierowca autobusu nakazał czterem osobom siedzącym w pierwszym rzędzie przeznaczonym dla czarnoskórych opuszczenie swoich miejsc, aby biali pasażerowie mogli je zająć. Trzy osoby posłusznie wstały, ale aktywistka Rosa Parks odmówiła.
Kierowca autobusu wezwał policję. Parks została zatrzymana za naruszenie miejscowych przepisów dotyczących korzystania ze środków komunikacji i została umieszczona w areszcie. Tam skontaktowała się telefonicznie ze swoim mężem (adwokatem mocno zaangażowanym w walkę o prawa Afroamerykanów) i jeszcze tego samego wieczoru opuściła areszt za kaucją. Rozprawa sądowa odbyła się 5 grudnia 1955 roku. Parks została uznana winną naruszenia przepisów dotyczących segregacji rasowej, a sąd wymierzył jej grzywnę w wysokości 10 USD, a także obciążył ją kosztami sądowymi w wysokości 4 USD. Parks odmówiła uiszczenia opłaty i odwołała się od wyroku do sądu obwodowego.
W konsekwencji została wraz z mężem pozbawiona pracy (przez białych przełożonych), a także oboje stali się adresatami licznych pogróżek (tu nie trzeba zgadywać koloru skóry). Ostatecznie sprawa trafiła do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, który wyrokiem z 13 listopada 1956 roku uznał przepisy wprowadzające i regulujące segregację rasową w autobusach za niekonstytucyjne.
To był początek końca segregacji rasowej w Stanach Zjednoczonych.
Chociaż to Max Pruss był dowódcą ostatniego lotu Hindenburga, kapitan Lehmann był najstarszym oficerem na pokładzie, chociaż służył jedynie jako obserwator. Został poważnie poparzony, gdy statek zapalił się w Lakehurst 6 maja 1937 roku i zmarł następnego dnia. Początkowo sądzono, że Lehmann wyzdrowieje z odniesionych ran. Miał zostać przeniesiony do szpitala przy Uniwersytecie Rockefellera w celu dalszego leczenia, ale nagle stan zdrowia "najlepszego pilota sterowców" pogorszył się.
Aż do samego momentu śmierci wierzył, że sterowiec Hindenburg był sabotowany. Wyszedł z płonącego wraku, mówiąc: „Nie rozumiem tego”.
pPp, pracuj Polaku powoli – graffiti przedstawiające na ogół żółwia lub ciąg liter. Malowane mniej więcej od końca 1941 przez patriotyczne młodzieżówki polskie na murach i chodnikach okupowanej przez nazistów Polski. Żółwie te miały zachęcać Polaków zmuszonych do pracy na rzecz niemieckiego okupanta do mało wydajnej pracy. Żółwie były też symbolem sabotażu gospodarki i przemysłu przejętych przez okupanta.
W ramach akcji „Żółw” wykonano olbrzymią ilość rysunków. Młodzi Polacy malujący żółwia na ścianie często modyfikowali hasło „pracuj Polaku powoli”. Pojawiały się hasła: „Dla wroga pracuj powoli”, „Pracując wolniej, przyspieszysz koniec wojny”, „Bądź powolny jak żółw pracując dla szkopów”, czy „To jest żółw. Tak jak on poruszaj się, pracując dla Niemca”.