Aby myśliwiec ten mógł rzeczywiście angażować się w walkę z cięższymi okrętami, znacznie wzmocniono jego kadłub oraz osłony, kosztem niewielkiej redukcji zwrotności. Strata ta jednak nie jest tak duża, jak można by się tego obawiać - dzięki przedłużeniu kokpitu i wygospodarowaniu w nim miejsca dla operatora uzbrojenia, pilot może koncentrować się wyłącznie na sterowaniu myśliwcem, co w ostatecznym rozrachunku wyrównuje nieco trudniejsze "prowadzenie się" maszyny. Wspomniane stanowisko operatora uzbrojenia wyposażone jest w niezależny system stabilizacyjny, co ułatwia celowanie np. podczas wykonywania przez myśliwiec uników, jak również dodaje kolejny skomplikowany mechanizm mogący zawieść w krytycznym momencie. B-wing E jest szybszy od swojego poprzednika, co zwiększa jego wytrzymałość w niesprzyjających warunkach, jak i pozwala na sprawniejsze wykonywanie ataków przeciw nawet silnie bronionym celom. Uzbrojenie w tym myśliwcu zostało nieco zmienione: pozbawiono go jednej z wyrzutni torped, zapas amunicji do drugiej, zwiększając za to do 8 sztuk. Zamiast działka laserowego i blasterów wyposażono go w dwa działka laserowe o sumarycznej mocy nawet większej, niż ciężkie działo w pierwszych wersjach B-W. Taka ilość i rozmieszczenie uzbrojenia jest rodzajem kompromisu, a może raczej złotego środka między dwoma podtypami standardowego B-winga, z których jeden lepiej sprawdzał się w atakach na większe cele, a drugi - w walkach myśliwskich.