Zatrzymane w kadrze – Bokserski pojedynek z płatnym mordercą

#1. Giulio Masetti podczas Grand Prix Francji w 1922 roku.

Masetti rozpoczął karierę w wyścigach samochodowych po I wojnie światowej, kiedy odkupił od Ascari 3,4-litrowego Fiata S57.
Startował głównie we Włoszech, gdzie w 1919 roku uplasował się na czwartej pozycji w Targa Florio. W 1921 roku w tym samym samochodzie odniósł zwycięstwo w Targa Florio. W późniejszych latach wygrywał także w Gran Premio Gentlemen 1921 oraz Targa Florio 1922. W sezonie 1924 dołączył do ekipy Sunbeam, w której jego największym osiągnięciem było trzecie miejsce w Grand Prix Francji.
Zginął w wypadku w Sclafani Bagni na Sycylii podczas XVII Targa Florio, jadąc z nr 13 autem Delage 2L CV. W miejscu tragedii wmurowano w ziemię kamienną tablicę upamiętniającą kierowcę. Od tego dnia nr 13 nie jest już wydawany na imprezach Grand Prix.

#2. Mężczyzna sprzedający plakaty Lenina i Castro przed Uniwersytetem w Hawanie, Kuba, 1963 rok.

#3. Bibliotekarz i bibliotekarka z biblioteki publicznej w Lorain w Ohio przyglądają się, jaki chaos spowodowała jedna półka, która przewróciła się i spowodowała efekt domina, 1971 rok.

#4. Najtragiczniejszy dzień w historii wyścigów samochodowych: Mercedes Pierre'a Levegha wypadł z toru podczas 24-godzinnego wyścigu du Mans, 11 czerwca 1955 roku.

Przez pierwsze dwie godziny wyścigu na czele znajdowało się tych samych trzech kierowców: Castelotti, Hawthorn i Fangio.
Na 33. okrążeniu, naprzeciwko głównej trybuny, Hawthorn niespodziewanie podjął decyzję o zjechaniu do boksu i zaczął hamować. Jadący za jego plecami Lance Macklin w celu uniknięcia kolizji wykonał gwałtowny skręt w lewo... prosto pod koła pędzącego ponad 200 kilometrów na godzinę Pierra Lavegha.
Pojazd francuskiego kierowcy samochodu marki Mercedes został wyrzucony w powietrze, uderzył w szczyt wału ziemnego przed zatłoczoną trybuną i roztrzaskał się.
Kierowca zginął na miejscu, ale to był dopiero początek tragedii.
Silnik i fragmenty karoserii uderzyły prosto w trybunę główną. Silnik dosłownie miażdżył widzów, a jego pokrywa zadziałała jak gilotyna.
Wyścigu nie przerwano, a ostateczny bilans wypadku podano dopiero po zakończeniu zmagań na torze. Finalnie okazało się, że życie straciły aż 82 osoby (w tym kierowca Lavegh). Rannych zostało 120 widzów.
Mercedes, który mimo prowadzenia wycofał swoje zespoły około 130 okrążenia, wycofał się z rywalizacji sportowej i nie powrócił na tory wyścigowe aż do 1987 roku.

#5. Saloon w Tasacosa w Teksasie, USA, 1907 rok.

#6. Przed walką Antonio Inoki kontra Muhammad Ali, czerwiec 1976 roku.

„Wojna światów” („The War of the Worlds”) – tak nazwano starcie pomiędzy amerykańskim zawodowym bokserem Muhammadem Alim a japońskim zawodowym zapaśnikiem Antonio Inokim, które miało miejsce 26 czerwca 1976 roku na arenie Nippon Budokan w Tokio w Japonii. W tym czasie Ali był niekwestionowanym mistrzem boksu wagi ciężkiej. Inoki organizował pokazowe walki z mistrzami różnych sztuk walki, próbując pokazać, że pro wrestling jest dominującą dyscypliną walki.
Sama walka rozgrywana była na specjalnych zasadach i jest obecnie postrzegana jako prekursor nowoczesnych mieszanych sztuk walki (MMA).
Przez większość walki Inoki leżał na plecach i kopał nogi Alego, ponieważ tuż przez pojedynkiem wynegocjowano zasady, że nie można kopać przeciwnika w pozycji stojącej. Ali próbował wyprowadzać ciosy pięściami podczas stójki.
15-rundowa walka zakończyła się remisem. Jeden z sędziów wskazał na boksera, drugi na wrestlera, a trzeci ogłosił remis.
Po walce obaj zawodnicy wyrazili dla siebie wzajemne uznanie. Ali przyznał, że ból nóg był okrutnie dokuczliwy pod koniec (otrzymał aż 107 kopnięć), a Inoki – iż nie byłby w stanie wytrzymać nawet 2-3 rund „na stojąco” przeciwko „The Louisville Lip”.

#7. Indira Gandhi, przyszła premier Indii, w dniu swojego ślubu, 1942 rok.

#8. Pojedynek bokserski Mike'a Tysona z Reggiem Grossem, 13 czerwca 1986 roku.

Sama walka trwała krótko, bo Bestia zmusił przeciwnika do poddania już w 2 minucie i 36 sekundzie pierwszej rundy (wygrana przez TKO – techniczny knock out).
Co innego jednak przeszło do historii. Gross prowadził podwójne życie. Był całkiem niezłym bokserem, ale także był egzekutorem, mordercą na usługach jednego z najbardziej brutalnych gangów narkotykowych w Baltimore. W akcie oskarżenia mającym na celu rozbicie tegoż gangu wielka ława przysięgłych przypisała Grossowi trzy brutalne morderstwa. Wszystkie mające miejsce we wrześniu 1986 roku, a więc zaledwie trzy miesiące po jego pojedynku z Tysonem.
W 1989 roku Gross został skazany na podwójne dożywocie za zabicie dwóch osób. Plus jeszcze jedno dożywocie za trzecią ofiarę.
We wrześniu 2019 roku Gross zwrócił się do Sądu Apelacyjnego Stanów Zjednoczonych o wcześniejsze zwolnienie z więzienia, powołując się na fakt, że do popełnionych przez niego morderstw doszło przed wejściem w życie ustawy o reformie wymiaru sprawiedliwości z 1984 roku. Trybunał orzekł finalnie na korzyść Biura Więziennictwa, które argumentowało, że ponieważ odbywa on karę podwójnego dożywocia, w rzeczywistości musiałby odsiedzieć trzydzieści lat z każdego z dwóch wyroków dożywocia, zanim będzie mógł ubiegać się o obowiązkowe zwolnienie warunkowe. W 2049 roku, jeżeli dożyje, Reggie Gross będzie miał 87 lat.

#9. Smugi kondensacyjne po walkach samolotów nad katedrą świętego Pawła w Londynie podczas bitwy o Anglię, 1940 rok.

#10. Frank Sinatra i Rocky Marciano, 1955 rok.

#11. Autobus zasypany śniegiem podczas wielkiego mrozu, Wielka Brytania, 1947 rok.

Kiedy Wielka Brytania wciąż dochodziła do siebie po drugiej wojnie światowej, kraj nawiedziła niezwykle mroźna i surowa zima. Od 22 stycznia do 17 marca 1947 roku gdzieś na terytorium Wielkiej Brytanii codziennie padał śnieg. Fotografia wykonana w Londynie.

#12. Robert Redford stojący obok grizzly na planie filmu „Jeremiah Johnson”, 1972 rok.

Film opowiada historię byłego żołnierza, który popada w konflikt z Indianami, przez co zabijają oni jego żonę i pasierba. Zdesperowany mężczyzna szuka zemsty na oprawcach.
Fabuła jest oparta na losach prawdziwego trapera imieniem John Johnston, zwanego „Zabójcą Wron” i „Zjadaczem Wątroby”. Swoje drapieżne pseudonimy zawdzięczał on skłonności do wycinania i zjadania wątrób zabitych przez siebie Indian Crow (którzy faktycznie wcześniej zamordowali mu żonę).

#13. Bill Clinton wpadł do McDonald's po codziennym porannym joggingu w asyście ochroniarzy, Waszyngton D.C, lata 90. XX wieku.

#14. Sophia Loren, Yvonne De Carlo i Gina Lollobrigida na Festiwalu Filmowym w Berlinie, 1954 rok.

#15. Najsłynniejszy polski jasnowidz inżynier Stefan Ossowiecki w swoim mieszkaniu, rok 1932.

Ossowiecki był ulubieńcem inteligenckich elit II Rzeczypospolitej. Bywalcem prowadzonych przez inżyniera seansów spirytystycznych miał być sam marszałek Edward Rydz-Śmigły. Ponoć pewnego dnia, jak z przejęciem szeptała warszawska ulica, przywołany duch Marszałka Józefa Piłsudskiego za pośrednictwem jasnowidza ostro zwymyślał Rydza-Śmigłego w dosadnych, żołnierskich słowach.
Ossowiecki ukończył korpus kadetów w Moskwie, studia inżynierskie w Petersburskim Instytucie Technologicznym oraz odbył praktykę chemiczną we Frankfurcie nad Menem. Był współwłaścicielem fabryki farb i produktów chemicznych w Rosji. Po rewolucji był wiceprezesem Związku Wojskowych Polaków w Moskwie.
W 1917 roku został uwięziony przez bolszewików i skazany na śmierć. Po sześciu miesiącach egzekucja została wstrzymana dzięki wstawiennictwu wysokiego rangą urzędnika, kolegi z młodości. Ossowiecki został pozbawiony majątku i przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako inżynier.
Zginął w powstaniu warszawskim. Najprawdopodobniej został zamordowany przez gestapo 5 sierpnia 1944, podczas jednej z masowych egzekucji przeprowadzanych w ruinach gmachu Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych. Jego zwłok nigdy nie odnaleziono / nie zidentyfikowano.

W poprzednim odcinku