Szukaj Pokaż menu
Witaj nieznajomy(a) zaloguj się lub dołącz do nas
…BO POWAGA ZABIJA POWOLI

"Lato Miłości" - czyli jak rok 1967 dał początek potężnemu ruchowi hippisowskiemu

89 553  
353   89  
Długie, posklejane włosy, zaniedbana broda, mętne, nieco nieprzytomne oczy, bose stopy i kolorowe szmatki narzucone na wychudzone ciało. Nie, to nie Jezus, tylko archetypowy hippis – przedstawiciel dawno wymarłego gatunku człowieka, który to jeszcze parę dekad temu żył między nami, na potęgę rozmnażał się i przyjmował dzikie ilości narkotyków.

Większość z tych osobników albo wymarła, albo obcięła pióra, pogodziła się z mydłem i ubrawszy garnitur wróciła do smutnej rzeczywistości jakoś pod koniec lat 70.
Skąd się wziął ten przedziwny ruch? Wszystkiemu winny jest cykl wydarzeń z 1967 roku. Okres ten zwany jest dziś „Latem miłości”.

Lato miłości rozpoczęło się... zimą

W Wietnamie Amerykanie, pomimo obfitego stosowania napalmu i czynnika pomarańczowego, dostawali solidne cięgi. Młodzi ludzie z przerażeniem patrzyli, jak ich rówieśnicy wracają do domu w trumnach lub na wózkach inwalidzkich. Wśród słynących z nonkonformizmu i mocno anarchistycznego podejścia do życia bitników brakowało tylko zapalnika, który sprawiłby, że nagromadzone emocje drzemiące w tysiącach niepokornych głów wreszcie eksplodują i staną się podwalinami czegoś potężnego. Zapalnik szybko trafił do ich rąk. Były to małe, kwadratowe kartoniki nasączone dietyloamidem kwasu lizergowego.


Po ten psychodelik sięgnęli najpierw artyści i poeci, m.in. guru generacji beat Allen Ginsberg oraz naukowcy, chcący odkryć ukryty potencjał narkotyku.
W styczniu 1967 roku w Golden Gate Park w San Francisco 35 tysięcy osób stawiło się na The World's First Human Be-in - proteście przeciwko delegalizacji LSD. Na czym polegał protest? Głównie na masowym konsumowaniu LSD, ma się rozumieć! Kwas podawany był m.in. w kanapkach z indykiem… Za darmo rozdawane były też potężne ilości marihuany.


Podobno cały happening pilnowany był jedynie przez dwóch gliniarzy, a rodzinki, które chciały na chwilkę pozbyć się swoich pociech, mogły zostawić dzieciaki na przechowanie sympatycznej grupie brodatych motocyklistów należących do gangu Hell's Angels.


Ludzie bawili się przy muzyce grających na scenie Grateful Dead czy Jefferson Airplane. Występy te przerywane były przemówieniami znanych ludzi ze świata nauki, ale także poetów i filozofów.
Jeden z tych ostatnich - Marshall McLuhan - głowił się nad wymyśleniem chwytliwego hasła, które podsumuje cały ruch wielbicieli kwasowych tripów. "Lysergic acid hits the spot / Forty billion neurons, that's a lot." („Kwas lizergowy trafia w sedno!/ Czterdzieści miliardów neuronów to dużo!”) - to hasełko brzmiało całkiem fajnie i chociaż mogło zostać podchwycone przez napruty kwasem tłum, nigdy nie zostało wypowiedziane podczas tego happeningu.
Timothy Leary, wyklęty harvardzki naukowiec, który w tym właśnie czasie wyrastał na guru LSD, wpadł na inny, wiernie oddający sens psychodelicznego doświadczenia slogan - „Turn on, tune in, drop out.” (” Włącz się, dostrój, odpadnij” ).


Leary, nazwany później przez prezydenta Richarda Nixona „najniebezpieczniejszym człowiekiem w Ameryce”, wierzył, że za pośrednictwem LSD każdy może dowolnie przeprogramować swój umysł i otwarcie zachęcał do pracy nad sobą z użyciem tego psychodelicznego sakramentu. Hasło, które naukowiec wymyślił pod prysznicem stało się jednym z głównych sloganów rodzącego się potężnego ruchu.

San Francisco ? Upewnij się, że masz kwiaty we włosach!

W miejscu, w którym ten społeczny fenomen miał swój początek, szybko zapuszczone zostały jego korzenie. Impreza, na której Leary wypowiedział słynne zdanie, wcale nie skończyła się po kilku dniach. Do San Francisco napływały tysiące młodych ludzi. Duża ich część kierowała się do dzielnicy zwanej Haight-Ashbury . Czemu akurat tam? Ano dlatego, że miejsce to pełne było wielkich, starych budynków, zbudowanych niegdyś dla irlandzkich robotników. Domy te były wręcz wymarzonymi lokacjami do tworzenia hippisowskich komun.


Podczas gdy władze miasta stawały na głowie, aby pozbyć się długowłosych imigrantów, to niektórzy biznesmeni szybko znaleźli niszę na rynku. Oczywiście najwięcej korzyści z napływu dzieci-kwiatów czerpali narkotykowi dilerzy i utalentowani chemicy, ale wielkim hitem sezonu okazał się sprzedawany za 4 i pół dolca tzw. „Zestaw Hippisa”, czyli paczuszka zawierająca kwiaty, dzwonki, flecik, bandanę, kadzidełko i kilka piórek.


Zbliżało się lato, wraz z pierwszymi jego zwiastunami w radiach rozbrzmiał przekaz do wszystkich młodych ludzi, chcących dołączyć do nowo powstałego ruchu - „Jeśli jedziesz do San Francisco, to upewnij się, że masz kwiaty we włosach!”. Autorami tych słów byli członkowie kapeli Mammas and Pappas, ale wykonawcą, który odśpiewał "San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)" został Scottie McKenzie. Przesłanie trafiło prosto w serca hippisów i sprawiło, że jeszcze więcej młodych ludzi poczuło zew pacyfizmu przeplatanego z kwasowymi uniesieniami.

https://www.youtube.com/watch?v=bch1_Ep5M1s

Zanim Hendrix zagrał na Woodstock

Organizatorzy festiwalu w Woodstock zainspirowali się inną, mającą miejsce w 1967 roku letnią imprezą. Mowa tu o Monterey Pop Festival – wydarzeniu z wielu powodów przełomowym. Zgromadzono przeszło trzy tuziny znakomitych artystów reprezentujących różne muzyczne style – od wspomnianego The Grateful Dead, przez The Who, Janis Joplin, The Byrds, skończywszy na zespole Jimiego Hendrixa!




Festiwal, przez który przewinęło się ponad 200 tysięcy osób, promowany był przez wyżej opisaną kompozycję Scotta McKenziego. Warto też dodać, że impreza w Monterey bardzo wysoko podniosła poprzeczkę dla późniejszych organizatorów tego typu plenerowych koncertów.


Wszystko było tam dopięte na ostatni guzik – od kwestii czysto logistycznych, aż do zapewnienia bawiącemu się tłumowi bezpieczeństwa. Fachowo zadbano nawet o miłośników psychodelicznych wojaży. W ekipie porządkowej festiwalu znalazła się grupa specjalnie wyszkolonych ratowników, których jedynym zadaniem było zajmowanie się osobami, którzy nieco przedobrzyły z ilością przyjętych substancji wyskokowych.


Nie zapominajmy o sierżancie Pieprzu!

W jednym z artykułów opublikowanych na łamach brytyjskiego Timesa, słynny krytyk teatralny i pisarz Kenneth Tynan z pełną powagą napisał co według niego jest najbardziej przełomowym momentem zachodniej cywilizacji. Czy było to wynalezienie przez Johannesa Gutenberga pierwszego urządzenia drukującego? A może odkrycie penicyliny? Nic z tych rzeczy. Największy przełom miał miejsce w 1967 roku, kiedy to Beatlesi nagrali album „Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”.


Toż to przecież najpiękniejsza ścieżka dźwiękowa do „Lata miłości”. Czwórka z Liverpoolu przechodziła wówczas przez silną fascynację hinduizmem i psychodelikami, co zresztą słychać w ich muzyce – od wyraźnych indyjskich akcentów w „Within You Without You” , przez legendarny wręcz kawałek „Lucy in the Sky with Diamonds”, którego to już sam tytuł nawiązuje do wynalazku Alberta Hofmanna.

„Make love, not war!”, czyli zamiast iść na wojnę, pieprz się ile wlezie!

„Lato miłości” dało początek wielkiemu społecznemu ruchowi, którego głównym znakiem rozpoznawczym byli mężczyźni o długich włosach. Czemu akurat zapuszczanie piór było obowiązkiem każdego szanującego się kwiatowego dziecka? Ano temu, że pierwotnie była to forma protestu przeciw służbie wojskowej i charakterystycznej dla kadetów krótkiej fryzurze.
Jednak oprócz głoszenia pacyfistycznych idei, hippisi głośno nawoływali też do porzucenia karabinów na rzecz intensywnego odbywania stosunków seksualnych. Mowa tu o wolnej miłości – idei, która była odbiciem libertariańskiej filozofii. Rozwój hippisowskich ruchów odbywał się na tle radykalnej globalnej rewolucji obyczajowej, także i w sferze wolności seksualnej.









Oczywiście musiało też dojść do dziwacznego mariażu kopulacyjnej swobody z powszechnie dostępnym (aczkolwiek oficjalnie nielegalnym) LSD. Mowa tu o tzw. seksie psychodelicznym. Był to dość charakterystyczny prąd w sztuce, gdzie gęste bobry i hippisowskie cycki łączyły się z kwasowymi wizjami. Tego typu eksperymenty najczęściej podziwiać można było na łamach komiksów, rozkładówek erotycznych magazynów, a przede wszystkim w modnych kalifornijskich magazynach, które szybko łykały kontrkulturowe nowinki.











Dużą częścią hippisowskiego ruchu były nie tylko narkotyczne eksperymenty. Zgodnie z ideą „Jeśli sprawia ci to przyjemność – zrób to!” były otwarte związki, poligamia, a nade wszystko – publiczne stosunki (widok hippisowskich par wdrażających w życie sceny z Kamasutry był obowiązkowym elementem każdej plenerowej imprezy) oraz seks grupowy. Wielu długowłosych brodaczy szukało też całkiem nowych, homoseksualnych wrażeń…


Wbrew temu, co może się wydawać, seksualna rewolucja, której kulminacja miała miejsce w 1967 roku mocno odbiła się na prawnych zmianach w wielu państwach. Pojawił się temat edukacji seksualnej, sporo państw zalegalizowało aborcję (m.in. Wielka Brytania, Kanada czy Finlandia) i stosowanie tabletek antykoncepcyjnych. W wielu krajach europejskich zalegalizowano też pornografię, a duński rząd zdecydował się na wdrożenie w życie socjalnego eksperymentu i miłościwie wyjął spod prawa legendarną hippisowską dzielnicę Kopenhagi – Christianię.

Śmierć hippisa

Tymczasem lato 1967 roku powoli się kończyło i na horyzoncie pojawiła się jesień. Wielu młodocianych hippisów porzuciło swoje nonkonformistyczne idee, spakowało manatki i opuściło Haight-Ashbury. Trzeba było przecież uczesać włos, przebrać się w schludne ciuchy i całkiem trzeźwo wrócić do szkolnej ławki. I tak też gdy setki strapionych dzieci-kwiatów oddalały się z San Francisco, mieszkańcy tej dzielnicy zorganizowali symboliczny „pogrzeb hippisa”.
Przekaz był bardzo czytelny - To już koniec. Na przyszłość zostańcie tam gdzie mieszkacie i tam też rozwijajcie swoją rewolucję. Nie ważcie się tu wracać!


Trudno się dziwić – do końca 1967 roku dzielnica ta została zupełnie zdewastowana i zaśmiecona, a na ulicach przez długi czas walali się jeszcze zarzygani imprezowicze...


Lato miłości skończyło się, ale idea nie umarła. Hippisi przez parę ładnych lat dzielnie głosili swe pacyfistyczne przesłania . Niestety, z czasem stawały się one coraz bardziej puste, a twór, który zapowiadał się na globalną rewolucję, zaczynał pożerać własny ogon.
W latach 70. hippisi coraz chętniej zaczęli sięgać po twardsze narkotyki, dystrybuowane w tym środowisku przez dealerów. Wielu z uduchowionych wywrotowców, którzy latem 1967 roku bili pokłony swemu kwasowemu guru podczas Human Be-in, niecałe dwie dekady później w konwulsjach dogorywało na ulicach, a wielcy ideolodzy hippisowskiego ruchu, widząc dokąd zmierza ich twór, z czasem wycofali się w cień.


Grzechem jednak byłoby powiedzieć, że to tylko narkotyki wytrzebiły hippisowskie zastępy. Wbrew temu, co można by sądzić o tamtym okresie, Amerykanie konsumowali znacznie mniej dragów niż obecnie (w 1969 roku jedynie 4% mieszkańców USA w ogóle próbowało marihuany!).
Swoją robotę w niszczeniu wizerunku natchnionego wywrotowca wykonał też Charles Manson i jego „rodzina”. Dzięki dokonanej przez nich zbrodni wielu Amerykanów zupełnie zmieniło swoje zdanie na temat hippisowskich komun.
Tymczasem w 1975 roku zakończyła się wojna w Wietnamie, a wiele dzieci-kwiatów najzwyczajniej w świecie dorosło i wsadziwszy głęboko w kieszeń swój zupełnie niepraktyczny optymistyczny idealizm, poszło do pracy na pełen etat.



Jeśli zaciekawiła Cię tematyka kontrkulturowych wydarzeń z tamtej epoki, to zapraszamy do wzięcia udziału w konkursie. Do wygrania mamy biografię Timothy'ego Leary'ego wydaną przez Officynę.

Nagrodę dostanie dwóch szczęśliwców, którzy ułożą najbardziej zoklejkowaną rymowankę do wyrazu „degrengolada”. :)
9

Oglądany: 89553x | Komentarzy: 89 | Okejek: 353 osób

Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?

Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą
Najpotworniejsze ostatnio
Najnowsze artykuły

19.03

18.03

Starsze historie

Sprawdź swoją wiedzę!
Jak to drzewiej bywało