Niemcy i Iran w świecie cenzury

Nie jest łatwo fanom gore żyć u naszego zachodniego sąsiada. Dla przykładu - w takim kultowym tytule jak Half-Life krew nie pojawiała się w ogóle. Żołnierze zostali wyparci przez roboty. Zaatakowany zaś personel Black Mesy nie ginie. W swoich ostatnich chwilach życia siada, by zastanowić się nad sensem egzystencji i po chwili znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Z tym ocenzurowanym obrazem kolidują jednak często walające się ciała poległych strażników i naukowców. Psuje to często całą immersję i przyjemność płynącą z rozrywki.

Na świecie jednak istnieją bardziej restrykcyjne miejsca pod względem cenzury. Republika islamska Iranu od lat walczy z amerykańskim kinem i serialami, które jak na złość muszą przenikać do każdego zakamarka ziemi. Z pomocą idzie im tutaj najnowsza technologia i triki stosowane przez irańskich specjalistów. Ta mozolna praca ma za zadanie dostosować filmy do obowiązującej kultury kraju. Dzięki temu możemy podziwiać różne groteskowe sytuacje.
Czasem wygląda to niewinnie. Jak na przykład przedmioty zasłaniające części ciała, które mogłyby zatruwać umysł widzów.


Jednak często zdarza się, że efekty wyglądają kiczowato. Niektóre wręcz dodają nowe, tajemnicze wątki. No bo jak wyjaśnić fakt, że bohaterki serialu „Lost” w jakiś paranormalny sposób zostały odziane w koszulki spod ręki mistrza painta.





Przez cenzurę także nie dały rady przejść zakrwawione nogi aktorki Diane Kruger z filmu „Bękart wojny”. Irańczycy wiedzą, że nie ma sytuacji, z którą nie poradziłyby sobie dobre leginsy.


Jednak nie zawsze da się wszystko zasłonić i tutaj technika pozwala na „zręczne” wyjście z trudnej sytuacji. Kobieta leżąca w jednym łóżku z mężczyzną? Wymażmy ten gorszący akt. W ten sposób Kevin Spacey zamienia się w schizofrenika, a w międzyczasie Patrick Wilson, pozbawiony kobiety, gra ze smutku na niewidocznym fortepianie.


U irańskich cenzorów nie tylko kobiece ciała wzbudzają kontrowersje, jednak to głównie płeć piękna pada jej ofiarą. Irańscy graficy powoli opanowują sztukę cenzury do „perfekcji”, nie dając się zinfiltrować zepsutej części świata. Na pewno będę z wielką ciekawością śledził kolejne poczynania tych uzdolnionych chłopaków.



Źródła: 1, 2.