Istnieją takie żarty, po których człowiek tarza się ze śmiechu i z trudem łapie oddech oraz istnieją takie żarty, po których zapada cisza taka, że słychać ruch rozglądających się rozpaczliwe za wsparciem gałek ocznych. Czasem jednak winy nie należy upatrywać w zdolnościach komediowych opowiadającego, a w inteligencji słuchającego. Choć trudno tu chyba mówić o jakiejkolwiek winie w przypadku czegoś, na co nie ma się wpływu. Albo czym nie zostało się po prostu obdarowanym. Badania wskazują bowiem, że ludzie, którzy nie lubią czarnego humoru, po prostu go nie rozumieją przez to, że są mniej inteligentni i stabilni emocjonalnie od tych, którzy taki humor rozumieją i którym się on zwyczajnie podoba.

Aby dojść do powyższych wniosków, opublikowanych w piśmie Cognitive Processing, zespół badaczy zaprosił do badania 156 uczestników, u których oceniano werbalną i niewerbalną inteligencję, ich nastrój oraz poziom agresywności. Następnie pokazano im 12 kreskówek z czarnym humorem z serii The Black Book by Uli Stein i poproszono o ocenę kreskówek: czy podobały się badanym, jak wulgarne według nich były i czy trudno było je zrozumieć.


Okazało się, że badani, których kreskówki śmieszyły najbardziej, osiągali także najwyższe wyniki oceny inteligencji werbalnej i niewerbalnej, mieli wyższe wykształcenie, niższy poziom agresji i byli bardziej wyluzowani. Najmniej z kreskówek śmiali się agresywni ludzie z zaburzeniami nastroju.

Naukowcy tłumaczą, że wyniki badań stanowią potwierdzenie, że humor u danej osoby zależy zarówno od czynników poznawczych, jak i emocjonalnych, a usłyszenie żartu uruchamia w człowieku złożone procesy przetwarzania informacji. Jeśli jakaś osoba dobrze zna środowisko, którego dotyczy dany żart, to nie będzie miała żadnych problemów, jeśli to środowisko zostanie wykorzystane w jakiś obleśny, brutalny lub zdeformowany sposób w żarcie. Im szybciej dana osoba jest w stanie skojarzyć realia danego żartu i przełożyć je na realia zastosowane w żarcie, tym dany żart będzie lepszy, czyli doceniony przez odbiorcę.