Pacjent: (histeryzuje) - Co ona tu robi? Niech odejdzie! JA CHCĘ ŻYĆ!

Śmierć: (lekce bardzo waży) - Uuu... jeju... żebyś się nie skichał...

Lekarz: (poufnie) - Prosiłem, żebyś nie przychodziła do mnie tak często. Ludzie już zaczynają gadać.

Śmierć: - Co ja zrobię? Ma ostre zapalenie wyrostka i umrze.

Lekarz: - Co?! Ja go leczę na wrzody! Nie wolno mu umrzeć na wyrostek! (do pacjenta) Bardzo pana proszę, niech pan umrze na wrzody!

Śmierć: (ciągnie pacjenta za policzki) - No... (zamyka mu oczy) Ach śpij kochanie...

Lekarz: (walczy) - Pobudka wstać, koniom wody dać... (otwiera mu oczy)

Śmierć: (śpiewa) - Aaa, były sobie kotki dwa... (zamyka oczy)

Lekarz: (śpiewa) - Panie Janie, niech pan wstanie... (otwiera)

Pacjent: - Doktorze!

Śmierć: - Na doktora nie licz. W zaświatach mówimy na niego "kombajn".

Lekarz: (zbiera się na desperacki akt) - WSTAŃ! Obowiązkiem lekarza jest walczyć ze śmiercią. Wstań! Będziemy walczyć!

Śmierć: (wstaje, bije lekarza w twarz, szarpie pacjenta)

Lekarz: - Co mu robisz? Co mu robisz?!

Śmierć: (wciąż szarpiąc) - Dreszcze... Podczas walki ze śmiercią zazwyczaj ma się dreszcze. (jeszcze raz uderza lekarza) Jeszcze?

Pacjent: - Doktorze, gorzej mi. Niechże pan jej przyleje!

Lekarz: - Nie mogę. To kobieta.

Śmierć: (wyjmuje pistolet) - Dobra, już czas.

Pacjent: - To już nic z tradycji nie zostało? Ani kościotrupa, ani kosy?

Śmierć: - Mało wiesz. Ja jestem śmierć nagła, a ta chuda to śmierć głodowa. (bawiąc się pistoletem) Cześć. (strzela)

Pacjent: - Już? Nie żyję?

Śmierć: - Nie, spudłowałam.

Lekarz: (widzi nagłą szansę) - Spudłowałaś. Teraz zostaw go mi.

Śmierć: - Dobra. Ty sobie lepiej radzisz.

KONIEC

autor: Władysław Sikora