Między innymi o tym, jak się zaczęła przygoda Picassa z malowaniem i o tym, jak hiszpański artysta został królem złodziei.
Już jako małe dziecko Picasso przejawiał talenty artystyczne. Wystarczy wspomnieć o fakcie, że jego pierwszym słowem nie było mama czy tata, a… ołówek (
piz, w skrócie od
lápiz). Jako siedmiolatek rozpoczął profesjonalną naukę malowania. Duża w tym zasługa jego ojca, José Ruiza y Blasco, również malarza, a zarazem wykładowcy na Akademii Sztuk Pięknych w Barcelonie.
Doskonale znający się na sztuce ojciec błyskawicznie dostrzegł potencjał Picassa i zadbał o jego należytą edukację. Wzajemne relacje obu artystów nie należały do łatwych. W pewnym momencie Ruiz zobaczył, jak będący jeszcze dzieckiem Pablo kończy jeden z jego szkiców. Zapowiedział wówczas, że kończy z malowaniem, ponieważ syn już prześcignął go umiejętnościami. W swojej deklaracji nie wytrwał długo, niemniej jednak faktem pozostaje, że od tej pory malował znacznie mniej.
Swój pierwszy prawdziwy obraz – Picador – Pablo Picasso ukończył w wieku 9 lat. Zaledwie cztery lata później przyjęto go do szkoły, w której uczył jego ojciec. Nie było w tym jednak za grosz protekcji, bo na przyszłych nauczycielach młody Picasso zrobił wrażenie już na samym początku. Ukończenie egzaminów wstępnych, które dla większości kandydatów oznaczają cały miesiąc intensywnej pracy, zajęło mu zaledwie tydzień.
Z prawdziwego nazwiska Picasso nie pozostawił sobie wiele – zaledwie 2 spośród 23 członów. W oryginale brzmiało ono następująco: Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno Maria de los Remedios Cipriano de la Santisima Trinidad Martyr Patricio Clito Ruiz y Picasso. Sporo roboty przy podpisywaniu się... Nazwisko po matce, nie zaś po ojcu, artysta przyjął po to, by bardziej się wyróżniać. W języku hiszpańskim podwójne S występuje niezwykle rzadko.
Faktem jest, że Picasso najbardziej zasłynął ze sprawą swoich obrazów, w rzeczywistości jednak był nie tylko malarzem. Wcale nie gorzej niż z pędzlem radził sobie jako rzeźbiarz, garncarz, poeta, projektant czy autor sztuk. Podczas I wojny światowej projektował kostiumy sceniczne. Wtedy też poznał swoją pierwszą żonę. Po rozstaniu z nią z kolei przejawił talent do poezji. Napisał ponad 300 wierszy oraz dwie „pełnometrażowe” sztuki.
W 1911 roku, kiedy Picasso powoli zbliżał się do trzydziestki, w Luwrze dokonano spektakularnej kradzieży. Pierwszym z podejrzanych o kradzież Mona Lisy był francuski poeta Guillaume Apollinaire, który – wezwany na przesłuchanie – z rozbrajającą wręcz szczerością wskazał, że winnym kradzieży może być jego kolega, Pablo Picasso. Wkrótce jednak, z braku dowodów, wypuszczono jednego i drugiego. Dopiero dwa lata później sprawę kradzieży udało się ostatecznie rozwiązać. Sprawca był włoski pracownik Luwru, który uznał, że arcydzieło zasługuje na powrót do ojczyzny.
W rankingach kradzieży dzieł sztuki Picasso zajmuje nieustannie pierwszą pozycję. To właśnie jego dzieła kradzione są najchętniej. Przyczyn tego stanu rzeczy jest wiele – wysoka wartość, renoma, a także fakt, że i samych obrazów było nadspodziewanie wiele. Picasso był bardzo pracowitym malarzem, ukończywszy za życia tysiące dzieł. Było ich tak wiele, że na samej liście obrazów skradzionych lub zaginionych jeszcze kilka lat temu znajdowało się niemal 1150 pozycji, które wyszły spod pędzla Picassa.
Źródła:
1,
2,
3