Królowa z rodziny tak kazirodczej, że w obronie swej władzy musiała stawać przeciw matce, rodzeństwu, a nawet dzieciom.
Kleopatra III (161-101 p.n.e.) była córką faraona Ptolemeusza VI Filometora i jego siostry-małżonki Kleopatry II. Jeszcze jako mała dziewczynka była swatana swemu wujowi i stryjowi równocześnie, rodzonemu bratu swych rodziców Ptolemeuszowi Euergetesowi, panu Cyreny. Wtedy z planów matrymonialnych nic nie wyszło.
W 145 roku jej ojciec zginął od ran poniesionych w walkach z Syrią, a brat Ptolemeusz VII zapewne zginął zamordowany. Euergetes przejął władzę w Egipcie jako Ptolemeusz VIII (ok. 182-116 p.n.e.), dla jej utrwalenia poślubił Kleopatrę II (swoją rodzoną siostrę), z którą w ciągu roku spłodził syna Ptolemeusza Memfitesa. Związek ten nigdy nie był silny (podejrzewano zresztą, że Ptolemeusz VIII zlecił zamach na Ptolemeusza VII), a przerodził się w otwartą nienawiść, gdy Ptolemeusz zaczął romansować z młodziutką Kleopatrą III, swoją siostrzenicą, bratanicą i pasierbicą w jednym. Wkrótce Kleopatra III została jego żoną, a dla odróżnienia od jej matki (królowej-siostry) nazywano ją królową-małżonką.
Odtąd matka i córka stały się rywalkami w walce o władzę – Kleopatra II chciała jej dla Memfitesa, Kleopatra III broniła praw swoich dwóch synów (urodziła też wujkowi trzy córki), ramię w ramię z mężem, który odpowiadał za śmierć jej rodzonego brata. Zresztą gdy w 132 roku wybuchła wojna między Euergetesem a Kleopatrą II, faraon nie zawahał się zabić Memfitesa, swojego syna i siostrzeńca, a przyrodniego brata Kleopatry III, i odesłać jego zwłok matce. Wszystko po to, by podciąć Kleopatrze II podstawy władzy. Po latach doszło jednak do rodzinnego pojednania i cała trójka znów współrządziła krajem.
Przed śmiercią wiekowy Ptolemeusz VIII ustanowił Kleopatrę III współwładczynią państwa, pozostawiając jej nawet decyzję, który z którym z ich synów powinna dzielić rządy. Kobieta wyraźnie faworyzowała młodszego Ptolemeusza Aleksandra kosztem Ptolemeusza Sotera i jego małżonki (a swojej córki) Kleopatry IV. Kleopatra III postanowiła podzielić kraj i pozostawiając starszemu tylko Cypr, zasadniczy Egipt dać młodszemu. Kleopatra II wciąż nie dawała za wygraną i podburzała lud, by sami wybrali władcę. Mieszkańcy stołecznej Aleksandrii faktycznie wymusili panowanie Sotera, choć Kleopatra II już tego nie dożyła, umierając wkrótce po znienawidzonym bracie-mężu.
Ptolemeusz IX Soter ruszył więc po władzę, zostawiając na Cyprze żonę-siostrę Kleopatrę IV, by upewnić się, że pozostanie przy nim także panowanie na wyspie. Kleopatra III nie dawała jednak za wygraną – skoro jej ulubiony syn nie miał przejąć gros dziedzictwa, wymusiła na Soterze rozwód z Kleopatrą IV, by poślubił jej ulubioną córkę Kleopatrę Selene. W dodatku na dokumentach państwowych jej imię wymieniano na pierwszym – ważniejszym – miejscu. Zgodnie z planem minimum matki Aleksander przejął ponadto Cypr.
Tego było jednak Kleopatrze III za mało. Oskarżyła Sotera o znęcanie się fizyczne nad nią i doprowadziła do jego wygnania w 107 roku. Panowanie rozpoczął jej ulubieniec, Ptolemeusz X Aleksander. Prawdziwa jednak okazała się mądrość, że należy uważać, o czym się marzy, bo może się to spełnić. Soter umknął cały i zdrowy (choć wydała na niego wyrok śmierci), a Aleksander nie miał zamiaru dzielić się władzą z matką. Ograniczał jej wpływy, jak mógł, aż wreszcie doprowadził do jej zamordowania.
Ciekawostki z dziejów rodów panujących
