Bateria ‚Vara’ to spuścizna po Niemcach stacjonujących w Norwegii w okresie II wojny światowej . Tuż po zakończeniu kampanii norweskiej Niemcy rozpoczęli planowanie i rozbudowę dużej ilości baterii artyleryjskich, także w Kristiansand. Bateria ‚Vara’ nazwana tak została na cześć niemieckiego inżyniera i generała, który zginął w czasie walk. Podobną baterię Niemcy umieścili w Hanstholm w Danii, aby zamknąć w ten sposób cieśninę Skagerrak i jednocześnie zabezpieczyć niemieckie połączenie z Norwegią drogą morską. Stanowić miały element większej całości- założenia rozlokowanego pomiędzy Helem, Bornholmem, Hanstholm i Kristiansand. Wybudowane umocnienia stanowiły także fragment Wału Atlantyckiego. Aby uniemożliwić flocie brytyjskiej wyjścia na kierunku Oslo a nawet cały Bałtyk wybudowano kilka baterii – ‚Vara’ przy Kristiansand w Norwegii oraz baterię w Hanstholm w Danii. Obie baterie ostrzałem pokrywały wąski odcinek Skagerraku. Należy pamiętać, iż odległość między nimi wynosiła 126 km… Stanowiska dział, schrony i baraki rozrzucono na obszarze ok. 88 ha. Główne stanowisko dowodzenia umieszczono na jednej z leżących w pobliżu wysp. Bateria posiadała sześć stacji namiarowych, dla każdego z dział zbudowano izby schronowe, zawierające pomieszczenia dla amunicji i załogi. Bateria posiadała trzy armaty kal. 38 cm SK C/34 Schnelladekanone SK C/34. Lufa każdego działa ważyła 100 ton, a sam mechanizm z zamkiem klinowym ważył 2,5 tony. Działa osłonięte były pancerzem o grubości 5 cm. Do obsługi każdego działa potrzeba było 54 ludzi. Obsada całej baterii, łącznie z obroną przeciwlotniczą, wynosiła ok. 450 osób. Do tego dochodziły oddziały osłonowe, liczące ok. 20 ludzi. Podstawowe dane armaty SK C/34: - kaliber 38 cm (381 mm) - obsada 55 ludzi - waga całkowita 337 ton - ciężary pocisków 800 i 500 kg. - donośność: pociskiem 800 kg – 43 km; 500 kg – 55 km Cięższy pocisk mógł przebić 42 cm pancerz na odległości 20 km, a 22 cm na odległości 40 km, co było wystarczające do zatopienia okrętu wojennego. W czerwcu 1943 r. bateria „Vara” była gotowa do walki. Baterie w Hanstholm również ukończono, tak iż cały odcinek Skagerraku pozostawał pod ich osłoną, z wyjątkiem silnie zaminowanego środkowego pasa o szerokości ok. 10 km. Baterie nigdy nie zostały użyte bojowo, co może potwierdzać tezę, że spełniły one swoje zadanie czyli skutecznie zaryglowano dostęp do Norwegii tą drogą. Po zakończeniu wojny w kraju pozostała duża ilość niemieckiej broni i umocnień. Polityka alianckiego dowództwa reprezentowanego tu głównie przez Brytyjczyków, oparta była na koncepcji zniszczenia pozostałości uzbrojenia niemieckiego. Chciano w ten sposób uniknąć domniemanej presji na odbudowanie niemieckiego przemysłu wojennego i w efekcie produkcji części zapasowych i amunicji. Norweska obrona miała się w przyszłości opierać na brytyjskich rozwiązaniach a rozległa sieć instalacji obronnych pozostawionych przez Niemcy, których Norwedzy nie byli w stanie obsadzić, nie powinna wpaść w ręce potencjalnego wroga jakim był ZSRR. Bateria „Vara” ostała się jednak i stanowiła element norweskiej obrony do 1952 r. kiedy po raz ostatni strzelono tu z działa. Dwa z nich zostały pocięte na złom a jedno uratowano i pozostawiono na pierwotnym stanowisku. Stanowi dzisiaj centrum muzeum utworzonego na początku lat dziewięćdziesiątych ub. wieku. Bateria znajduje się w miejscowości Movik, 8km na południe od Kristiansand.