Niesamowita historia Oksany Masters

Oksana miała nieprawidłowo rozwinięte kości nóg, jedną nogę krótszą o sześć centymetrów, sześć zrośniętych palców u każdej z nóg, brak kciuków i zrośnięte wszystkie pozostałe palce u rąk oraz tylko jedną nerkę.

W ZSRR nie było dla niej żadnej szansy. Dziewczynka była przerzucana z jednego domu dziecka do drugiego. Wszędzie była dręczona psychicznie i fizycznie. Zdarzały się także przypadki molestowania seksualnego.

Za oceanem mieszkała kobieta nazywająca się Gay Masters, która bardzo chciała zostać matką. Tak wspomina moment, kiedy po raz pierwszy zobaczyła zdjęcie małej Oksany w czasopiśmie „Curier”:

Zamierzałam adoptować niemowlę, ponieważ dzięki swojej pracy wiem, jak ważny dla rozwoju jest pierwszy rok życia. Potem dostałam czarno-białe zdjęcie tej małej dziewczynki, w jej oczach zauważyłam błysk i wiedziałam, że choć to nie było już malutkie dziecko, którego szukałam, to była moja córka. [...] Czasami matka nie rodzi swojego dziecka, ale wie, że to dziecko będzie kochała całym sercem.

Gdy tylko Gay zobaczyła dziewczynkę, rozpoczął się długotrwały i żmudny proces adopcyjny. Przyszła matka stanęła przed wieloma wyzwaniami. Wiele osób, w tym także i najbliżsi oraz lekarze specjaliści, odradzali jej tę adopcję. Masters nie mogła jednak już zawrócić.

Kiedy sierociniec Oksany dowiedział się o zamiarach Gay dotyczących jej adopcji, pokazano Oksanie zdjęcie jej przyszłej mamy i powiedziano, że po nią przyjdzie. Po raz pierwszy w życiu dziewczynka była pełna nadziei. Jej największe i tak naprawdę jedyne marzenie miało się wkrótce spełnić: bezpieczny dom i kochający rodzic.
Przez 24 długie miesiące Gay pracowała mozolnie nad dokumentacją, podczas gdy jej dziecko cierpliwie czekało na dzień, w którym kobieta przejdzie przez drzwi i zabierze ją z dala od zimna i grozy.
„Gdy zrobiłam coś złego, opiekunowie z sierocińca mówili mi, że Amerykanka nie chce niedobrego dziecka i nie przyjdzie po mnie...” – tak Oksana wspominała tamten czas.

Wreszcie po dwóch latach Gay mogła przyjechać i zabrać Oksanę do domu. W chwili, gdy się spotkały, dziewczynka ją rozpoznała. „Wiem, kim jesteś; jesteś moją matką” – powiedziała, wyciągając jej fotografię, którą trzymała na nocnym stoliku. Mama i córka w końcu były razem.

Po wyjeździe do Ameryki Oksana zaczęła rozkwitać pod opieką przybranej matki. Była hałaśliwym, pełnym energii dzieckiem, zawsze w ruchu pomimo swojej niepełnosprawności.

Gay i Oksana początkowo mieszkały w Buffalo, a potem przeniosły się do Louisville. Od czasu przybycia do USA dziewczynka przechodziła rehabilitację, co nie pomogło uniknąć amputacji obu nóg nad kolanem. Sprawiały one dziewczynie wielki ból i nie dawały rady utrzymać jej ciężaru. Pierwszą nogę amputowano dziewczynce w wieku 9 lat, drugą – gdy była 5 lat starsza.

Oksana przeszła wiele operacji rekonstrukcyjnych i szybko nauczyła się chodzić, a nawet biegać z protezami. Poddana została także modyfikacji wewnętrznych palców obu dłoni, tak aby mogły pełnić funkcję kciuków.
Gay zauważyła talent sportowy swojej córki i dodawała jej otuchy.

Zrozumiałam, że sport jest dla niej rodzajem terapii i zapisałam ją na lekcje jazdy konnej. Powiedziałam jej, że w Kentucky obowiązuje prawo stanowe, zgodnie z którym wszyscy uczą się jeździć konno...

Sport okazał się dla Oksany właściwą terapią, doskonałą odskocznią od świata.

Oksana, będąc w wieku 13 lat, rozpoczęła w szkole treningi wioślarskie. Ukończyła Atherton High School w Louisville w 2008 roku. W 2011 roku poznała Roba Jonesa, byłego żołnierza, który zdobył sławę dzięki przebiegnięciu 31 maratonów na protezach w ciągu 31 dni. Razem z nim zaczęła trenować, przygotowując się do udziału w paraolimpiadzie w 2012 roku.

Na igrzyskach paraolimpijskich w Londynie Oksana zdobyła brązowy medal w wioślarstwie. Wkrótce potem doznała poważnej kontuzji pleców, która zmusiła ją do porzucenia wioseł. Oksana nie załamała się, tylko... przerzuciła na inną dyscyplinę sportu. Zaczęła trenować biegi narciarskie na przystosowanym dla niej sprzęcie.

Na zimowych igrzyskach paraolimpijskich 2014 w Soczi w Rosji zdobyła srebrny medal na 12 km stylem klasycznym i brązowy medal na 5 km stylem klasycznym. Zajęła także czwarte i ósme miejsce w dwóch wyścigach biathlonowych.

Masters zdobyła swój pierwszy złoty medal paraolimpijski w biegu klasycznym kobiet na 1,5 km w narciarstwie biegowym na zimowych igrzyskach paraolimpijskich w 2018 r. mimo wielu pechowych zdarzeń, które miały miejsce na kilka tygodni przed startem.

Trzy tygodnie przed igrzyskami w Pjongczangu doznała kontuzji łokcia, a dzień wcześniej wycofała się z zawodów biathlonowych po upadku podczas wyścigu. Łącznie zdobyła na tych igrzyskach pięć medali, trzy w biegach (złoto w biegach na 5 km i w sprincie oraz brąz w stylu dowolnym na 12 km) i dwa srebrne w biathlonie (w biegu na 6 i na 12,5 km).

5 medali na paraolimpiadzie to niezły wynik. Pewnie tak, ale dla Oksany to za mało i z Tokio w 2022 roku przywiozła ich aż 6. Zdobyła złoty krążek w sztafecie biegowej 4 x 2.5 kilometra oraz 3 srebrne w biegach na 1,5, 10 i 15 kilometrów. Dodatkowo okazała się bezkonkurencyjna w biathlonie, zdobywając najcenniejsze trofea w biegach na 6 i 12,5 kilometra.

Co porabia Oksana pomiędzy zimowymi zmaganiami? Ano zdobywa medale na letnich paraolimpiadach. W Tokio w 2020 roku w parakolarstwie zdobyła dwa złote krążki. Ponadto niedawno opublikowała książkę „The Hard Parts: A Story of Courage and Triumph”, w której szczegółowo opisuje swoją historię.

Czy miłością do sportu „zaraziła” ją jej przybrana matka? Raczej nie...

Sama Oksana śmieje się na tę myśl: Moja mama i ja bardzo się różniłyśmy: ona kochała i nadal kocha czytać książki, a ja uwielbiałam wspinać się na drzewa.
Jednakże różnice nie mają znaczenia, kiedy stawia się miłość na pierwszym miejscu. „Książkowy mol” Gay chętnie uczestniczyła we wszystkich wydarzeniach sportowych, aby wspierać swoją ukochaną córkę.

Miłość i wsparcie Gay pomogły Oksanie poradzić sobie z mrocznym okresem wykorzystywania fizycznego, psychicznego i seksualnego, którego doświadczyła w sierocińcu. Teraz, jako dorosła kobieta, ma nadzieję pomagać innym.

„Wiem, że będę w stanie pomóc innym dziewczynkom, innym dzieciom z domów dziecka, które przeszły przez podobne piekło i nie wiedzą, jak się potem pozbierać. To jest magia i siła sportu – to właśnie dał mi sport, dał mi sposób na uzdrowienie, wyrzucenie wszystkiego na zewnątrz siebie, odnalezienie i ponowne odkrycie siebie w pozytywny sposób. To zmieniło o 180 stopni narrację w mojej historii”.