Zatrzymane w kadrze – Aktor, który zapił się na śmierć

#1. Mężczyzna spędza noc przy rodzinnym grobowcu na cmentarzu podczas obchodów święta Dnia Zmarłych, Oaxaca, Meksyk, 1999 rok.

#2. Kongijczycy jako eksponaty na wystawie w Muzeum Afryki w Belgii, 1897 rok.

#3. Trzej członkowie Hagany odprowadzają pod bronią do granic miasta palestyńskich Arabów z Hajfy po wyrzuceniu ich z ich własnego domu, 12 maja 1948 roku.

Hagana to żydowska organizacja paramilitarna, działająca w latach 1920-1948 w ówczesnym Mandacie Palestyny. Z początku organizacja miała wyłącznie charakter samoobrony.
Arabskie powstanie w Palestynie, które rozpoczęło się w 1936 roku, spowodowało zmianę taktyki stosowanej przez Haganę. Arabskie działania były prowadzone według zasad wojny partyzanckiej, w której uczestniczyli uzbrojeni palestyńscy Arabowie oraz ochotnicy z muzułmańskich państw arabskich. Na czele arabskiej rewolty stał Wielki mufti Jerozolimy, Al-Hadżdż Muhammad Amin al-Husajni.
Milicje arabskie przeprowadzały ataki na żydowskie osiedla, podpalały je i niszczyły. Miały miejsce również ataki na żydowskie autobusy i samochody ciężarowe, a brutalne zamachy i zabójstwa stały się smutną prozą dnia codziennego. W ciągu pierwszego roku powstania zginęło 80 Żydów.
W odpowiedzi na te działania Hagana opracowała nową strategię bezpieczeństwa. Polegała ona na przeprowadzaniu odwetowych ataków na arabskie grupy partyzanckie działające w pobliżu żydowskich osiedli. Równocześnie Hagana podjęła wysiłki w celu rekrutowania nowych członków spośród Żydów służących w brytyjskiej policji mandatowej. Ci żołnierze mieli odpowiednie szkolenie militarne i mogli natychmiast przystąpić do obrony żydowskich osiedli. W 1937 roku rozpoczęto tworzenie jednostek łączności, które miały zapewniać radiową łączność między osadami.
Brytyjskie władze mandatowe dostrzegły, że arabskie powstanie zagraża stabilności regionu. W celu przywrócenia porządku, konieczne byłoby wprowadzenie dużych sił wojskowych British Army do Mandatu Palestyny, na co rząd brytyjski nie wyrażał zgody. W dążeniu do przywrócenia stabilności, Brytyjczycy w zamian zgodzili się na utworzenie żydowskich sił policyjnych, które podlegały kontroli brytyjskiej policji. W ten sposób powstały paramilitarne formacje żydowskie, takie jak Policja Żydowskich Osiedli, Mobilna Straż oraz Specjalne Jednostki Nocne.
Po II wojnie światowej organizowała nielegalną imigrację ocalonych z Holocaustu. W 1948 roku stosowała w swojej działalności również metody terrorystyczne. Po utworzeniu niepodległego państwa Izrael stała się podstawą Sił Obronnych Izraela.

#4. Kaskader Jackie Paul leży pomiędzy dwoma deskami nabitymi gwoździami, podczas gdy opuszczano na niego koło 2,5-tonowego samochodu, 26 września 1968 roku.

#5. Blokada projektu hydroelektrowni Alta na tradycyjnych terytoriach Lapończyków. Projekt ukończono w 1987 roku, Norwegia, 1979 rok.

Norwegia wykorzystuje hydroenergię jako główne źródło energii elektrycznej; stanowi ona niemal 98% całkowitej produkcji. Dzięki swoim korzystnym warunkom geograficznym, Norwegia zajmuje szóste miejsce na świecie pod względem wytwarzania energii z elektrowni wodnych. W przypadku Polski, choć elektrownie wodne mają długą historię (np. elektrownia Struga na rzece Słupia, zbudowana w 1890 roku), produkcja energii elektrycznej z tego źródła stanowi około 2% całkowitej produkcji.

#6. Ali Kavazoglou i Kostas Misiaoulis – dwaj cypryjscy dziennikarze opowiadający się za pokojem między Turkami i Grekami cypryjskimi. Obaj zostali zamordowani przez tureckich bojowników 11 kwietnia 1965 roku.

#7. Salon samochodowy w Filadelfii, 1949 rok.

#8. Prom linowy na Motławie w Gdańsku. Zdjęcie wykonane w 1974 roku.

Feralnego dnia, 1 sierpnia 1975 roku, w Gdańsku odbywał się jarmark dominikański. Dodatkowo około godziny 14:00 spadł rzęsisty deszcz i nie jeździły miejskie tramwaje. Część mieszkańców i turystów, aby nie iść pieszo, zdecydowała się skorzystać z promu na Motławie.
Do wypadku doszło około godziny 15:00, gdy prom z około 40 osobami na pokładzie stojąc na rzece nieprzycumowany, czekał na przepłynięcie stateczku Żeglugi Gdańskiej „Maryla”, który kierował się w stronę morza. W momencie, gdy statek pasażerski dopłynął do liny, ta przeszła pod całym kilem, zahaczyła o śrubę napędową i została zerwana. W wyniku tego prom został gwałtownie szarpnięty, nabrał wody i poszedł na dno.
Osoby znajdujące się pod zadaszeniem (widoczne na fotografii powyżej) miały niewielkie szanse na wydostanie się na otwartą część i ewentualną ucieczkę do wody. Nie wszyscy pasażerowie potrafili też dobrze pływać. Inni zginęli, ponieważ zostali wciągnięci wirem, spowodowanym przez tonącą jednostkę. Prom zatonął w ciągu niecałej minuty.
Tonących pasażerów ratowali inni pasażerowie oraz kapitan „Maryli” i inne okoliczne jednostki. Gdy kilka godzin później dźwig ze Stoczni Gdańskiej wyciągnął zatopiony prom, znaleziono tam 15 ciał „przyczepionych” do sufitu. Łącznie tego dnia znaleziono 16 ciał pasażerów. Kolejne dwie tragicznie zmarłe osoby odnalazł nurek 2 sierpnia.
W wyniku śledztwa ustalono, że winę ponoszą głównie Zarząd Dróg i Mostów w Gdańsku, Urząd Morski w Gdyni i kapitanat portu w Gdańsku. Dodatkowo promowego, który poważnie naruszył zasady bezpieczeństwa oraz nie był dostatecznie przeszkolony (podejrzewano także, że jest przygłuchy), skazano na karę 11 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata.

#9. John H. Patterson i zastrzelony przez niego lew-ludojad z Tsavo, grudzień 1898 roku.

W marcu 1898 roku Brytyjska Kompania Wschodnioafrykańska rozpoczęła budowę mostu na rzece Tsavo, jednak prace zostały opóźnione przez regularne ataki dwóch lwów na pracowników obozu. Pracownicy próbowali zabezpieczyć obóz, budując ogrodzenia z kolczastych roślin, jednak lwy nauczyły się pokonywać te przeszkody. Ataki drapieżników były częste, a wiele ofiar zostało wręcz wywleczonych z namiotów i pożartych poza obrębem obozu. John Henry Patterson, inżynier podpułkownik, podjął liczne próby odstrzału lwów, często wznosząc pułapki i usiłując strzelać do zwierząt z drzew. Pierwszy z lwów został zastrzelony 9 grudnia 1898 roku, a drugi po trzech tygodniach.
W ciągu dziewięciu miesięcy trwania ataków przynajmniej 28 osób straciło życie. Po 26 latach Patterson sprzedał skóry i czaszki lwów Muzeum Historii Naturalnej w Chicago za 5000 dolarów. Skóry lwów zostały wypchane i wystawione na pokaz, stając się jedną z głównych atrakcji muzeum.

#10. Parada oddziałów norweskiego SS w Oslo, 3 czerwca 1944 roku.

#11. Charles Manson bez brody, z ogoloną głową, 1971 rok.

#12. Amelia Earhart i Eleanor Roosevelt, lata 30. XX wieku.

Kiedy Earhart poznała Roosevelt, szybko zostały przyjaciółkami. Eleanor Roosevelt, która jako Pierwsza Dama często podróżowała samolotem, sama miała wielką ochotę uzyskać licencję pilota. Obie kobiety, łamiące ówczesne stereotypy, łączyła pasja do walki o prawa kobiet i pokoju na świecie.
Kiedy Roosevelt planowała kolację w Białym Domu, nie było zaskoczeniem, że zaprosiła także Amelię Earhart i jej męża George'a Putnama.
Podczas kolacji Amelia szybko zniecierpliwiła się formalnościami i zasugerowała przyjaciółce, aby poleciały „na szybko” do Baltimore i z powrotem.
Grupa udała się na lotnisko Hoover Field i weszła na pokład jednego z dwusilnikowych samolotów Curtiss Condor należących do Eastern Air Transport. Zgodnie z protokołem samolot miało obsługiwać dwóch pilotów firmy; jednakże przez większą część lotu to Earhart zajmowała fotel kapitana, a Roosevelt siedziała obok niej jako drugi pilot.

#13. Matthew Perry (na środku fotografii) jako młody, bardzo perspektywiczny kanadyjski tenisista, lata 80. XX wieku.

W swojej autobiografii Perry napisał:

Miałem wiele wzlotów i upadków w moim życiu. Osobiście wciąż nad tym pracuję. Ale najlepsze we mnie jest to, że gdy podchodzi do mnie alkoholik lub narkoman i pyta: „Pomożesz mi?”, zawsze odpowiem mu: „Tak. Wiem, jak to zrobić”. Zrobię to dla Ciebie, nawet jeśli nie zawsze mogę to zrobić dla siebie! Więc robię to, kiedy tylko mogę. W grupach lub jeden na jednego.
Stworzyłem też Perry House w Malibu, ośrodek do życia w trzeźwości dla mężczyzn. Napisałem także sztukę „Koniec tęsknoty”, która jest osobistym przesłaniem dla świata, przejaskrawioną formą mnie samego jako pijaka. Miałem coś ważnego do powiedzenia ludziom takim jak ja i ludziom, którzy kochają ludzi takich jak ja.
Wiem, że kiedy umrę, ludzie będą wspominać: "Przyjaciele", "Przyjaciele", "Przyjaciele". I jestem z tego zadowolony, szczęśliwy, że wykonałem solidną pracę jako aktor, a także dałem ludziom wiele okazji do uśmiechu... ale kiedy umrę, jeśli chodzi o moje tak zwane osiągnięcia, byłoby miło, gdyby na liście "Przyjaciele" znajdowali się daleko za tym, czego udało mi się dokonać, próbując pomóc innym ludziom.
Wiem, że tak się nie stanie, ale byłoby miło”.

#14. Aktor Oliver Reed podczas jednego ze swoich pijackich wybryków, lata 70. XX wieku.

Aktor Oliver Reed znany był m.in. z roli Atosa w „Trzech Muszkieterach”, „Czterech Muszkieterach” oraz „Powrocie Muszkieterów”, a bardziej współcześnie z roli Proximo w produkcji „Gladiator”.
Poza planem, a także niestety bardzo często i na nim, słynny był także ze swoich pijackich wybryków.
W 1974 roku Reed i 36 graczy rugby wypili 227 litrów piwa, 32 butelki szkockiej, 17 butelek ginu, cztery skrzynki wina i jedną butelkę Babychama.
Sam aktor mówił o sobie:

Nie mam problemu z piciem. Gdyby tak jednak było i lekarze powiedzieliby mi, że muszę przestać, to chciałbym myśleć, że byłbym na tyle odważny, by zapić się na śmierć.

Niestety, dokładnie tak się stało 2 maja 1999 roku. Producenci „Gladiatora” długo wahali się, czy zatrudnić Reeda, za względu na jego skłonności i ciężki charakter, ale aktor obiecał nie tykać alkoholu i przez kilka miesięcy słowa dotrzymywał.
2 maja 1999 roku, kiedy produkcja filmowa była już za półmetkiem, wyskoczył do maltańskiego baru The Pub. Tam został szybko rozpoznany przez marynarzy, dużo młodszych od siebie, i wyzwany na pojedynek w siłowaniu się na rękę oraz kto więcej wypije.
61-aktor tego wieczoru wypił 8 litrów piwa, 12 podwójnych rumów i pół butelki whisky, po czym doznał zawału serca, który okazał się być śmiertelny. Jego niezapłacony rachunek barowy został oprawiony i do dziś można go zobaczyć za barem.
Kilka nienakręconych scen z Reedem zostało dodanych do „Gladiatora” dzięki CGI.

#15. Wielbłądy wykorzystywane jako zwierzęta pociągowe przez Armię Czerwoną, Tomaszów Lubelski, Polska, 1944 rok.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2, 3, 4