Koleś nękany omyłkowymi telefonami bezpardonowo rozprawia się z bezdusznymi urzędnikami

Kilka lat temu, po zmianie miejsca zatrudnienia, zacząłem pracę w nowym biurze, z nowym numerem telefonu.

Po orientacji, szkoleniu i innych rzeczach związanych z zatrudnieniem w nowym miejscu, w końcu mogę usiąść i robić to, co do mnie należy. Skonfigurowałem pocztę głosową i automatyczną sekretarkę, skonfigurowałem pocztę e-mail. Dzwoni telefon.

– Dzień dobry, [Nazwa firmy] inżynieria.
– Tak, kiedy mogę przystąpić do testu GED? [dop.red. – alternatywa egzaminu maturalnego w USA, bez znaczenia dla historii]
– Przepraszam, ma pan zły numer.
[klik]
Dzwoni ponownie.

– Poważnie, kiedy mogę przystąpić do testu GED?
– Tak jak powiedziałem, ma pan zły numer. Do widzenia.

Trwało to tygodniami. 15-20 telefonów dziennie. Ludzie darli się na mnie, że nie jestem centrum edukacyjnym dla dorosłych. Pewnego dnia spłynęło na mnie objawienie:

– To nie jest Centrum Kształcenia Dorosłych?
– Nie.
– A znasz numer do nich?
– Sprawdź w Google.
– Sprawdziłem, to jest numer na ich stronie internetowej.

Naprawdę? Trochę własnego Google-fu i wykopuję kilka numerów i dzwonię do nich.

Powiedzieli mi, że nie utrzymują swojej strony internetowej i nic nie mogą z tym zrobić, a to nie ich problem. Po prostu będę musiał sobie z tym „poradzić”. Mój ulubiony fragment tej rozmowy brzmiał:
– Co zamierzasz z tym zrobić? Pracuję dla państwa. [wulgarne słowo] możesz zrobić. Pa, pa.

I możecie sobie wyobrazić, że to „pa, pa” ociekało protekcjonalnością, którą tylko pycha i dziesięciolecia doświadczenia biurwy mogą wyrobić.

Cholera. Nie. Zabawimy się.

Następnego dnia.
– Dzień dobry [nazwa firmy].
– Kiedy mogę przystąpić do testu GED?
– W każdej chwili, egzamin trwa około półtorej godziny. Niech pan wpada.
– Super. Ile to kosztuje?
– 10 dolarów. Przynieś ołówek. Możemy go naostrzyć, ale nie mamy naszych do udostępnienia. Cięcia budżetowe, rozumiesz.
– Jasne, rozumiem. Do zobaczenia za chwilę.
– Nie spiesz się. Nie powinienem ci tego mówić, ale jeśli przyjedziesz tu przed zamknięciem, i tak musimy pozwolić ci rozpocząć test. Do zobaczenia na miejscu.
– Dzięki, stary. Do zobaczenia później.

Dla tych, którzy nie wiedzą, test GED trwa cały [wulgarne słowo] dzień. Zwykle kosztuje ponad 100 dolarów, w zależności od stanu. W stanie, w którym wtedy mieszkałem i pracowałem, kosztował około 200 dolarów. Był też organizowany tylko co jakiś czas w określonych terminach.

Tak więc gdy mówiłem dziesiątkom ludzi dziennie, że kosztuje 10 dolarów, trwa 90 minut i jest oferowany na żądanie, jestem pewien, że Centrum było absolutnie zalewane wściekłymi ludźmi ze świeżo naostrzonymi ołówkami HB, wymachującymi dziesięciodolarówkami i domagającymi się testu, który facet przez telefon powiedział im, że mogą przyjść i zdać od ręki.

Każdego ranka sprawdzałem stronę internetową, aby zobaczyć, czy mój numer telefonu wciąż tam jest. Pozwoliłem sobie również trochę poszukać i zdobyłem numery telefonów do niektórych dyrektorów. Chętnie je rozdawałem, gdy ludzie dzwonili z pretensjami, że nie pozwolono im wziąć udziału w teście.
– Zadzwoń pod ten numer i poproś o rozmowę z [przypadkowym dyrektorem] i powiedz mu, że dzwoniłeś pod numer podany na stronie internetowej i tak ci powiedziano.

Zmiana strony internetowej zajęła im około 6 tygodni.
Z jakiegoś powodu wszystkie numery do dyrektorów z niej zniknęły.