Zatrzymane w kadrze – Futurystyczny robot firmy „Ericsson”

#1. Gruba Bertha (Dicke Bertha) była pierwszą cudowną bronią armii niemieckiej. Moździerz kalibru 42 (M-Gerat) został wyprodukowany przez firmę Friedrich Krupp AG i podarowany Wilhelmowi II w 1915 roku. Nazwa pochodzi od imienia właścicielki zakładów w latach 1902–1943, Berthy Krupp.

#2. Plakat z demonstracji w Berlinie Zachodnim porównujący Waltera Ulbrichta, przywódcę NRD, do Hitlera, 1961 rok.

W 1933 roku, po dojściu do władzy NSDAP, sympatyzujący mocno z komunistami Ulbricht wyjechał do Moskwy. Studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej, a w latach 1936-39 uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej.
W czasie II wojny światowej służył w stopniu pułkownika w szeregach Armii Czerwonej. W 1945 roku, z polecenia samego Józefa Stalina, wrócił do Niemiec, by w radzieckiej strefie okupacyjnej odbudować struktury partii komunistycznej.
W 1949 roku objął stanowisko premiera NRD, a rok później został sekretarzem generalnym Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED). Po przejęciu władzy, wzorując się na Stalinie, rozpoczął kolektywizację rolnictwa i odbudowę przemysłu.
Był zagorzałym przeciwnikiem jakichkolwiek zmian ustrojowych, głęboko wierząc w ideę komunizmu. W 1960 roku, po śmierci Wilhelma Plecka, prezydenta NRD, urząd ten zniesiono, a Ulbrecht stanął na czele nowo powołanej Rady Państwa.
To właśnie Ulbrecht w 1961 roku nakazał budowę muru berlińskiego, który podzielił obecną stolicę naszych zachodnich sąsiadów na pół.
Odszedł dobrowolnie na polityczną emeryturę w 1971 roku, przekazując pałeczkę swojemu koledze Erichowi Honeckerowi.

#3. Misty Rosas i inni aktorzy na planie filmu „Instynkt”. W filmie wykorzystano kilka animatronicznych kostiumów goryli wykonanych przez Stan Winston School, 1999 rok.

#4. Trumny z pasażerami sterowca Hindenburg, którzy stracili życie w katastrofie, czekają na molo w Nowym Jorku na transport do nazistowskich Niemiec.

#5. Wystawa Światowa w Barcelonie, 1888 rok. Jedno z pierwszych hiszpańskich zdjęć lotniczych w historii.

#6. Lampião i Maria Bonita, brazylijscy bandyci, fotografia wykonana około 1936 roku.

Piękna Maria była dziewczyną „Kapitana” Virgulino Ferreiry da Silvy, lepiej znanego jako Lampião, przywódcy wyjętych spod prawa bandytów. Grupa, której liczebność wahała się od kilkunastu do stu osób, atakowała małe miasteczka i farmy w siedmiu stanach Brazylii, toczyła zaciekłe bitwy z policją paramilitarną, zabijała ludzi i bydło, wyłudzała pieniądze, porywała zakładników dla okupu, torturowała, podpalała, okaleczała, gwałciła i plądrowała.
Maria Bonita dołączyła do Lampião i jego bandytów w 1930 roku, mając dwadzieścia kilka lat. Podobnie jak inne kobiety w zespole brała udział w wielu akcjach bandy. Niewiasty z organizacji Lampaio często nazywano cangaceiras (wyjęte spod prawa). Cangaceiras były równie odporne jak bandyci płci męskiej, były równie dobrze uzbrojone i przeszkolone w posługiwaniu się bronią. Często brały udział w walkach z żandarmerią.
Maria i Lampião mieli córkę o imieniu Expedita, która przyszła na świat w 1932 roku. Dzieci bandytów, w tym także i dzieci Lampião, trafiały do krewnych lub przyjaciół, którzy prowadzili bardziej uregulowany tryb życia lub były pozostawiane pod opieką księży.
28 lipca 1938 roku Lampião i jego banda zostali zdradzeni przez jednego z zaufanych ludzi. Wpadli w zasadzkę w jednej ze swoich kryjówek na farmie Angicos w stanie Sergipe i zostali otoczeni przez oddział policji uzbrojony w karabiny maszynowe. W szybkiej i nierównej bitwie Lampião, Maria Bonita i 9 żołnierzy organizacji zginęło, chociaż około 40 innym udało się uciec.
Głowy zabitych bandytów zostały odcięte i wysłane do Salvadoru, stolicy stanu Bahia, w celu zbadania ich przez specjalistów z Państwowego Instytutu Medycyny Sądowej. Później trafiły na wystawę publiczną, gdzie każdy mógł podziwiać, jak to policja brazylijska rozprawia się z bandytami. Dopiero w 1969 roku rodziny Lampião i Marii Bonity były w stanie odzyskać zachowane głowy, aby ostatecznie je zakopać.
Expeditę, po śmierci rodziców, wychowywał jej wujek João Ferreira, jedyny, który nie zszedł na złą drogę spośród pięciu braci Lampaio.

#7. Książę Yorku, późniejszy król Wielkiej Brytanii Jerzy VI na zjeżdżalni podczas British Empire Exhibition na stadionie Wembley w Anglii, 1925 rok.

#8. Siostry z bractwa (stowarzyszenia żeńskiego) na Uniwersytecie Stanowym w Teksasie, 1944 rok.

#9. Iraccy żołnierze pozują przed podziurawionym kulami muralem przedstawiającym ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego na strategicznym półwyspie Al Faw w południowym Iraku, 20 kwietnia 1988 roku.

#10. Zawalony hotel Polen w Amsterdamie po pożarze, w którym zginęły 33 osoby, 1977 rok.

Pożar hotelu Polen (hotel Polska) miał miejsce 9 maja 1977 roku w Amsterdamie w Holandii. Pożar zniszczył wybudowany w 1891 roku pięciopiętrowy Hotel Polen w centrum miasta, a także parterowy sklep meblowy i pobliską księgarnię. Wielu turystów (z których większą część stanowili Szwedzi) przebywających w hotelu, próbując uciec z płomieni, wyskoczyło z okien swoich pokoi hotelowych, ponosząc śmierć na miejscu. Straż pożarna rozłożyła siatkę ratunkową, aby pomóc w ucieczce, ale nie wszystkich udało się uratować. W wyniku pożaru zginęły 33 osoby, a 21 zostało ciężko rannych. Przyczyna pożaru do dziś nie jest znana.

#11. Późniejszy laureat Pokojowej Nagrody Nobla (w 1998 roku wspólnie z Davidem Trimble'em), John Hume, zatrzymany przez wojska brytyjskie podczas marszu na rzecz praw obywatelskich, Irlandia Północna, 1971 rok.

#12. „Wyśmienity kierowca pijący wyśmienity napój”. Szwajcarski kierowca wyścigowy, a później producent samochodów, Louis Chevrolet w swoim samochodzie z otwartym kokpitem, pijący coca-colę podczas Atlanta National Automobile Exposition, Atlanta, Georgia, USA, 1909 rok.

#13. Gigantyczny robot reklamowy promujący innowacyjność firmy telefonicznej „Ericsson”, Meksyk, 1924 rok.

#14. Pracownik portowy w Cherbourgu we Francji zapala cygaro Winstona Churchilla podczas objazdu premiera Wielkiej Brytanii po odbudowywanym mieście, 1944 rok.

#15. Bazar Różyckiego w Warszawie, lata 80. XX wieku.

Teren, na którym znajduje się bazar, został zakupiony przez farmaceutę i inwestora Juliana Józefa Różyckiego w 1874 roku. Przez kilka następnych lat nowy właściciel nabywał również okoliczne tereny, by finalnie, w 1882 roku, otworzyć bazar nazwany od jego nazwiska bazarem Różyckiego.
Podczas I wojny światowej oferta handlowa znacznie zmniejszyła się ze względu na ciężką sytuację finansową i gospodarczą w Polsce. Niemcy na szeroką skalę rekwirowali żywność i wprowadzili ograniczenia handlowe, co skutecznie odstraszało zarówno handlarzy, jak i kupujących, którzy w każdej chwili mogli stracić zarówno towar, jak i pieniądze.
W 1939 roku bazar ucierpiał podczas obrony Warszawy. Część zabudowań została zniszczona, co jednak wcale nie oznacza, że handel w tej części stolicy zamarł. Oprócz standardowych artykułów, można było nabyć także towary reglamentowane przez Niemców, pochodzące m.in. z niemieckich transportów i magazynów wojskowych. Co ciekawe, nielegalnie sprzedawano tu także broń i amunicję, a sprzedającymi byli nierzadko sami żołnierze niemieccy. Najczęściej broń była skrupulatnie skupowana na potrzeby Polskiego Państwa Podziemnego. Podczas okupacji Niemcy przeprowadzali na bazarze liczne łapanki, które nasiliły się pod koniec II wojny światowej. Podczas powstania warszawskiego bazar praktycznie spłonął w całości.
Rozwój targowiska nastąpił zaraz po wojnie. Mieszkańcy zrujnowanego miasta prowadzili handel wymienny, próbując wymienić dobytek, jaki został im po wojnie, na jedzenie i środki niezbędne do przeżycia. Na Bazarze Różyckiego można było wówczas kupić dosłownie wszystko.
W 1945 roku działało na terenie już około 500 stałych stoisk, 200 sklepów, a także prowadzono sprzedaż ręczną. Z ciekawszych miejsc na bazarze należy wymienić tzw. „Kanadę”, gdzie można było odzyskać (lub kupić) ukradzione przedmioty. W celu zaspokojenia potrzeb miłośników hazardu i cierpiących na nadmiar gotówki naiwniaków tzw. benklarze organizowali grę w trzy karty. W 1950 roku nastąpiło upaństwowienie bazaru, jednak nie zlikwidowało to prywatnego handlu.
Po zmianie ustroju bazar nadal miał się całkiem nieźle. Do Polski przyjeżdżali obywatele dawnego ZSRR i oferta handlowa uległa znacznemu rozszerzeniu. W późniejszych latach bazar nie wytrzymał jednak konkurencji z supermarketami czy Stadionem Dziesięciolecia.
W 2008 roku na bazarze handlowało około 250 kupców, w 2017 - już tylko 111. W 2020 roku rozpoczęły się prace modernizacyjne na części bazaru należącej do miasta, powstały tam nowe pawilony handlowe i plac zabaw. Ze względu na brak porozumienia handlowego między władzami miasta a spadkobiercami Józefa Różyckiego dalszy los bazaru jest jeszcze nieznany.

W poprzednim odcinku