halo,

ostatnio będąc w pubie usłyszałem starą, odgrzaną piosenkę Marky Marka, pt. Happy people. Jako że wpadła mi w ucho, następnego dnia piosenke zdobyłem
Słuchając jej po raz nty zacząłem wsluchiwać się dokładniej w słowa i zastanawiać się nad ich sensem. Dla przypomnienia przytocze tu refren owej piosenki:
I wanna see more happy people
Where are all those happy people...

No wlaśnie
Ja też bym chciał.
Powiedzcie mi czemu w Polsce żyją same smutasy??
Wystarczy spojrzeć na ludzi w autobusie. Każdy jakiś taki wyduszony, obojętny, udaje że nie widzi... Każdy wiecznie ma jakiegoś doła, same problemy i tak dalej.
Czemu nie Potrafimy się cieszyć życiem, czerpać ze spraw codziennych przyjemności, a przede wszystkim uśmiechać się ?

Kilka razy byłem zagranicą i zaobserwowałem że ludzie się uśmiechają, w sklepie mile obsłużą itd. U nas większość ludzi tylko marudzi i narzeka... Sami szarzy ludzie... Chyba mamy to w genach już....

Tak więc apeluje

uśmiechajmy się

Nie ma sprawy


Masz rację, że uśmiech to nie jest to popularny sposób na życie. Darowałbym sobie zwalanie winy na Historię gdyby...
No właśnie.
Cierpiętnictwo zalęgło się w nas pod koniec XIX w. Być może wcześniej, ale nie odbiło swojego piętna w literaturze czy sztuce. Nie wypadało być zadowolonym, gdy Patria w potrzebie. Człowiek zadowolony automatycznie przestawał być patriotą. W okresach późniejszych rozciągnęło się to i na inne dziedziny. Uśmiechnięty - znaczy, zadowolony. A Z CZEGO TU SIĘ CIESZYĆ? Znaczy - podejrzany...
Dzieci wyrastają na malkontentów, przysłuchując się utyskiwaniom rodziców. A gdy dorosną, powielają wzorce domowe. I tak to się wlecze.
Nie ponuractwo jest tu problemem, a lenistwo.
Mało komu chce się zmieniać swoje spojrzenie na świat i ludzi. Łatwiej mieć pretensje do Losu niż do siebie. "One" mają przyjść i Mi dać. Mnie się należy. Itd. itd.

A tak całkiem przy okazji, to ja jestem z tego zadowolony.
Dzięki temu, że lubię się uśmiechać do ludzi, zyskuję więcej niż smutasy.
Pani Danusia w sklepie mięsnym ma dla mnie zawsze najładniejsze kawałki, kelnerki w knajpach pamiętają moje upodobania, menel pod sklepem gromadzkim grzecznie odpowiada na moje „zień dobry”... Same plusy. I jak tu nie być uśmiechniętym?
Lenistwo, o którym mówiłem, zalęgło się i we mnie. Nie chce mi się denerwować rzeczami, na które nie mam wpływu. Nie spędzają mi snu z powiek drobne niepowodzenia. Nie mam ochoty na igrzyska, które chcą mi organizować cwaniacy. Nie chce mi się doszukiwać w cudzych słowach podtekstów i międzywierszy. Nudzi mnie szukanie wrogów.
I dlatego nie przeszkadzają mi tłumy ponuraków. Na ich tle błyszczą ludzie Naprawdę Uśmiechnięci. Łatwiej ich wyłuskać z tłumu i przytulić się mentalnie.

W Polsce, gdy się uśmiechamy, wyróżniamy się z tłumu, za granicą łatwiej się jest w ten sposób w niego wtopić. Chociaż też nie do końca. Mimo że z natury jestem dość roześmianą osobą, zdarzyło mi się usłyszeć, że mam "Polish look" - określenie nieprecyzyjnie, ale sugerujące niezadowolenie ze świata odbijające się w mimice i ekspresji. Wśród Polaków za granicą dość popularny jest pogląd, że w uśmiechach wszystkich wokół, niezależnych od dnia, nastroju, czy przeżyć, uwidacznia się tylko hipokryzja. A ja jednak wolę, jak ludzie się do mnie nieszczerze uśmiechają, niż jak szczerze na mnie warczą. Pozdrawiam .

Coś w tym jest, zwłaszcza w tym, co napisał :romysz. Znam pewien sklep (piekarnia w Metrze Poitechnika w Warszawie), w którym zawsze (przynajmniej ja mam takie wrażenia) - choćby nie wiem jak długa była kolejka - obsługują uśmiechnięte dziewczyny, używające wyrażeń: dzień dobry, proszę, dziękuję, do widzenia (kiedyś nawet usłyszałem: dziękuję, życzę miłego dnia). I wtedy, choćbym nie wiem, jak był nabuzowany i wkurzony (co zdarza się nie tak rzadko), nie potrafię zachować się niegrzecznie, a poza tym poprawia mi to prawie zawsze humor. Nie wiem, jak właściciel potrafi wysukiwać opisane dziewczyny, ale takie ekspedientki to skarb i wizytówka sklepu .

taaaaaaa...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Przeciw "keep smiling"

Ach, nie szukajmy zapomnienia, pociech,
Zębów nie szczerzmy przekornie, wbrew fali,
W śmiechu nad siły. Zmęczeniśmy w locie,
I najweselsi krzyżem na świat padli,

I co najżywsi, dzisjaj są umarli,
A najbarwniejsi, jak róże, przemarźli.
Był czas radości. A jest chwila taka,
Że Bóg nakazał płacz. Więc lepiej płakać.


i to wszystko co chciałem powiedzieć;
reszta jest myśleniem

No właśnie, słuchajcie MarcinaK. Co z tego, że historia, uwarunkowania, niedobita komuna, pijany sąsiad? Uśmiech poprawia jakość życia i, na szczęście, jest zaraźliwy. A więc warto spróbować, by żyć lepiej. Te dziewczyny z MarcinKulikowego posta to też z tych samych warunków i historii. I zapewne te ich uśmiechy nie wyszły wprost z nich, ale z obowiązków pracowniczych. Ale zaraziły wielu lepszym samopoczuciem, a u nich samych są już teraz autentyczne. A więc uśmiechajmy się do innych. Warto, bo to wraca. Jak Boga kocham, to działa.

Macie rację, to działa. A jest mi jeszcze radośniej, gdy widzę osłupiałe miny obcych na ulicy, czy w autobusie, gdy uśmiecham sie do wszystkich. Co sobie myślą ? hahaha raczej nic dobrego, co tam... zawsze trafi sie choć jeden człek, który odpowie uśmiechem czy uprzejmością i to najbardziej cieszy
Nie smutaście się, choć smutek nas goni i chce ubezwłasnowolnić