Wczoraj byłem na tym w kinie. Kawał dobrego filmu wojennego. W polskiej świadomości Pierwsza Wojna Światowa to taka trochę bardziej legenda niż prawdziwe wydarzenie, mimo że wielu naszych rodaków walczyło po obu jej stronach, więc tym bardziej miałem ochotę to zobaczyć. Mamy tu historię dwóch brytyjskich żołnierzy przedzierających się przez ziemię świeżo opuszczoną przez Niemców. Muszą dostarczyć rozkaz przerwania ataku batalionowi, który wziąwszy rejteradę wroga za dobrą monetę, ma wpaść w pułapkę, jaką jest ten pozorowany odwrót. Stawką jest życie 1600 dobrych brytyjskich chłopców.
Najbardziej charakterystycznym elementem filmu jest przyspawanie kamery do okolicy głównych bohaterów i brak jakichkolwiek cięć (poza jednym momentem gdzie odcina świadomość też bohaterowi) - całość jest jednym ujęciem. Sprawia to, że historia staje się dość osobista, bo choć nie ma tu gigantycznych scen batalistycznych i krwawego teatru pola bitwy jak w Szeregowcu Ryanie, to jednak czuć tu grozę wojny.
Widać niestety delikatną tendencję spadkową w miarę rozwoju fabuły (pierwsze sceny przedzierania się przez okopy, ziemię niczyją i niemieckie umocnienia są po prostu fenomenalne - do tej pory tylko czytałem przerażające opisy frontowej ziemi, której 50% stanowiły zwłoki - zobaczyć to, to jednak coś innego), ale do samego końca jest cacy. Są sceny wzruszenia, są sceny przyśpieszonego tempa, jest trochę antywojennego przekazu (ale albo subtelnego, albo zwyczajnego narzekania żołnierzy, nie jakiegoś amerykańskiego truizmu). Ogólnie porządne 7,5/10 w kategorii kino wojenne. Warto zobaczyć w kinie.

Byłem. Daję 9/10. Jak wgniotło w fotel po wybuchu pułapki w bunkrze, nie puściło do końca. I warto w kinie, chyba, że ktoś zbyt delikatny ;-)
Groza wojny nieporównywalna z Ryanem. Napięcie trwa przez cały film, do czego znakomicie się przyczynił genialny montaż - twarz Schofielda znika może na kilkanaście sekund, gdy osiągnął oddział, do którego miał dotrzeć, i przysiada się odpocząć.
Dodatkowe zalety: brak dennego patosu, nieopatrzone twarze (w zasadzie ze znanych chyba tylko Colin Firth i Benedict Cumberbath - odpowiednio na początku i na końcu filmu, po może dwie minuty).

I jest taka delikatna metafora: zaczyna się od odpoczynku pod drzewem na skraju zielonej łąki, i kończy się... podobnie. A po nocy nastaje dzień, a po burzy spokój.

A ja mam wątpliwości - czy to było na faktach, czy tylko historia wymyślona przez scenarzystów?
Wątpliwości we mnie budzi najbardziej ta górska rwąca rzeka z wodospadem pośrodku równiny sięgającej po horyzont.

I trochę mnie zastanawia - kiedy Niemcy mieli czas we Francji wybudowac betonowe okopy.

Za to bardzo mi się podoba, że film pokazuje, że udział w wojnie to wcale nie jest takie romantyczne zabijanie Niemców, jak to ostatnio się u nas przedstawia

:wisz-nu tak, ta rzeka najdziwniejsza ze wszystkiego. Chociaż można by to zwalić na karb mocno przerysowanych wspomnień.
Co do wybetonowanych kwater i działobitni... kolejny element wskazujący, że, o ile rzecz jest oparta na faktach, to na wspomnieniach i wrażeniach. Uporządkowanie, solidność...

No i...
https://www.youtube.com/watch?v=liuLY8LWeXM

A ja pod prąd wam tu napiszę. Jak dla mnie to wyglądało jak jakaś gra komputerowa. Idzie sobie główny bohater, czasem z kimś pogada, komuś przyłoży ,przed kimś ucieknie.
Na końcu uścisk dłoni. Mission complete!

:pietrobosman to teraz sobie wyobraź, że to Ty nim jesteś. Od A do Z. Czasem z kimś pogadasz, czasem komuś przyłożysz, czasem przed kimś lub czymś uciekniesz. Dzień, jak co dzień. I uścisk dłoni szefa.

W ten sposób każdy dzień staje się grą.

Przerost zajebistej formy nad denną treścią
Niby wszędzie strzały, wybuchy, eksplozje, a wynudziłem się strasznie. Głupio powiedzieć, że w takim filmie nic się nie dzieje, ale tak właśnie jest.

Darryl Zanuck, producent filmowy, taki koleżka, który się znał, zapytany: "Co jest ważnego w filmie?" odpowiedział - "Historia, historia, historia".

I właśnie tego w tym filmie zabrakło.

:fulmar nie przekonała mnie twoja argumentacja.