Niech ktoś mi odstąpi trochę energi

:maniekm111, przykro mi, nie mam wolnych zasobów

:maniekm111 ja mogę Ci odstąpić pracowego pojeba płci żeńskiej. Mam na zbyciu
Reflektujesz?

:kaab możesz podesłać, moze tak mi ciśnienie podniesie że się energia znajdzie

A jak będzie za bardzo przeginać to ją do torów przywiąże w pracy

:maniekm111, pracujesz przy kolei za kołem podbiegunowym? Zrobiłbyś trochę zdjęć? Mam nieszkodliwego pierdolca na tym punkcie i byłbym zobowiązany

Nie chce się nikomu kulać w tym upale?

Ja tam zawsze się kulnę

Heh, w budynku spółdzielni jest tak ciepło, że suszarka do rąk w toalecie chłodzi dłonie Normalnie zimą ogrzewam tam ręce

zdjęcia jakieś się znajdą, ale to ogarnę temat w weekend. Tylko w razie czego się przypomnij

Póki co możesz sobie obejrzeć najładniejszą część trasy która znajduje się w mojej okolicy

https://www.youtube.com/watch?v=sbPGht_7Ujs

Obecnie się kręcę przy tym tunelu z 40 min bo jest cały rozebrany i stawiamy od nowa.
A drewniany tunel z 42:50 własnie dziś poszedł z dymem z niewyjaśnionych póki co przyczyn

:maniekm111, cudo ten filmik Ta kamera to jest standard wyposażenia lokomotywy? I co tam tak stuka z prędkością nafetowanego zegara wskazówkowego?

z tego co mi wiadomo to każda lokomotywa ma na wyposażeniu kamerę

Co tam tak stuka to nie mam zielonego pojęcia. O sprawy techniczne mnie raczej nie pytaj, bo jestem zwykłym robolem przytorowym z doskoku

może trzeba wezwać eksperta żeby się wypowiedział?
@brood_k cho no tu! Obejrzyj filmik i się wypowiedz.

:maniekm111, satysfakcjonuje mnie ta odpowiedź

Schowałam spodnie do szafy i do pracy przychodzę tylko w krótkich sukienkach a to oznacza że jest naprawdę gorąco

siemanko

Też z tytułu upału założyłam sukienkę, a co!

Dzisiaj przyszedł jeden petent i powiedział mi, że minęłam się z powołaniem, powinnam być śledczym. Chyba mi tak zostało po wczorajszej wizycie na komisariacie
(uprzedzę pytania - byłam służbowo)

:kaab tia.. zostało..

:kaab a czy Ty nie miałaś pokazać nowej fryzury? Tak z miesiąc temu?

I zgadzam się z : triskalem, nie zostało

Jak to szło w piosence? "dziewczęta w letnich sukienkach uwielbiam"
rodo jest zajebiste, zarząd nieruchomości przysłał mi pocztą formularz do wypełnienia. Jeśli go nie wypełnię, będą się mogli kontaktować tylko pocztą

nawet mi nie mów o RODO... ile więcej roboty mam przez to gówno to masakra..

:triskal, my zatrudniliśmy chłopaka, żeby ogarniał to badziewie

Klasyka
Jeden z najbardziej charakterystycznych dźwięków podczas jazdy..

Tyka prędkościomierz mechaniczny typu Hasler.
https://www.youtube.com/watch?v=Ltfe04VKZb4
bo ma w środku mechanizm zegarowy z taśmą rejestrującą:
https://www.youtube.com/watch?v=pfsjcReT0cw
http://www.transportszynowy.pl/zabrej.php

A jak to działa i dlaczego tyka:
https://www.gandalf.com.pl/files/products/texts/238003.pdf

I jeszcze to znalazłem. Teraz już wszystko jasne
https://www.youtube.com/watch?v=oRjACloP9Rw

:brood_k, nie kulnąłeś ale i tak , dzięki za wyjaśnienie

męczy mnie napisanie jednego tekstu ale 1. nie jest śmieszny i nie będzie 2. obawiam się czy to nie grafomańskie A muszę to napisać bo mnie szlag trafi Będziecie chcieli przeczytać?

A co mnie tam

Od kilku dni mały człowieczek korzysta z faktu, że jego miasto jest wyludnione. Duże grupy opuściły swoje legowiska i wyjechały szukać ukojenia. To dobra okazja żeby zwiedzić swoje miejsce życia. Po raz setny lub dwusetny, naturalnie. Mały człowieczek, kiedy tylko mu na to pozwalają siły, opuszcza środek transportu i porusza się na piechotę. Widzi puste ulice, skwery, place. Cieszy go brak kolejek w sklepach i tłoku na chodnikach. To naprawdę doskonała okazja do odwiedzenia miejsc, w które normalnie człowieczek się nie zapuszcza, bo nie ma tam interesu.
Pomyślał mały człowieczek, że przespaceruje się dawno niewidzianą ścieżką, łączącą dużą ulicę z jeszcze większym parkiem. Pech człowieczka, zawędrował za daleko, minął poszukiwaną odbitkę. „Nic to” pomyślał, „Przecież tu się da na skróty przejść”. Mija pierwszy blok, a w zasadzie zestaw pudełek poukładanych w bloki, skręca w prawo i kontynuuje marsz wzdłuż krat tworzących płot. Słońce wali prosto w oczy, a durny człowieczek zapomniał czapki. Ale zaciska zęby i idzie dalej. Płot przecież musi się kiedyś skończyć.
Otóż, nie musi. Może kończyć się ulica, ale płot wcale to a wcale nie musi. Może odgradzać koniec ulicy od parku, który jest za nim. Człowieczek zawraca. Mija kolejny blok i znów skręca w prawo. Teraz już bardziej z ciekawości. Tak jak sądził, ulica się kończy, ale kraty nie. Znów nie dotarł do parku. Trzecia próba. To już nie ciekawość. Człowieczek myśli sobie, że dojdzie do kolejnych krat specjalnie. Dlaczego? Dlatego, że może. Może iść wszędzie tam, gdzie nie ma krat. Wędruje jak w labiryncie. Podobno da się taki opuścić jeśli trzymać się jednej ściany. Człowieczek to sprawdza. Ulica po ulicy, krata po kracie. Może zawrócić do punktu wyjścia, przecież się nie zgubił, ale nie chce. Z uśmiechem, lekko drwiącym, odmierza kolejne dziesiątki metrów płotu. Zastanawia się jakie to uczucie z własnego wyboru zamieszkać za kratami. Widzi dwie małe dziewczynki, które szarpiąc ciężką metalową bramą, czekają aż tatuś podejdzie z kartą magnetyczną i wypuści na odrobinę wolości. Tatuś się nie kwapi, ponieważ gada przez telefon. Dziewczynki coraz bardziej się denerwują i mocniej walą w kraty. Na okrzyk „tatusiu, wypuść nas”, człowieczek staje na moment jak wryty w ziemię. Ale tylko na moment i rusza dalej. To nie jest jego sprawa, nie jego decyzja. Człowieczek lubi pomagać innym ludziom, ale w tej sytuacji próba pomocy mogłaby zakończyć się sakramentalnym w pysk.
Jeszcze jedna rzecz bardzo zastanawia człowieczka. Ciężki do opisania smród. Wśród wychuchanych, elegancko odpicowanych balkonów, namiastek prawdziwej miejskiej zieleni, śmierdzi tak, że wyciska łzy z oczu. Człowieczek coś tam słyszał o idiotycznym rozplanowaniu nowych osiedli, ale nie zna się na tym, więc nie wydaje osądów. Stwierdza tylko fakt. Wali okrutnie, choć właściwie osiedle otoczone jest z czterech stron zielenią. W środku cholernych płuc miasta zapach przypomina woń stóp piechura.
Kolejna uliczka zakończona płotem. To już ostatnia przed tą poszukiwaną. Człowieczek to wie, bo widzi niedaleko stare płyty chodnikowe nadgryzione zębem czasu. Wychodzi na zaniedbaną ścieżkę, po chwili otaczają go drzewa, krzewy, krzaki, chwasty, kępki trawy. Dziesięć minut później jest już w parku. Mija park, ulicę, wchodzi między sporo starsze bloki. Nie widzi płotów, krat. Czuje przepływ powietrza, dzień się ma ku końcowi, więc jest wreszcie czym oddychać.
Następnego dnia, człowieczek ponawia doświadczenie. Wysiada z autobusu znacznie szybciej i w pośpiechu mija dzielnicę biurowców, ochrzczoną na cześć tolkienowskiej krainy. Idzie ulicą pod patronatem Konstruktorów. Między ostatnimi biurowcami widzi osiedle mieszkaniowe. Dobrze wie, że za tym osiedlem jest ulica Woronicza. Postanawia sprawdzić, czy da się przez to osiedle do niej dostać. Do osiedla można dotrzeć dwoma ulicami. Mniejszą i większą. Człowieczek wybiera mniejszą. Jest ładniejsza, bo po lewej stronie ograniczają ją krzaki, a za nimi tory kolejowe. Nie ma niespodzianki, ulica kończy się płotem. Niby jest jeszcze jakaś ubita droga, ale non stop wyjeżdżają z niej ciężarówki, więc nie ma się po co pchać. Za osiedlem jest ścieżka, człowieczek sprawdza, czy da się nią przedostać na drugą stronę. Między pudełkami, blokami, widzi już auta na Woronicza. Będzie dobrze, znaczy się. Niezbyt. Ścieżka wiedzie między dwoma płotami. Kończy się kratą. Trzeba zawrócić. Znów, jak poprzedniego dnia. Wzdłuż płotów, między blokami.
Mały nic nieznaczący człowieczek przyciąga wzrok ewidentnie bardziej znaczących ludzi. Jest tu obcy, więc warto zwrócić uwagę czy czegoś nie knuje. Na przykład kradzieży kilometrów płotu. Mały człowieczek zastanawia się z kolei, ile czasu zajmie tym bardziej znaczącym spłacenie życiowej decyzji o egzystowaniu za kratami. Bo na taki luksus stać pewno niewielu.
Z osiedla nie ma wyjścia. Są tylko dwa wspomniane wejścia. Trzeba wracać do punktu początkowego. Trudno, nie udało się pokonać zasieków.
Człowieczek cofa się aż do ulicy Racjonalizacji. Trafiona nazwa, nie ma co. Myśli sobie, „chcecie, kurwa mać, żyć w gettach? A żyjcie sobie, wasza sprawa i wasze wybory. Ale już przejście przez getto to mogliście zostawić. Mielibyście trochę więcej płotów i krat. Bo chyba o to w tym chodzi”.
W końcu człowieczek dociera do Woronicza, mija ją, wchodzi w ulicę Maklakiewicza między starsze bloki. Pierwsza napotkana osoba to Obywatel Świata, zwany niekiedy menelem. Obywatel Świata patrzy na człowieczka, uśmiecha się od ucha, unosi dłoń w przyjaznym geście pozdrowienia i rzuca „Dobry!”. Człowieczek odwzajemnia gest i odpowiada z uśmiechem „Dobry!”. Panowie mijają się i idą w swoją stronę. Człowieczek cieszy się jak głupi.
Taki troszkę lepszy świat nagle.

ee, dostałem prawie trzy stówy rekompensaty z mojego banku, bo jakaś decyzja prezesa UOKiK ponoć bank nieprawidłowo informował o jakichś zmianach opłat Też coś dostaliście?

to nie jest grafomania. To jest całkiem niezły opis tego co nas aktualnie otacza. I jak się domyślam jest to wynik przemyśleń i obserwacji ze spaceru który odbyłeś kilka dni temu.

Tutaj też poleciała


Właśnie spóźniam się do pracy

:kaab ale że specjalnie? czy tak wyszło?

Specjalnie to nie spóźnienie. Wtedy po prostu później zaczynam pracę (co oczywiście wcale nie oznacza, że później wtedy ją kończę )
Dziś się spóźniłam, gdyż pociąg jechał do dupy, a nawet bardziej