, bardzo ładne włosy miałeś

Potwierdzam Ale skoro już ich nie masz, to nie zazdroszczę

a dzięki ale utrapienia z nimi było po uszy

nie ma nic za darmo

Dobra, ja się pożegnam - dobrej nocy

, chyba raczej prawie po pas

Dobranoc :kaab

branoc :kaab, niech ci się Duduś przyśni
ano po pas słusznie

A w ogóle zapomniałam się przyznać, że jako dziecko miałam ukochaną poduszkę (zrobioną przez babcię), którą nazywałam duduś

BMP, jeśli kiedyś, jakimś cudem, dudusiowe opowiastki doczekają się druku, co więcej, okładki, to masz jak w banku, że w którymś z rogów awersu będzie narysowana mała poduszeczka, zadbam o to deal?

Deal

A ja nie przeczytałam, ale celowo, zostawiam sobie na jutro

:Pulka, zachodzi więc pewna szansa, że będziesz miała dwie porcje na jutro, ale głowy nie dam bo zaczyna mi się mienić w oczach

Nie pogniewałabym się ale nie naciskam, bo to chyba źle działa na wenę

wezmę browarka, zobaczymy co z tego wyniknie

dobra, mam dosyć pierwsze zdanie kończyło poprzedni kawałek

- Teraz do akcji musimy włączyć znachorkę. Pomyśl jak ją wprowadzić. I dlaczego, pomimo, że to siódmy dzień choroby, jak napisałeś, nie poszli wcześniej po żadną poradę. A ja udam się po kolejne piwo. Lecz tym razem ty stawiasz, kolego.
- Ja? Antoś, wiesz ile zarabia się w mojej profesji?
- A czy ty wiesz ile w mojej?
Panowie spojrzeli sobie w oczy, po czym po krótkiej chwili wybuchnęli śmiechem. Potem posmutnieli.
- Tiaa, pośmialiśmy, się, fajnie. Masz pieniążek, wydaj mądrze. – Duduś podał koledze banknot zapalając kolejnego papierosa. Ponad ich stolikiem kłębił się siwy dym, ale w Mewie głupie przepisy o niepaleniu przy piwie rozwiązano za pomocą tabliczki z wytłoczonym hasłem „Pomieszczenie dla niepalących znajduje się na zewnątrz budynku”. Naszemu literatowi najlepiej pracowało się przy paleniu fajek. Dużej ilości fajek. Na szczęście i Chomik popalał, więc nie dochodziło do konfliktu interesów.
- Szanowny zamawiał złociste z pianką? – Zapytał bibliotekarz stawiając przed literatem kufel dobrze schłodzonego, choć szczerze mówiąc, paskudnego w smaku piwa.
- Pianę to to piwo widziało co najwyżej przez szybę wystawy sklepowej. Ale dziękuję bardzo. – Duduś nie omieszkał skomentować jakości lokalowego trunku. Z resztą, w ogóle nie zwykł nie komentować. – dobra gdzie my byliśmy? A, znachorka. Nie było jej w chacie wcześniej, to proste. Popatrz. „Syn całą noc spędził w tej samej pozycji, poruszając się tylko wtedy, gdy kończył mu się arkusz. Nie reagował na płacze matki, głuchy pozostawał na głos ojca. Jedyna nadzieja na jakąkolwiek pomoc pozostawała w starej znachorce, mieszkającej w chacie pod lasem. Niestety, nieszczęśliwie dla ciężko doświadczanej rodziny, działo się to w czasie pełni. Tajemniczym czasie, w którym znachorzy zbierali się w magicznych miejscach i odprawiali sobie tylko znane obrzędy. Było to poza pojmowaniem zwykłych ludzi.” Proste?
- Błagam cię. Wyjechała? To trywialne. – skwitował słowa Dudusia bibliotekarz.
- Przede wszystkim skuteczne, a poza tym mało istotne. Z resztą, idealnie wpisuje się w klimat. Ładnie cię proszę, nie zrzędź przy takich pierdołach. Zaraz kobiecinę wprowadzimy na salony.
- Do izby, chciałeś powiedzieć.
- Tak, tak. „Rankiem ósmego dnia nieoczekiwanie ktoś zastukał mocno w drewniane drzwi domu chłopca. Ukazała się w nich stara znachorka, która wiedziona sobie tylko znanymi instynktami, swe pierwsze kroki po powrocie skierowała do rodziny.
- Czas smutny nastał w tym domu. Wieści szybko się rozchodzą, co z chłopcem? - Spytała u progu izby. Powiodła spojrzeniem po wnętrzu. Na środku siedział mały chłopiec i zapisywał kolejne karty papieru. Pod ścianą, przy domowym ołtarzu klęczała matka. Trzymając ręce na piersi, wznosiła modły do starych Bogów. Ojciec siedział przy palenisku bezwiednie grzebiąc w wystygłym popiele.
Stara wieszczka podeszła ostrożnie do małego człowieka. Spojrzała na zapisane arkusze i w jej oczach zalęgł się strach tak wielki, że okoliczne drzewa rozszumiały się w Starożytnej Pieśni Lęku. Raz na tysiąc lat świat słyszał tę pieśń. Raz na tysiąc lat drzewa jednoczyły swe siły, by przekazać ludziom swoje ostrzeżenie.”
- Duduś.
- Tak?
- Starożytna Pieśń Lęku. Ki czort? Nigdy o tym nie słyszałem. – podrapał się w skroń Chomik.
- Czytaj dokładnie „raz na tysiąc lat”. Zwyczajnie miałeś dotąd pecha. – roześmiał się pisarz – Nie wiem, przyjacielu. Właśnie ją wymyśliłem. Ale przyznaj, że robi wrażenie.
- Tak, zaiste piorunujące. Na litość Boga, czy ty nie przesadzasz z zabawianiem się ze swoją wyobraźnią? Masz jakieś granice?
- Granice czego? – ze szczerym zdziwieniem zapytał Duduś – Granice wyobraźni? Dziękować Bogom, Demonom, i wszelkiemu nadnaturalnemu stworzeniu, jeszcze do nich nie dotarłem. I mam wielką nadzieję nie osiągać ich jeszcze przez jakiś czas. Jeśli tak by się stało, mogę pakować manatki i zająć się czymś zupełnie innym. Co z tego, że nie ma takiej pieśni? Może była? Może ktoś, gdzieś w takową wierzył? Nie wiemy. Nikt nie wie. A właśnie dzięki nam, szeroka publiczność ma szansę ją poznać. A swoją drogą, to poważnie sądzisz, że ktoś zwróci akurat na to uwagę? Na takie detale?
- Gdyby ktoś analizował… - zaczął niepewnie Chomik.
- Gdyby ktoś analizował to tak, jak prawdopodobnie masz na myśli, to byłby to człowiek, którego nie ma jeszcze na świecie. – skwitował wątpliwość przyjaciela. – Byłby to twój praprawnuk lub jego kolega, który nie radzi sobie z kolejnym tekstem i przyszedł po pomocną dłoń. Tylko ktoś posiadający twoje geny, po przeczytaniu tej historyjki mógłby drążyć temat tak głęboko, że doszedłby do wniosku, że to bujda. A ja po raz kolejny tłukę ci do głowy, że w świecie wierzeń w siły potężniejsze niż kiedykolwiek poznaliśmy, takie właśnie pieśni mają rację bytu. To ich dom i kropka.

Do kawy jak znalazł. Dziękuję

Również dziękuję
Tylko apetyt rośnie w miarę jedzenia, niecierpliwie czekam na kolejne części

Komu w drogę, temu śnieg spadł

Byłam pobiegać. Gdy wracałam, jakiś złamas przejeżdżając obok, wjechał w kałużę. I ta kałuża wylądowała na mnie
Dawno tak bardzo nikomu nie złorzeczyłam

Paulka, a Ty gdzie się wybierasz, że tak zapytam?

Niech panu koła poodpadają

Do Warszawy jadę

Pozdrów od nas stolicę


A to o kołach ładne

Tyle wolności Nawet człowiek nie wie co ma zrobić z sobą Chyba muszę :BMP na jakieś seksy zabrać albo coś






























Tak, testuję czy :Pauli się chce w Wawie na JM siedzieć

:lordziq to ona Cię nie zabrała do Warszawy? I ja się dopiero teraz o tym dowiaduję?

Nope sam w domu siedzę A przynajmniej tak brzmi wersja oficjalna

Przyjechałabym, ale nie kulasz

Co zrobić

:paula będzie bardzo niepocieszona, że psujesz wątek

Przychodzą mi powiadomienia na maila

:BMP, jedź, jedź. Póki masz okazję, później z Lordziqiem może być kiepsko

:paula zmielisz go w końcu tą maszynką do mielenia Lordziqów? Nagraj film, będzie hit na YouTube

I tak sie nie będę kulać