zialena82 nieee, uogólniłaś do absurdalnego fragmentu.
We wpisie wcześniej czepiłem się tego, że drużyna przegrywająca zaczyna zbyt często trafiać. Nawet przeciętni zawodnicy .
Taka "bzdura" nazywa się brak balansu. W każdym 2k było coś takiego jak suwaki i oryginalnie były zwalone po prostu.

O grafice nie ma co gadać, miałem C64, grałem w FM i CM, a Maxa przeszedłem na 15 klatkach... grafika nigdy nie grała roli. Płynność... to co innego. Ale masz rację, że ludzi pewnie czasami zbytnio boli ilość detali i rozdzielczość.

Na emulatorach, NESA i SNESA sporo czasu spedziłem. Mam GBA i odpalam w trasie bo bateria trzyma 10h.

W tym akapicie chciałem być seksistą, ale sobie daruję .

a gra? Ma mi zapewnić ilość godzin zabawy godną 100zł, czyli minimum 3-4 filmy.

W grze najważniejsze jest to nieuchwytne "Coś" (niekoniecznie to od Johna Carpentera) które jest absolutnie niemierzalne.Co więcej dla każdego znajduje się w innym miejscu. Ja na ten przykład nie znoszę ścigałek i gier sportowych za to uwielbiam RTS i jak gierka jest fajna to nawet większe błędy nie przeszkadzają.

Madzialena - Tynf Grajdołka


Żeby ni była za długa
Żeby była krwawa
Żeby miała dobrą muzę
Żeby nie była za trudna

Cóż ciężko określić co przyciąga do gry. Są różne gusty,każdemu się podoba co innego. Dla mnie ważne są fabuła i klimat (Alan Wake , do tej pory nic mnie bardziej nie wciągnęło). Ale zdarza się że podobają mi się gry które tego nie mają w ogóle (vide cs:go). Czasami jest to po prostu satysfakcjonująca dynamika, wyszukany humor, interesująca konstrukcja świata czy rozwój postaci i kompletowanie ekwipunku.

Nie patrzę zbytnio na grafikę. Nawet jeśli gra była przepiękna, ale niczym innym innym mnie nie przekonywała, to po prostu odstawiałem ją po krótkim czasie. Co prawda niezbyt przyjemnie gra się w coś co wygląda okropnie, ale są gry które które pomimo szczątkowej, lub już mocno przestarzałej grafiki potrafią oczarować gracza innymi środkami. Wiele genialnych gier odkryłem przez ten rok odpalając tytuły sprzed ery x360/ps3.

Nie lubię za to sportówek(nie dotyczy ścigałek) i gier które stawiają przede mną bezsensowne zadania. Przynieś N rzeczy X do Y to chyba najgorszy z możliwych questów, jaki ktoś może wymyślić. Dlatego odrzuca mnie każda gra MMO. Inny częsty błąd? początek jak u Hitchcocka, aby zaraz tempo poleciało w dół i ślamazarnie prowadziło dalszą narrację.

Co do tematu FPS'ów - nie gram na jakimś wypasionym sprzęcie, więc często jestem zmuszony grać na minimalnych, aby gra w ogóle była grywalna. Czasami wynik 20 fpsów jest dla mnie zadowalający.

Od gry oczekuję po prostu... rozrywki. Raczej oczywiste. Pomijam oczywiście fakt, że ludzie mają różne bardziej precyzyjne wymagania, typu: gatunek, fabuła, grafika, itd. Ale jeśli gra nie dostarcza zabawy to pozostałe jej cechy nie mają znaczenia.

W grach oczekuję przede wszystkim dobrej historii, z fajnych bohaterów, interesującej mechaniką, rozwoju postaci, uczucia, że to moje umiejętności wpływają na przebieg akcji (np. Dark Souls).
Grafika nie ma wielkiego znaczenia, o ile estetyka gry do mnie przemawia (np. Binding of Isaac czy Transistor).
Nie lubię w grach niespójności z zasadami i światem przedstawionym w grze (np. w Batmanie:AK nieraz miałem wrażenie, że Batmobil działa jak chce; albo, że nagle jedna postać pojawiła się niczym filip z konopi i mamy się czuć z nią związani), nie lubię przymuszania do nudnych, powtarzalnych zadań (znowu patrzę na ciebie Batman:AK - bo na świeżo; jest to też główne przewinienie Fallout 4), nie lubię wygórowanego poziomu trudności dla samej trudności (dobry przykład to Dark Souls 2, w którym wiele momentów było niepotrzebnie frustrujących-nie trudnych, ale frustrujących). Nie przepadam też za grami, w których nie odczuwam progresu z gry (np. rouglike, w którym po godzinie grania i chwilowym pechu nie dostaję żadnej nagrody).
Rzeczą, która odrzuca mnie na początku jest fatalne sterowanie i interfejs (seria Assasins Creed)

Dodatkowo: każda gra ma swoje własne zalety, które niekoniecznie moga być zaletami w innej grze. Niezmienne pozostanie tylko poszukiwanie grywalności.

Nie rozumiem ludzi, którzy grają w grę tylko dlatego "bo zajebista grafa". Ja rozumiem, że można być pod wrażeniem grafiki, ale sama grafka to za mało.

Gry z serii - od nich oczekuję nawiązań do poprzednich gier, a jednocześnie czegoś co odróżni tytuł od poprzedniej części.
Gry które nie są sequelami/prequelami - gra po prostu musi mnie wciągnąć. Nowe gry powinny być w jakimś stopniu oryginalne. Gry fantasy, w których spełniamy starożytną przepowiednię ble ble ble dupa dupa, są dla mnie kwintesencją nudy i powtarzalności.
Nie interesuje mnie retro pikseloza pod przykrywką "indie".
Poza tym jest oczywiście kwestia kategorii - sportowe, mmo oraz zręcznościówki mnie nie interesują.

Tak na marginesie czuję, że gry dobrnęły do pewnego ślepego zaułku, w którym nie ma mowy o jakiejś rewolucji czy wielkiej innowacji. Wszystko już było.

zialena82 czyli nadal muszę sobie ustawić tak grę, żeby w ogóle miała sens? Więc jedyna nowość to składy i grafika? Szał. W TV sport basketball sam wpisywałem składy...
Ta, która wytyka jaranie się grafiką...

:lupiniii ma rację, jedni lubią strzelanki, inni przygodówki. Żadnej osoby nie zachęcisz do grania w coś innego.

:gietek to samo mówili ludzie, co się mylili o rozwoju technologii itp. ograniczała ich wyobraźnia.

Podobnie jak :lupiniii oczekuję od gier rozrywki, aczkolwiek zależnie od gry inaczej tę rozrywkę definiuję. W przypadku ścieraczy zębów w stylu "super meat boy" rozrywką jest pokonywanie piekielnie trudnych poziomów, w przypadku gier fabularnych rozrywką jest historia, a gdy gra fabularna staje się zbyt trudna zaczyna mnie wkurzać. Nie jestem wielkim fanem symulatorów, bo od gier nie oczekuję odtwarzania rzeczywistości a tworzenia alternatywnej, ciekawszej i bardziej growej. W grach zręcznościowych kluczowa jest satysfakcjonująca mechanika, w przypadku fabularnej historia i bohaterowie. A grafika? Wystarczy, że nie odpycha, po chwili i tak przestaję na nią zwracać uwagę.

:ksiazeiktorn , świetnie powiedziane - niektórzy będą z zaangażowaniem grać w najgorsze guano, podczas gdy inni szybko porzucą hiper-super grę. Wszystko według gustu i często nawet podobne gry nie będą tak samo hołubione, bo jedna z nich nie będzie miała "tego czegoś". Ja np. w zakresie gier i muzyki jestem dosyć sentymentalny - podoba mi się wszystko co już przeminie i jest stare - ulubiona gra to Knights of Merchants (dostałem na jakieś święta, kilka lat przeleżała w szafie aż w końcu się z nią przeprosiłem i nie żałuję). I teraz każdą inną grę przyrównuję do poprzednich, jestem sceptyczny i szybko porzucam. Dlatego też najlepiej wypadają te gry wobec których nie mam oczekiwań - tak np. było z Vampire Rain. Grafika, klatki itd. - mam w dupie, musi być "to coś", którego nie da się zidentyfikować.

Co do NBA, to zawsze mnie wkurzał Iverson. Chłop całe życie był słaby "za trzy", w grze też miał raczej statsy w tym punkcie obniżone, ale ładował bez litości i po kolei kilkanaście pkt zza łuku.

:gietek Chyba się nie zgodzę z tym ślepym zaułkiem - w niedalekiej przyszłości czeka nas VR, a Wiedźmin 3 pokazał, że można stworzyć grę z otwartym światem, który nie jest wydmuszką - już wpłynęło to na np. przyszłego AC (plotka). Poza tym, jest, rzekomo, znakomite Undertale (jeszcze nie grałem). IMO gry mają się nieźle.

Swoją drogą chciałbym dorzucić przykład niespójności zasad gry - w DS2 w pewnym momencie przeciwnicy rzucają w naszą stronę zaklęcie Strzała Duszy. Ale my tych przeciwników nie widzimy, z powodu ograniczeń silnika gry, oraz nie możemy rzucić na nich tego samego czaru, bo są poza zasięgiem. Niespójne, sztucznie podnoszące trudność, męczące i frustrujące. Albo smok ze 100% szansą na 1 hit killa. Albo przeciwnicy z trackingiem 360 stopni. Tiaa, DS2 było frustrująco-męczące, a nie trudne.

w ogóle co do gier i grania. Wapniaki się robimy. Ja pamiętam okres, że zagrałem we WSZYSTKO co wyszło. Teraz mi się nawet nie chce. Raczej coś szybkiego itp. A rpgi leżą i w sumie się marnują.

NBA ograłem z kartką w ręku i wspol w akademiku. Każdy mecz był spisany

:filonpl Podpisuję się trzema rękoma!

nie czytałem dokładnie ale zacytuję klasyka: "Biali nie potrafią skakać "

:dino40i4 coś w tym jest. Obecnie mi jest bardzo ciężko wciągnąć się w jakąkolwiek grę. Kiedyś kupowałem wszystko jak wychodziło. Dziś zwykle nawet nie ciągnie mnie do nowych gier ( i nie jest to kwestia, że są nowe i "kiedyś było lepiej" ). Zaczynam grę i sukcesem jest jak nie znudzę się i nie odpadnę po pierwszej godzinie. A jeśli już gram, to często jest to czysto mechaniczne. Po prostu robię coś, co mnie jakby ktoś zapytał, w ogóle nie obchodzi Gram, bo jest włączone Jak wyłączę, to gra pójdzie w kąt. W ten sposób Fallout 4, MGS5 czy ostatni Dragon Age skończyły - od 1 godziny do może 5 i już więcej do nich nie wróciłem. A im dłuższa gra tym mniej mi się chce. Od W3 jakiś czas temu też odpadłem. Teraz audiobooki jakoś zachęciły mnie do odświeżenia gry, ale ile to potrwa? Zapewne po tym weekendzie już nie odpalę W3

A co do tematu - nie mam pojęcia czego oczekuję. Możliwe, że dobra fabuła i dobry gameplay są ważne, ale zdarzyło mi się dobrze bawić w grach ze złą fabułą lub fatalnym gameplayem. Nie ma więc reguły. Najgorsze, że z wiekiem coraz mniej mnie do grania ciągnie.

Grywalności, gra nie musi być z wodotryskami graficznymi, ale powinna mieć ciekawą fabułę, nie być zbyt łatwa i wciągać, żeby gracz był ciekawy co wydarzy się za chwilę.
I to tyle, nic więcej nie potrzeba...

Najważniejsze, żeby gra nie była miałka .

Z grami jest jak z kobietami.

Nie do końca ważna jest grafa, jeśli świetna jest grywalność

W niektórych grach cenie sobie otwarty świat, nietuzinkową mechanikę, czy ciekawą fabułę. Ale przede istotnym dla mnie jest KLIMAT. Potrafię grać w grę która jest oceniana przez społecznosć graczy jako średnia bądź nawet słaba (jak np Scarface którego ogrywam raz na rok, dwa lata), ale jeśli łapie "wczutę" - gram. Co ciekawe, GTA V, przez wielu uznawana za najlepszą część serii dla mnie pod względem wczuty jest najgorsza - nijacy bohaterowie (no dobra, Trevor był ok), nijaka fabuła, niby mnóstwo aktywności pobocznych ale jakieś takie to wszystko... nijakie Przechodziłem ją prawie 2 miesiące, pod koniec grałem już tylko z obowiązku (?), a multi nie ruszyłem do dziś bo nie mam z kim grać.
W niektórych grach, zwłaszcza tych nowszych, ważny dla mnie jest też otwarty świat - teraz ogrywam po raz drugi Far Cry 4 i mnogość zadań pobocznych i losowych wydarzeń jest po prostu idealna, co chwilę coś się dzieje Z tego samego powodu przypadł mi też do gustu Shadow of Mordor*

Grafika...Czasami gram na emulatorach 8 i 16 bitowych konsol. Czy muszę dodawać coś więcej?

* "Shadow of Mordor jest grą słabą bo jest w niej za dużo do grania". Kto zgadnie czyja to opinia - z tego forum - może kupić sobie 4pak piwka.

:lordkaftan VR ma się nijak do tego co napisałem. To przeniesienie gry na kolejną platformę i to wszystko. W3 pokazał, że można stworzyć świetną grę, ot co. Zawstydził innych twórców tym, że po prostu można. Nie widzę w tym niczego rewolucyjnego. Tak samo jak nie widzę niczego rewolucyjnego w F4, MGS5 ani w DragonAge ani e FarCry4. F4 z pipboyem i aplikacją na smartfona to w dalszym ciągu tylko gadżet, którego niewielu używa.

zialena82 Dla mnie granie na Ultra oznacza 60FPSów zamiast 30, zwiększony dystans pojawiania się przedmiotów, lepsze tekstury, itp. Jeżeli gra jest słaba to super grafika na ultra jej nie uratuje, ale jeśli gra jest dobra, czyli zawiera rzeczy, o których pisałem wcześniej, to lepsza grafika tylko jej pomaga.
Aktualny przykład z mojej strony to W3 - za pierwszym razem przeszedłem na niskich ustawieniach, teraz gram na ultra. Niby w samym gameplayu nic się nie zmieniło, a jednak gra się przyjemniej . Przynajmniej zbroje w rozmowach nie wyglądają jak kwadraty rozmazane kupą.

zialena82

https://2.bp.blogspot.com/-Y3ERmT8IvRQ/Te2Ulq6MhzI/AAAAAAAAESE/H3JCFr5-2Fc/s400/start_140.png - to screenshot jednej z gier, w którą grałem w zeszłym roku, oryginalnie wydanej w 1988.

Historia, grywalność itp. > grafika i co tam jeszcze.

:demoneq odkrywanie starych gier jest fajnym doświadczeniem. W tym roku może nie brałem się za tak stare tytuły, ale zagranie w Farenheita czy American McGee's Alice zostawiło miłe wspomnienia Do tego masa gier z konsol Nintendo czy pierwszych dwóch plejek. to były złote czasy gier, przed tym jak branża stała się ogromnym biznesem nastawionym tylko na zysk. Wtedy czuć było pasję twórców włożoną w ich dzieła.

Zależy od fazy. Mam fazy na ścigałki to wtedy gram w nie tygodniami. Mam fazy na strzelanki to podobnie. Teraz mam fazę na Settlersów i jednocześnie gram w V, VI i VII. Nie ma reguły.

Ciężko w sumie powiedzieć. Jeżeli do gry wracam po długiej przerwie i gram/przechodzę ją znowu (Max Payne, Skyrim, Binding of Isaac, Bioshock, Don't Starve, Dead Space, Amnezja, Far Cry 3, GTA; Vice City/San Andres, Age of Empires,The Suffering albo Dead Island) to dla mnie po prostu bardzo dobra gra. A wiele podobnych do wyżej wymienionych tytułów (Miasmata, Hotline Miami, The Forest, Dragon Age, Dying Light, Outlast, Dishonored, Alien: Isolation czy Shadow of Mordor) często nawet nie przeszedłem do końca i nie miałem ochoty do nich wracać. Jak przy dobrym drinku: odpowiednie proporcje fabuły, klimatu, grafiki i gameplayu to przepis na sukces

No nie wiem czy można by się rozczarować, np. Diablo II czy GTA VC. Kochałeś to kiedyś, kochasz to zawsze.

Rozczarować można się najczęściej remake'ami, sequelami itd.

:lupiniii a no można. Ja sobie tak FF7 zepsułem Dlatego też rzadko wracam do gier, które lata temu lubiłem. Pamiętam też jak wróciłem do pierwszego Syndicate czy Dune 2 (na amigowym emulatorze). W to się właściwie dziś nie da grać

zialena co jakiś czas gram w Abe's Oddysey i Abe's Exodus, Maxa Payne, Suffering czy AoE i nie czuję przy tym żadnego rozczarowania Kilka miesięcy temu grałem znowu w SoF2 i pierwszego CoDa. Dalej fajne gry, które (poza grafiką) nie zestarzały się jakoś bardzo

Ja wróciłem do gta:sa 10 lat później (co prawda na tablecie, ale to pełna wersja gry) i się nie rozczarowałem. Wróciłem też do knights and merchants i uznałem, że wyrosłem z gier wymagających tak dużo pracy, ale grę wciąż uważam za dobrą. Wróciłem też do hacker evolution i moja obecna wiedza z "branży" pokazała jak niewiele ta gra ma wspólnego z hackingiem, ale mimo to wciąż bawi. Może to oznaczać, że grałem w same dobre gry, albo że jestem odporny na sentymenty.