Władysław Grabowski już jako młody aktor uwielbiał żarty. Kiedyś spóźnił się na próbę, którą prowadził Aleksander Zelwerowicz.
Znając niezwykłą, niemal obsesyjną punktualność Zelwera, Grabowski pożyczył z teatralnej rekwizytorni kieszonkowy zegarek. Był to jakiś bezwartościowy, stary rupieć. Wszedłszy na salę prób udał zdziwienie. Powiedziawszy "dzień dobry", spojrzał ostentacyjnie na ów zegarek i swoiście akcentując:
- Państwo już są? - skłonił się przed dyrektorem.
- 20 minut czekamy tylko na kolegę Grabowskiego. Zmarnowaliśmy 200 minut, jest nas bowiem dziesięciu!
Widać było, że Zelwerowicz zdenerwował się.
- Przepraszam - Grabowski wskazał zegarek. - Jest za minutę dziesiąta.
- Może go kolega wyrzucić - powiedział Zelwerowicz.
- Jak to, mój Longines, zapłaciłem za niego 500 złotych, gotówką! Ale słowa dyrektora są święte - tu ponownie się skłonił. - Precz z tym wehikułem czasu.
Powiedziawszy te słowa patetycznym tonem, Grabowski cisnął owym rzekomym Longinesem o podłogę. Efekt był piorunujący. Zelwerowicz zerwał się z miejsca i wykrzyknął:
- Nie, to przesada! - i zacytował Gogola: - "Aleksander Macedoński był wielkim człowiekiem, ale po cóż zaraz krzesła łamać!" Po czym podbiegł do Grabowskiego.
- Niech kolega siada - powiedział - po raz pierwszy sprzeniewierzę się swoim zasadom - żadnej kary.
----------
Władysława Grabowskiego zapytano kiedyś, co sądzi o talencie pewnego aktora.
- Talencie - powtórzył krzywiąc się i dodał. - On mi przypomina Matejkę.
- Jak to Matejkę - zdziwił się jeden z rozmówców - przecież Matejko nie był aktorem?
Grabowski pokiwał głową.
- Właśnie dlatego.
----------
W zespole teatrzyku Czarny kot był znany komik Gierasiński, o którym mówiono, że jest ogromnie łasy na brawa. W jednym z programów występował on po Karolu Hanuszu, który w piosence swojej odnosił duży sukces.
Zazdrośnik Gierasiński nie był w stanie słuchać braw, jakimi publiczność obdarzała Hanusza. Biegł więc czym prędzej do toalety i... spuszczał wodę.
----
W Rittnerowskim "Głupim Jakubie", w jednej ze scen, aktor grający szambelana ma zakaszleć, na co partnerka grająca jego siostrę mówi:
- Brat przeziębiony.
Otóż zdarzyło się kiedyś, że stary Fertner-Szambelan, "zagrawszy się", jak wynikało z akcji, ze swą sceniczną siostrą w domino - zapomniał o kaszlu.
Sufler podpowiada:
- Kaszle.
Fertner nic.
Zdenerwowany sufler chcąc dobitniej "podrzucić" - sam kaszle. Mistrz zerka w stronę budy suflera i mruczy:
- Oho, nasz sufler przeziębił się.
------
70-letni Antoni Fertner ożenił się z młodą kobietą, która opiekowała się nim nadzwyczaj starannie. Pewnego dnia przyszedł do teatru i z zażenowaniem przyznał się kolegom, że jego żona spodziewa się dziecka.
- Panowie - rzekł - co ludzie powiedzą? Przecież to wstyd mieć dziecko w tym wieku.
Koledzy pocieszali go i przekonywali, że wręcz przeciwnie - powinien być dumny.
- Tak, tak, wiem, chcecie zrobić mi przyjemność, ale jeśli taki stary jak ja może jeszcze coś takiego zdziałać, to jest to humorystyczne. Wprawdzie jestem komikiem, ale tego to już za dużo. Co ja mam robić?
Wtedy Eugeniusz Solarski pokiwał głową ze współczuciem i rzekł rozkładając ręce:
- Nic się zrobić nie da. Typowy przykład złośliwości przedmiotów martwych.
-------
Dymsza znalazł się pewnego razu, jeszcze przed II wojną światową, w towarzystwie "wysoko urodzonych" panów, którzy prowadzili rozmowę na temat swojego pochodzenia.
- Moj ród wywodzi się z książat z XII wieku - powiedział pierwszy.
- Mój praszczur był adiutantem króla Łokietka i ukrywał się z nim w Ojcowie - powiedział drugi.
- To wszystko jeszcze nic! - powiada na to Dymsza. - Ja do dziś płacę odsetki od pożyczki, którą zaciągnąl mój praprapradziad, gdy z trzema królami wybrał się do Betlejem...