Siedzimy sobie w to niedzielne, leniwe, cholerne popołudnie przed telewizorem. Ja i Ona, i jeszcze całe 14 cali naszego wspólnego okna na świat. Siedzimy odurzeni letnią kawą, ciastem z jabłkami i sieczką sączącą się ze szkiełka wielkości bulaja na okręcie wojennym. Nasza telewizja kablowa oferuje wyjątkową różnorodność dziadowskich programów, więc siedzimy i patrzymy na cokolwiek, lub na wszystko naraz. Dziś zainteresował nas amerykański film o zabarwieniu sensacyjnym - napad na bank, przerażeni zakładnicy, bezwzględni rabusie, odważni do szaleństwa policjanci, itd. Pełna zaskakujących zwrotów akcji fabuła lekko męczy i skleja powieki. Ziewam Ja, ziewa Ona.
- Nie ziewaj. - mówi w trakcie ziewania - bo mnie zarażasz ziewaniem.
Dramatyczna końcówka tej ambitnej, wysokobudżetowej produkcji to heroiczna akcja SWAT, odbicie zakładników i pojmanie rabusiów. Wszyscy nie zabici żyją, ranni obficie krwawią, pozostali rozchodzą się w swoje strony przykrywani kocami i ręcznikami przez policjantów o przyjaznych twarzach. Przeciągam się leżąc na kanapie, i mówię:
- Ciekawe co oni potem robią ci zakładnicy jak ich już uwolnią.
- Znaczy kiedy, zaraz po, to pewnie zeznania jakieś składają - mówi Ona
- Nie, później. Czy kontakt jakiś potem utrzymują. To przeżycie dramatyczne łączy ich, czy też jak się później widzą na ulicy, to nie mogą na siebie patrzeć bo im się wszystko przypomina. - Ona patrzy na mnie chwilę, powoli porusza powiekami.
- dopisują się sobie do znajomych na nasza-klasa.pl i potem robią spotkania w knajpach co kilka lat - mówi Ona. Mam dość telewizji na dziś. Ona i Ja wychodzimy na spacer przewietrzyć otumanione niedzielnym popołudniem mózgi.