W dzień targowy babka pojechała do miasta sprzedać jajka. Wróciła autobusem, ale od przystanku do domu był spory kawałek przez zagajnik. Ledwo weszła - ktoś zarzucił babce worek na głowę, zadarł spódnicę i ściągnął majtki. I tyle! Babka goni przez las, odmawia zdrowaśki, już przez drzewa widać dom, a tu - znowu ktoś zarzuca babce worek na głowę, zadziera spódnicę i - naciąga majtki na miejsce! Babka wpada do domu, a dziadek patrzy na nią i pyta:
- A co ci się stało?
Babka opowiada, a dziadek nie wierzy. Wreszcie każe jej pokazać. Patrzy: majtki na miejscu, tylko z tyłu jest do nich przyczepiona kartka. Bierze ją, idzie do okna i czyta:
- "Miałaś zasrane, teraz masz uprane. Niewidzialna Ręka"

Znałem w wersji: do wczoraj byłam 86 letnią dziewicą. Chciałabym podziękować Niewidzialnej Ręce nr 1088...

"Niewidzialna ręka to także ty!”

Przecież to ma ponad 50 lat albo lepiej, mój ojciec się z tego śmiał jako dzieciak. W oryginale dowcip miał puentę: "(...) Тимур и его команда". I był odpowiedzią na sowiecką propagandę przedmiotowego dzieła (powieści), którego pierwszy polski przekład ukazał się już w 1946. Był wtedy już dostępny film z 1940 (ten sam tytuł), jest na YT.

Sam autor powieści (Arkadij Gajdar (Golikow)) to wyjątkowa kreatura (za polską wiki):
" Urodził się w Lgowie. Dzieciństwo spędził w Arzamasie. W czasie wojny domowej w Rosji, w 1918 wstąpił do RPK(b) i jako ochotnik do Armii Czerwonej gdzie trafił do Jednostki Specjalnego Przeznaczenia w armii Tuchaczewskiego. Zadaniem tych jednostek, stworzonych przez Trockiego, było posuwanie się za jednostkami liniowymi i uniemożliwianie im wycofania się lub rezygnacji z walki.

W końcu lipca 1921 wieku 17 lat, został dowódcą 58 samodzielnego pułku do walki z bandytyzmem (jako nastolatek dowodził blisko 2 tys. dorosłych mężczyzn). Brał udział w tłumieniu antybolszewickiego powstania tambowskiego. Odznaczał się wyjątkowym okrucieństwem, osobiście dokonując egzekucji grup zakładników, w tym również kobiet i dzieci. Opis tych zbrodni znalazł się w książce Władimira Sołouchina Słone jezioro (ros. Солёное озеро) (1994)."

:kamienny
no raczej ten dowcip będzie starszy ode mnie.

Teraz nikt nie wymyśla żartów z PRL-u.

No chyba że Pietrzak albo Wolski, tak z tęsknoty