Nie lubię samochodów (wszystkich, bez wyjątku), ale byłam ciekawa historii, toteż wzięłam coś od bólu głowy, żeby znieść ten jazgot i wybrałam się do kina.

Film opowiada o wyścigach F1 w 1976, trochę retrospekcji do początków Laudy i Hunta w Formule 3 (nawet nie wiedziałam, że jest coś takiego ).
Spodziewałam się tego i owego po tym filmie, ale trochę się zaskoczyłam.
Po pierwsze, film NIE jest o Niki Laudzie (tak się to odmienia?). Historia bardziej skupia się na Jamesie Huncie. Co mnie trochę zdziwiło, bo nawet ja wiem, kim jest Niki Lauda, a o Jamesie Huncie usłyszałam po raz pierwszy w życiu.
Po drugie, to NIE jest film o Formule 1. Nie wiedziałam o tym zjawisku zbyt wiele i nie wzbogaciłam się o żadną wiedzę w temacie. F1 jest tak naprawdę pretekstem do chłopięcej zabawy, film mógłby być równie dobrze o kucharzach i ściganiu się, który szybciej sieka warzywa.

Za to mamy zgrabną historię o zaciekłej rywalizacji, popularności i ambicjach. Zabawy na torze wyścigowym stają się niezłą okazją do przemyśleń na temat ludzkiej natury i skłonności autodestrukcyjnych. I dlatego właśnie serdecznie polecam ten film, warto!

Podpisuję się. Świetnie zarysowane postaci Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, oraz relacji między nimi (podobno nieco naciąganej, ale w końcu życie to nie bajka).
Dodatkowo świetne zdjęcia. Dobrze, że wracalam do domu autobusem, bo po obejrzeniu ma się ochotę przycisnąć pedał gazu.

Sceny gdy kierowca F1 udziela wywiadu paląc papierosa są zajebiste
Film naprawdę wart obejrzenia, ciekawa, dobrze odpowiedziana historia zupełnie dwóch różnych podejść do życia, które konfrontują się w tym samym sporcie. W kinie dobrze się ogląda bo zdjęcia z wyścigów są zrealizowane całkiem przyjemnie

Rewelacja
tomcat, obejrzyj sobie kiedy różniaste tokszoły brytyjskie z lat 70. wszyscy jarali na potęge, z prowadzącym na czele