Poznali się w podstawówce. Szczęśliwy traf chciał, że przydzielono ich do jednej klasy. Przez wiele lat byli przyjaciółmi. Razem dorastali. Kiedyś jednak ich drogi musiały się rozejść. To było wtedy kiedy ona pierwszy raz się zakochała. Nie w nim. Potem zakochała się drugi raz. Też nie w nim. I trzeci, i czwarty.
On też się zakochał. Raz. W niej. Pewnie dojrzewało to w nim całe życie, ale odczuł to dopiero kiedy mieli po siedemnaście lat. Wtedy ona zakochała się naprawdę poważnie.
Ze swoim ukochanym, poznanym przez przypadek, łączyło ją wielkie uczucie. Nie chciała mówić że to miłość, ale przecież było to widać.
A on nigdy nie powiedział jej że ją kocha.
Ona i jej chłopak, później narzeczony, wyjechali razem do innego miasta. On do innego. Spotykali się rzadko, ale on cieszył się tymi chwilami jak dzieciak, mimo że miał już dwadzieścia-parę lat, i doskonale wiedział że nie ma szans na związek z nią.
Dostał propozycję wyjazdu za granicę i dobrze płatnej pracy. Wyjechał. Nie spotkali się już nigdy więcej. Żył w samotności, żywiąc się jedynie spoglądaniem na zdjęcia z dzieciństwa.
Ona wyszła za mąż, później została szczęśliwą matką dwójki dzieci.

9 lutego 2034 był mroźny, zarówno w Łodzi jak i w Aspen, gdzie on spędzał zimowe wakacje. Ona, wraz z mężem i dziećmi, wyjeżdżała wtedy na narty do Zakopanego.
Wziął zbyt krótkie narty, nie mógł utrzymać stabilności. Na zasypanym stoku mogło się to skończyć źle. I skończyło się. Ze zbyt dużą prędkością wjechał na ukryty pod śniegiem kamień. Przekoziołkował, uderzył głową o drzewo. Umarł po przewiezieniu do okolicznego szpitala.
Za bardzo śpieszyli się do Zakopanego. Nadjeżdżająca z przeciwka ciężarówka nie zostawiła po samochodzie nic poza kupą żelaza. Nie mieli zapiętych pasów. Wezwana karetka pogotowia zdała się na nic. Wszyscy zginęli.
Czterdzieści lat temu, w małej polskiej miejscowości poznali się i razem dorastali. 9 lutego 2034 razem zginęli.

...

zgadzam się z przedmówczynią

WMHO całkiem niezłe.