„JEDNA NA MILIARD”

Tej nocy zgasła ostatnia gwiazda, zapanowała całkowita ciemność.

Jeszcze przedwczoraj okruch pozostałość po księżycu blado tlił się na niebie.

Jutro nie będzie świtu.

-Co oni narobili. -pomyślał, zapałka zabłysła w ręku. Płomień podążył wzdłuż biurka jak osa szukająca słodkości. Oświetlał rozrzucone papiery pokryte wykresami, notatkami i obliczeniami.

-Tu jest błąd. Płomień zatrzymał się nad małą żółtą karteczką. Zgasł.

-Mówiłem, ale nie słuchali. Wynik jest błędny. Zabraniałem, nie słuchali

zrobili swoje. Uruchomili maszynę i stało się co się stało.

-Jeden mały błąd zniszczył wszystko i nie da się tego odwrócić.

Kolejna zapałka rozjaśniła mrok. Sina od chłodu ręka uniosła kartkę.

-Błąd jeden błąd, dlaczego nie słuchali? Czemu uważali, że wiedzą lepiej?

-Kochanie. Delikatny kobiecy głos przeszył ciemność. -Daj spokój. Nie zmienisz tego.

-Mogłem ich powstrzymać. Dlaczego tego nie zrobiłem? Dlaczego? Jak człowiek jest głupi. Dlaczego nie kazałaś mi ich zmusić.

-Myślisz, że to by coś dało? -odpowiedziała. -Nie słuchali, zabronili ci wejścia. Nie mogłeś ich powstrzymać.

-Mogłem, nie zrobiłem tego. Bałem się naprawdę, ale w duchu wierzyłem, że to tak się nie skończy. Szansa jedna na miliard.

Nie odpowiedziała, słyszał jej oddech lekki i miarowy unosił się w ciemności.

-Jedna na miliard, z tym błędem, że maszyna odtworzy kolaps. Sprawi, że wszechświat zacznie się zapadać. Zatapiać, miażdżyć kolejne światy. Wszystko sprowadza się do jednej cyfry. Jednej na miliard.

-Co nas czeka? -zapytała.

-Dziś zgasła ostatnia gwiazda, jutro wszystko stanie się atomem. Jutro nie będzie świtu.

zgrabne

Dzięki