Barmani często mają dobre historie do opowiedzenia. W 1874 roku właściciel pewnej tawerny w San Francisco twierdził, że amerykański Senat nie zatwierdził jego nominacji na generała brygady, bo nikt nie potrafił wymówić jego nazwiska. Nazywał się Włodzimierz Krzyżanowski.
Ta historia najprawdopodobniej jest prawdziwa, co w przypadku tego jegomościa wcale nie jest oczywistością. Opowieści, jakoby był najbliższym kuzynem Fryderyka Chopina czy gubernatorem Alaski, nie znajdują potwierdzenia, chociaż można przeczytać o nich nawet w Polskim słowniku biograficznym. Jednak i tak trochę przygód Krzyżanowski przeżył.
„A cóż mama na to powie?”
Urodził się w 1824 roku w Rożnowie pod Obornikami w Wielkopolsce. Jego dzieciństwo nie było specjalnie szczęśliwie. Ojciec popadł w straszliwe długi, sprzedał majątek i niedługo potem zmarł. Matka zabrała pozostałe dzieci i wyjechała do Kongresówki, a mały Włodzimierz wychowywał się u krewnych ojca w Poznaniu.
Młodzieńcza żądza przygód i patriotyczne tradycje (stryj i przyrodni brat walczyli w powstaniu listopadowym) doprowadziły go do działalności spiskowej. Zagrożony w 1846 roku aresztowaniem, wyjechał do Hamburga, gdzie kupił bilet na statek do Ameryki. Dzień przed wyjazdem poszedł, jak to ujął, „zapoznać się bliżej z grą hazardową”. I w ciągu kilku godzin przepuścił wszystkie fundusze.
Miał szczęście, bo w Hamburgu, zapewne w kłębach papierosowego dymu, usłyszał w ojczystym języku: „A cóż mama na to powie?”. Okazało się, że spotkał pewnego jegomościa z Wielkopolski, który naprawdę znał jego matkę. Pożyczył Włodzimierzowi pieniądze, zapewniając, że odzyska je od pani Krzyżanowskiej. Chłopak zaraz pobiegł na statek, by – jak się miało okazać – na zawsze opuścić Europę. (...)
Dokończenie:
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2021/05/04/wlodzimierz-krzyzanowski-general-o-trudnym-nazwisku/
