"Czy nie picie alko i jazda tylko na trzeźwo samochodem to też jest nowoczesność?"

Nie jestem historykiem, ale to chyba nienajlepszy przykład

Wontek umar

"bo kulminacja wypadła już w czasach lockdownu"

No ciekawe, czemu właśnie wtedy w dziecku nagromadziły się emocje które wyrzuciło w sposób, który umiało?

Wontek umar, bo się forumki zastanawiają, czy dać się nabrać na Krzysiowe idealizowanie czy raczej odpuścić i poczekać na kolejne odcinki.

:tomcat_tc można gdybać, jedna z teorii to utrata kontaktu z rówieśnikami (przedszkole zamknięte) z wyjątkiem mocno agresywnego kuzynostwa, które mieszka blisko i z którym się bawiła codziennie (tym bardziej nie chciałem żeby przemoc wobec innych wchodziła jej w krew, bo ci kuzyni leją się równo i istniało poważne ryzyko że wdając się z nimi w przepychanki zarobi bez hamulców; niestety odcięcie jej od nich także nie było opcją - garnie się do innych dzieci i w widoczny sposób brakuje jej towarzystwa rówieśników; poza tym to takie chowanie problemu, kiedyś pójdzie do szkoły i tam się z przemocą zetknie, mam czekać do tego momentu?)

druga to testowanie na ile jej finalnie pozwolimy, szczególnie że zauważyła ożywienie w wyszukiwaniu jej zajęcia (bo przedszkole odpadło) i przekonywaniu do nauczania zdalnego (tak, nawet w przedszkolu), taka dziecięca psychologia - co mi jeszcze wolno i z czego się wymigam

:poradnia wontek umar bo został wykolejony, clue deklaratywnej rzeczywistości i omijania problemu poprzez udawanie, że nie istnieje, został zasypany insynuacjami
jest "consensus", jedyne słuszne podejście w postaci absolutnego moratorium na przemoc fizyczną, problem wrodzonej człowiekowi (i nie tylko) agresji, jej różnych objawów (szczególnie tych niefizycznych) i radzenia sobie z nimi przez osobniki, grupy społeczne i społeczeństwa został zamieciony pod dywan, bo skoro jednostki nadużywają to znaczy że wszyscy nadużywają i należy zakazać, a kto oponuje ten potencjalny zwyrol no i pijak, i żonobijca, a.. i pewnie kryptopedofil
edit: za dużo nie w jednym zdaniu

:krzychpl no spoko, tylko pomijasz meritum sprawy- czyli jak uczona jest rozładowywania emocji. Czym innym będzie złapanie jej stanowczo za rękę w celu przerwania "ataku", poczekanie na uspokojenie, próba wytłumaczenia czy nauczenia jak można inaczej rozładowywać emocje, a czym innym jest klaps na uspokojenie i olanie tej nauki.

To, że próbowała testować granice, czy że mogła podłapać to od kuzynostwa wciąż nie jest wytłumaczeniem dla kary fizycznej. Na mnie też 4 latek testował granice, i nie dałem się wyprowadzić z równowagi.

Możesz nauczyć dziecko radzenia sobie z rówieśnikami/kuzynostwem. Taka forma aktywności fizycznej może też służyć jako droga do rozładowania emocji na np. worku treningowym. Ale nie wolno znowu przegiąć w drugą stronę, żeby nie łaziła po osiedlu i tłukła wszystkich rówieśników

Ogólnie z tą agresją to jest ciężki temat u dzieci, i dla rodziców orka aby to ogarnąć. Ale orka która się opłaca.

I żeby nie było- nie pochwalę nigdy klapsów wychowawczych, jednak jestem też w stanie zrozumieć, że czasem dziecko potrafi doprowadzić dorosłego do szału. I o ile klaps przy wielkim uderzeniu emocji może się zdarzyć, tak stwierdzenia "bo nie jest bita praktycznie wcale" nie uznam nigdy na normalne

Poza tym (piszę to i do Ciebie, jak i do reszty)- musimy zrozumieć, że dziecku jesteśmy w stanie przekazać głównie to, co otrzymaliśmy naszych rodziców względem emocji, ich regulacji, okazywania uczuć itp itd. Nie każdy zdążył przejść psychoterapię przed urodzeniem dziecka, i zamiast wyszydzać pewne zachowania powinniśmy przede wszystkim na spokojnie starać się wytłumaczyć i spróbować zrozumieć punkt widzenia drugiej osoby. I ewentualnie podsunąć pomysł jak go zmienić.





A dopiero jak tego nie zrozumie to wtedy wyszydzać

A, i tego- moi rodzice popełnili wiele błędów wychowawczych (bo tak zostali nauczeni przez swoich rodziców, a początek przemian ustrojowych w Polsce nie obfitował w poradniki "Jak być zajebistym rodzicem"), ale jeden wpierdol od ojca potrafił mnie zawrócić z bardzo chujowej drogi którą zacząłem iść, i do dzisiaj jestem mu za niego wdzięczny :

Czy serio uważasz że nie wcześniej nie łapałem jej piąstki? i że klapsa jej dałem w emocjach? w takim wypadku nie mamy wtedy o czym rozmawiać, bo i tak Cię nie przekonam, a poradnia będzie sugerował że ściemniam
pisałem wyżej - obserwowała nieskuteczne lub brak metod wychowawczych rodziców/opiekunów względem innych dzieci, jako mały przedstawiciel naczelnych ma silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości i widzi że inne dzieci są traktowane inaczej niż ona w domu
tłumaczenia nie pomagały, unieruchamianie (sensu stricto też przemoc fizyczna, tak tylko poddam ku rozwadze) też nie, pomogły słowa połączone z demonstracją, fizyczny objaw dosłownego współodczuwania

Owszem Krzysiu, lekko przyciśnięty potrafisz spiąć poślady i wyprodukować gęsty i jednocześnie niepozbawiony filozoficznego zacięcia tekst, w którym racjonalizujesz co się da, a nawet więcej. I właśnie to siłowe racjonalizowanie wzbudza, przynajmniej u mnie, powściągliwość w wygodnym odbiorze. Zresztą, samo racjonalizowanie, to niezmiernie ciekawy mechanizm obronny potrafiący u niektórych wykrzesać niedorzeczne ilości aplauzu, sęk w ty, że nie u mnie i chyba raczej nie na forumku, na którym, z tego co obserwuje, z niedorzecznym aplauzem raczej słabiutko.

Życzę powodzenia w utwierdzaniu siebie i miejscowej publiczności, że przemyślenia i doświadczenia życiowe, o których piszesz, istnieją i funkcjonują dokładnie w takiej formie, w jakiej starasz się je swoich komentarzach dzielnie prezentować.

:tomcat_tc
Poza tym (piszę to i do Ciebie, jak i do reszty)- musimy zrozumieć, że dziecku jesteśmy w stanie przekazać głównie to, co otrzymaliśmy naszych rodziców względem emocji, ich regulacji, okazywania uczuć itp itd. Nie każdy zdążył przejść psychoterapię przed urodzeniem dziecka, i zamiast wyszydzać pewne zachowania powinniśmy przede wszystkim na spokojnie starać się wytłumaczyć i spróbować zrozumieć punkt widzenia drugiej osoby

No właśnie większość ludzi chowana była w stylu krzycha i z tego powodu ja osobiście olewam dziwne teorie ludzi, którzy dzieci nie mają, bo sama też wcześniej wychodziłam z założenia, że dziecko ma siedzieć cicho i się słuchać, inaczej jest niewychowane itd... Jednak jak się ma już dzieci, to nachodzą rodzica refleksje, że ten mały ludź jest też człowiekiem i targają nim silne emocje których nie rozumie i nie umie sobie z nimi poradzić. To po pierwsze. Po drugie kiedyś ludzie nie mieli czasu, dzieci było dużo a kobieta zwykle musiała ogarnąć sama dom z franią i często pracę. Teraz czas jest, rodzice wychowują wspólnie, można się nad tym dziecięciem pochylić. To po drugie. I to po drugie jest o tyle ważne, że nasz sympatyczny inaczej kolega przemyśleć kwestię ewidentnie miał czas, tylko coś nie pykło. A po trzecie i ostatnie teraz jest naprawdę łatwy dostęp do informacji. Młodym rodzicom wpychają wiedzę dosłownie do gardła. W każdym przedszkolu na tablicach wiszą intrografiki dotyczące pozytywnej dyscypliny i skutecznej komunikacji z dzieckiem. Trzeba naprawdę dużo samozaparcia żeby schować się za murami ignorancji.


Krótko mówiąc- tu nie ma co bronić

:krzychpl czytaj :poradnię to daleko zajdziesz, on napisze cokolwiek byleby się nie zgodzić z drugą stroną

I oczywiście sugeruj się wpisami :tomcat_tc on wrzuci do ignora każdego, kogo nie jest w stanie przekonać łapówką

:gogosiek pozytywna dyscyplina pozytywną dyscypliną, pieknoduchowe deklaracje itp itd (jak pisze poradnia mało wiarygodne ) po czym w tymże samym przedszkolu dzieciaki się tłuką a opiekunki nic z tym nie robią, ich rodzice także (jeszcze na zwrócenie uwagi się obruszają wręcz do stopnia gróźb karalnych)

powiem tak, wg mnie te metody może działają na zasadzie odporności stadnej, czego dziecko się nie nauczy od rodziców to podłapie od społeczeństwa
w domciu pięknie i pachnąco, nawet bez przemocy psychicznej, bez kar itp. itd., jak trafi na podatnego osobnika to super spoko, nie ma problemu, a jak trafi na osobnika niepodatnego na metody, albo wstępnie podatnego ale ze znikającą podatnością wskutek kontrastu ze środowiskiem, to go środowisko wyprostuje
pisałem wcześniej - widziałem interakcje pomiędzy kuzynostwem i jak eskalowała nawet niewinna przemoc w postaci klepnięcia czy pacnięcia piąstką
wolę żeby się nauczyła na chłodno i w kontrolowanych warunkach ode mnie, niż pięścią w nos od rówieśnika czy kuzyna
jak się osrała "po pachy" i wycieranie sprawiało jej ból (a wcześniej próbowała żona i delikatnie nie dała rady wydostać), a nie rozumiała bo jeszcze gadać nie umiała to też miałem się powstrzymać bo cierpi? zostawienie tej sraki tam gdzie się wcisnęła po pewnym czasie sprawiłoby jej większy ból i cierpienie
zdumiewa mnie hipokryzja i kreowanie rzeczywistości - mam uciekać od odpowiedzialności i liczyć że dziecko samo złapie (razem z fangą w nos i potencjalnym złamaniem) albo że się uda i nie będzie incydentów aż podrośnie i w końcu zrozumie? albo wysłać do psychologa, przeciągać proces, dodatkowo ryzykując że się wygada i będzie ostracyzowana przez dzieciaki jako dziwoląg?
a (że się powtórzę) podobno to ja mam wyidealizowane, oderwane od rzeczywistości podejście

:krzychpl tak chłopie, wycieranie z gówna jest porównywalne do Twojego lania pedagogicznego Pomijajam już fakt, że wystarczyło wykąpać. Tak się składa, że mam dwoje dzieci, jedno biło i moimi pięknoduchowymi metodami udało się temu zaradzić jak miało niewiele ponad rok, co tu mówić o kumatym już przedszkolaku... Drugie jest nieśmiałe i wrażliwe a i tak udało nam się wypracować mechanizm obronny i już go w przedszkolu nie biją. No ale trzeba było włożyć w to wiele pracy a nie stwierdzić "a nie da się to jebnę i po sprawie".

:gogosiek dziwne, u mnie działa, nieważne że okoliczności inne, ale u mnie działa, więc jak Tobie nie działa toś ...
hmm, ciekawe

:krzychpl Sorry za wtrącanie się w dyskusję, czytam to forum po cichu od wielu lat, ale kurde nie mogę. Wytłumacz mi człowieku ten mechanizm, bo za głupia jestem i nie kumam. Czy ja dobrze rozumiem, że uczysz swoje dziecko unikania przemocy, zarówno czynnej jak i biernej, stosując wobec niego przemoc?

Tak pokrętnie to się nawet ludzie lejący dzieci bez oporów, nie tłumaczą.

Nie, kiedy zawiodło przekonywanie werbalne, czy odwołanie do emocji i współczucia, pokazałem jej i to po uprzednim ostrzeżeniu słownym jakie konsekwencje może mieć stosowanie przemocy
jednorazowo, w miarkowany sposób (nie jak sugerują niektórzy na odlew żeby zsunęła się po ścianie) z dodatkowym wytłumaczeniem słownym po fakcie
edit: tu był tekst ale wywędrował do repostu niżej

:krzychpl Czyli dokładnie jak napisałam - uczysz, że przemoc jest zła, stosując przemoc.

Mistrz racjonalizacji. Nie mam więcej pytań.

:dzil według zasady nie rób drugiemu co tobie niemiłe
mistrzyni histerii

:krzychpl histerii? Ja bardzo na chłodno staram się to zrozumieć. Przyznać muszę, że bardziej przekonywający są ludzie bijący dzieci, bo "mnie ojciec lał i jestem normalny". Oni mają szansę zrozumieć i przepracować fakt, że jednak nie do końca wyszli z tego normalni.

:tomcat_tc :gogosiek :dzil zgadzam się z wami w 100 %.

Cóż, porównanie do wycierania kupy z otarć do zamierzonego uderzenia dziecka rzeczywiście kończy dyskusję. Obawiam się, że w dalszej części przeczytałbym porównanie tego do zastrzyku, np podania szczepionki. Jeśli nie rozróżniasz takich rzeczy, to rzeczywiście nie warto kontynuować tej dyskusji.

:tomcat_tc nie z otarć
jeśli natomiast nie rozumiesz konieczności sprawienia mniejszego, kontrolowanego cierpienia w celu uniknięcia większego to różnimy się światopoglądowo i wzajemnie się nie damy przekonać

córka klapsa nie pamięta (dziś rano spytałem), ale wie czemu nie można bić innych (oba wymieniane powody)

:krzychpl Tak na przyszłość, pewnie nie spróbujesz, ale może warto.
Jak Twoja córka startuje do Ciebie z rączkami, to ją po prostu przytul, powiedz, że ją bardzo kochasz i że nie chcesz, aby Cię biła, bo Cię to boli. Więcej refleksji w małym człowieku będzie z powodu takiej reakcji, niż można przypuszczać.

córka wie że mnie zazwyczaj nie boli (bo rozmawialiśmy o różnicach w wielkości ludzi, ich możliwości, obciążeń, że są różne miejsca na ciele) i wie też że jej nie okłamuję i że dotrzymuję obietnic, wiedziała też że jej mamę i babcię boli podwójnie bo i fizycznie i psychicznie, na próbę przytulenia przez żonę wyrwała się i uciekła

wracamy do problemu wyżej - nie u wszystkich te same sposoby działają w ten sam sposób, gorzej, niektóre działają, a potem w wyniku działania bodźców zewnętrznych przestają działać

dalsze rozmowy nie przynosiły efektu, bo ona sobie coś tam wykoncypowała w głowie i nie dawała się przekonać że jednak nie jest tak (podobnie jak Wy myślicie teraz o mnie ), ponawianie prób zaczynało jej sprawiać dyskomfort psychiczny (i coraz mocniej kojarzyło mi się z przemocą psychiczną, wg mnie znacznie gorszą i bardziej szkodliwą dla młodej osoby) i wręcz przynosiło efekt przekory