Władze ignorowały ostrzeżenia, a imprezy masowe odbywały się bez przeszkód. Lekarze wyśmiewali panikarzy i nawoływali do poskromienia prasy bijącej na alarm. Nie minęło wiele czasu, a zaczęło brakować trumien i miejsc na cmentarzach. Ta grypa zabiła nawet 100 milionów ludzi. A najgorsze nadeszło nie wiosną, lecz dopiero jesienią.
W pewnym sensie Hiszpanie sami byli sobie winni. W przeciwieństwie do innych narodów, które – wciąż zaangażowane w zmagania toczące się na frontach I wojny światowej – wolały wszelkie nowe zagrożenia, także epidemie, zamiatać pod dywan, oni nie próbowali nawet powściągać swojej prasy.
Dziennikarze i reporterzy z Półwyspu Iberyjskiego nie musieli się bać, że gdy opiszą szalejący na kontynencie wirus, zostaną oskarżeni o uderzanie w „publiczne morale”. Żadne autorytety nie grzmiały, że niepotrzebnie „psują rodakom śniadanie”.
W efekcie to tu najobszerniej informowano o śmiercionośnej grypie, która przetoczyła się przez świat w latach 1918-1919. Problem w tym, że odtąd choroba kojarzyła się właśnie z Hiszpanią – i do teraz nie mówi się o niej inaczej, jak właśnie o „hiszpance".
Poszukiwanie źródeł
Dzisiaj wiemy, że długo pokutujące przekonanie o tym, że epidemia hiszpanki rozpoczęła się w Hiszpanii, jest błędne. Nie znaczy to jednak, że jesteśmy w stanie w pełni zrekonstruować pochodzenie tajemniczego wirusa. „Mało prawdopodobne, że kiedykolwiek poznamy całą prawdę” – gorzko zauważa doktor Jeremy Brown, lekarz, który historii grypy poświęcił całą książkę.
Badacze źródeł epidemii mają swoich głównych podejrzanych. I to aż trzech. Niektórzy uważają, że pierwszy raz hiszpanka pojawiła się w okolicach miejscowości Etaples w północnej Francji.
dokończenie:
https://wielkahistoria.pl/najgorsza-epidemia-grypy-w-historii-hiszpanka-1918-1919/
