Tak sobie czytałem arty na głównej i wzruszyło mnie wyznanie matki ktora płacze ze musi w domu zajmować sie dzieckiem i ma nie posprzatane i jaka ona bidulka.

Jak czytam takie żale to nóż otwoera mi się w plecach i flaki przewracają w grobie.

Marzyłem abym nie musiał pracować i mogł posuedzieć w domu. Musiałem gnać z nocki do domu, bo żona szła do pracy, ja zostawałem z dzieckiem, robilem.obiad i wieczorem leciałem na noc..trwało to dwa lata, bo potem mozna posłać dziecko do żłobka, takiego bogatszego co się na niego płaci, nawet jak dziecko nie chodzi bo choruje - tydzień chodzenia, dwa tyg siedzenia w domu. Potem przedszkole i ta sama bajka. Jak juz dziecko łapie odpornosć na te wszystkie laryngity to ma 6 lat. Fajnie, bo można złapać oddech. Całe wolne rano i południe.
A teraz to bajka.
Najgorsze jest pierwsze 7 lat. Dalej nie wiem.

Pierdoły. W domu się fajnie siedzi pierwszy miesiąc, potem odpie*dała. To samo ze sprzątaniem jak dzień w dzień przez kilka lat musisz gotować, sprzątać i robić zakupy, nie mając żadnego wyzwania intelektualnego to na mdłości zbiera jak kolejny raz masz poodkurzać. Siedziałam długo w domu, bo mi pierwszego dziecka do żłobka publicznego nie przyjęli (same samotne matki) a prywatnego nie było. Teraz pracuję, tak samo dzieciaki chodzą tydzień, 2 nie chodzą, tak samo muszę sprzątać i gotować a mimo to jestem bardziej wypoczęta i psychicznie i fizycznie.

Inteligentni ludzie nie nudzą się w domu.

:brogman no to fajnie mają Ja nie tyle mówię o nudzie, ile o monotonii i zmęczeniu rutyną. Chodząc do pracy odpoczywasz od niej w domu a w niej od domu, inaczej nie masz żadnego resetu. Nawet noc nie przerywa tej niekończącej się prozy dnia codziennego jeśli dzieci nie śpią dobrze.

Ja uwielbiam siedzieć w domu i nienawidzę chodzić do pracy

Chciałbym odpocząć od pracy w domu. Od półtora tygodnia mam chorobowe, a zrobiłem w pracy więcej niż normalnie .

Najpierw ochoczo rozkladają nogi a potem narzekaja

zialena82 co?

Po co się przygotowuje dziewczynki, kupujac im lalki, zabawkowe kuchenki, odkurzacze, male mopy itp.
Moja córa chciala zabawkowy odkurzacz to powiedzialem że normalny stoi w szafi i smiało może go używać
Spełniają się wasze marzenia z dzieciństwa i narzekacie.

A na koniec, najwieksze z marzeń, opłacalny rozwód, alimenciki i nowy poszturchiwacz.

Pracuję w domu. Gdyby ktoś mi dał drewno do porąbania i siekierę to jeszcze bym dopłacił Gdy ludzie marzą o pracy w ciepłym biurze, ja marzę o napierdalaniu w kamieniołomie

https://www.youtube.com/watch?v=L-gbacsUKpc&

:nevya jaki problem? Kupujesz trochę narkotyków, wybierasz kraj, w którym za ich przemyt grozi kolonia karna i obóz pracy, pozorujesz wpadkę, cieszysz się spełnionym marzeniem.

Wszystko to już miałam: siedzenie w domu przy dzieciach, praca zawodowa opiekując się jednocześnie dziećmi, domem i nigdy nie narzekałam. Teraz siedzę w domu bez dzieci i bez pracy. Mogę robić co chcę na miarę moich dochodów i nadal nie narzekam, i nie nudzę się, tylko mam jeszcze marzenia do spełnienia, i to bardzo dla mnie ważne.
Mnie się wydaję, że nie jestem 100% Polką, bo nie lubię narzekać - wolę działać, a w najlepszym przypadku pospać sobie na maksa.

Chciaałem mieeć tatuaże

Mam nadzieję, że nigdy nie zostanę taką matką...

Kilka lat temu pojechałam do Polski z młodszymi, najstarsza została w domu z mężem, który akuratnie nie pracował w tamtym okresie, więc opiekunka była załatwiona tylko na godzinę dziennie, do przemycia, ogólnego ogarnięcia i tyle. Kiedy wróciłam, po dziesięciu dniach (!), ledwo co postawiliśmy walizki po domowej stronie drzwi, za zniewolonym mężem aż się zakurzyło, z takim impetem wyparował z mieszkania. Nawet mu się wypskło "jak ty to możesz...", ale sprytnie nie dokończył zdania Choć siedzenie na ten przykład w domu, ale przed komputerem, w żaden sposób jego wolności nie ograniczało
Są pewnie osoby, które się realizują w sprzataniu i siedzeniu przy dzieciach, są i takie, którym odpiętrala, jeśli nie mają żadnej odskoczni, bo sama miłość do brzdąców nie wystarczy do równowagi psychofizycznej. Że o depresji popołogowej nie wspomnę nawet. Brak wyboru to więzienie.

:brogman Z jednej strony masz rację, z drugiej strony, nie spałeś w dzień bo dziecko, nie spałeś przecież w pracy na nockach. Jesteś wyjątkowy, nie musiałeś w ogóle spać.

Napisz jeszcze, że do pracy szedłeś 4 km pod górę i przez środek jeziora

:oiko u mnie to samo. Za każdym razem jak mąż zostanie w domu odzywa się u niego tęsknota za kopalnią

Do pracy samochodem i nie żaden gaz anie diesel. BENZYNKA! 30 km w jedna i w druga stronę.
Mam taką prace gdzie mogę spać
Pierwszs co robię to przygotowywuję sobie miejsce pracy, czyli śpiwór i poduszkę. Czasem jadę rano do pracy z myślą, że pierwsze co zrobię to jeszcze chwilę odeśpię.

Ja bym posiedziała w domu, ale bez dziecka

:peposlaw Kurła, w pierwszym miesiącu miałem jeden dzień w trybie robota/dziecko/robota/dziecko i dopiero spać. Tak się nie da, ale ten jeden raz nie było innej opcji. Mocne 1,5/10. A w robocie spać nie mogę

:thurgon Też nie mogę spać w robo, ale mam zdjęcie które zrobił mi szef, jak śpię na kanapie.
Pierwsze dwa miechy były okropnie trudne.

W firmowej kuchni dalej wisi zdjęcie jak przycinam komara.

Trza sie było uczyć, żeby można było spać w pracy

:gogosiek zaiste dziwny zbieg okoliczności

:maroo9 bo w ciąży nie można pić alkoholu?

Oj tak, Uwielbiam to pierdolenie jaka to ciężka jest praca w domu
Non stop, niekończąca się praca. Matka, żona, praczka i sprzątaczka przez 24h. Na nic nie ma czasu i wieczne pretensje, że mąż mało w domu pomaga.

Potem się okazuje, że jest na bieżąco ze wszystkim serialami (nawet tymi najbardziej zyebanymi), 5h dziennie przegadane na telefonie, aktywność na fejsie porównywalna do dużej agencji PR ...

:gen_italia - tak, dokładnie. Przechodziłem, to wiem.

:djbanan skoro to takie proste to dlaczego wiekszosc ojcow sobie z tym nie radzi?